Chasing number nine

Κεφάλαιο 28ο

«Χαζή, χαζή, χαζή!» συνεχίζω να επιπλήττω τον εαυτό μου το επόμενο πρωί που ξυπνάω. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω πως απέρριψα έτσι τον Μέισον, το αγόρι που τόσο καιρό προσπαθώ να προσεγγίσω. Αλλά ήμουν υπερβολικά συναισθηματικά φορτισμένη χθες το βράδυ. Μέσα στην μέρα προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, γιατί με κάνει να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Έτσι πηγαίνω με τον μπαμπά και τον Φλέτσερ για ψώνια, έπειτα πηγαίνουμε βόλτα με τον μικρό την Πριγκίπισσα και πείθω τον Φλέτς να έρθει μαζί μου και στην καντίνα μου με τα χοτ ντογκ στο εμπορικό, ώστε να μη μείνω μόνη μου και να σκέφτομαι τι έκανα.

«Πως πάει το σχολείο Φλετσίτο», τον ρωτάω όσο περιμένουμε κάποιον πελάτη.

«Καλά αν και η Μέριλιν έχει αρχίσει να φέρεται περίεργα τελευταία. Με αποφεύγει και κάθε φορά που περνάω ψιθυρίζει με τις φίλες τις και όταν την κοιτάξω γυρνάει το βλέμμα της αλλού, ακόμα και όταν τη χαιρετάω, ενώ οι φίλες της χαχανίζουν», μου λέει.

«Ωωω, χτυποκάρδια στο νηπιαγωγείο!», παρατηρώ χαμογελώντας.

«Λίνα! Δεν πάω νηπιαγωγείο ξέρεις! Είμαι ολόκληρος άντρας πια! Κοντεύω τα έντεκα! Και ούτε τι εννοείς με το χτυποκάρυδα καταλαβαίνω», παραπονιέται ο Φλέτσερ.

«Χτυποκάρδια εξυπνοπούλι μου», του επαναλαμβάνω.

«Τι είναι αυτά; Γιατί φέρεται περίεργα η Μέριλιν; Κάνουμε παρέα τόσα χρόνια γιατί τώρα κάνει έτσι;» ξαναρωτά ο μικρός.

«Ακόμα σε συμπαθεί. Μην ανησυχείς καρδιοκατακτητή. Θα της περάσει θα το δεις. Μπορεί τώρα που μεγαλώνετε να κάνετε λιγότερη παρέα αλλά ακόμα θα 'στε φίλοι, ίσως η Μέριλιν να θέλει να γίνει το κορίτσι σου γι' αυτό να φέρεται περίεργα, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν τα πράγματα γίνονται πιο περίεργα. Αλλά μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά», τον καθησυχάζω.

«Μπλιαχ! Δε θέλω να έχω κορίτσι ούτε να αγαπάω καμία. Ο Μάρκους είπε πως σε κάνει να ανακατεύεται το στομάχι σου και να θέλεις να κάνεις εμετό!», λέει τρομοκρατημένος.

«Δε χρειάζεται να θέλεις να έχεις κορίτσι. Είσαι μικρός ακόμα. Όλα θα γίνουν στον καιρό τους. Εσύ συνέχισε να δείχνεις στη Μέριλιν πως θέλεις να είστε ακόμη φίλοι και να είσαι ο υπέροχος εαυτός σου. Μου το υπόσχεσαι;», τον ρωτάω δίνοντάς του το μικρό μου δαχτυλάκι. Εκείνος το πιάνει στο δικό του και τα κουνάμε πάνω κάτω.

«Εντάξει», λέει με ένα πλατύ χαμόγελο.

***

Την Κυριακή το πρωί αποφασίζουμε με τον Ρόρι να πάμε να προπονηθούμε μαζί. Παίρνουμε την μπάλα μας και πηγαίνουμε στο κοντινό γήπεδο. Στην αρχή κάνουμε σουτάκια εναλλάξ, μετά δείχνουμε και μαθαίνουμε ο ένας στον άλλο κόλπα που μάθαμε και τέλος παίζουμε ένας εναντίον ενός. Μιάμιση ώρα μετά καθόμαστε στο γκαζόν εξουθενωμένοι και πίνουμε από έναν χυμό μήλου.