Chasing number nine

Κεφάλαιο 1ο

Ο ιδρώτας κυλά στο πρόσωπό μου καθώς τρέχω.

«Περίμενε… Μα πρέπει να σε φάω!», φωνάζω αγανακτισμένη στο γιγάντιο χοτ ντόγκ που προπορεύεται με εμένα στο κατόπι του. Κοντεύω πια να το φτάσω όταν ο άκρως ενοχλητικός ήχος του ξυπνητηριού μου αντηχεί στο δωμάτιο, οδηγώντας με στη συνειδητοποίηση πως έβλεπα άλλο ένα από τα κουλά όνειρά μου. Δεν έχει γιγάντιο χοτ ντόγκ για μένα σήμερα, υπέροχα!

Θα φανταζόταν κανείς πως μια έφηβη που δουλεύει εδώ και έναν χρόνο σε καντίνα με χοτ ντόγκ στο εμπορικό, θα τα είχε βαρεθεί πλέον, αλλά αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Αν μου ζητούσαν να διαλέξω ένα πράγμα για να τρέφομαι αποκλειστικά με αυτό την υπόλοιποι ζωή μου, το χοτ ντογκ θα ήταν η πρώτη μου επιλογή με κλειστά μάτια. Ψηλαφώ στα τυφλά το κομοδίνο μου, χωρίς να ανοίξω ακόμα τα μάτια μου μέχρι να βρω το ξυπνητήρι μου.

«Σκάσε πια Φλίπερ», μουρμουρίζω, καθώς το αγγίζω και έπειτα πατώ το διακόπτη του. Επιτέλους ησυχία επικρατεί στο δωμάτιο.

Πριν προλάβετε να σχολιάσετε πόσο τραγικό είναι που έχω βγάλει ένα τόσο γελοίο όνομα σε ένα ανόητο ξυπνητήρι αφήστε με να σας εξηγήσω. Το όνομα αυτό το έχει δώσει στο ξυπνητήρι μου ο μικρός μου αδελφός, ο Φλέτσερ και όχι εγώ. Όταν είχα πάρει αυτό το ξυπνητήρι ήταν έξι χρονών και έβλεπε μανιωδώς μια σειρά κινουμένων σχεδίων με δελφίνια στην τηλεόραση κάθε Σάββατο. Ο ήχος του ξυπνητηριού μου για κάποιον ανεξήγητο λόγο του θύμιζε λέει τον ήχο που βγάζουν τα δελφίνια. Έτσι του έβγαλε αυτό το χαζό όνομα. Βέβαια τώρα στα δέκα του χρόνια, έχει μεγαλώσει αρκετά, ώστε να σταματήσει να δίνει ονόματα σ’ όλα τα άψυχα αντικείμενα του σπιτιού –αγαπημένη του συνήθεια πριν τέσσερα χρόνια-, αλλά κάποια από αυτά έχουν καθιερωθεί πια στο σπίτι μας εδώ και καιρό και τα χρησιμοποιούμε όλοι.

Οι όλοι ήμασταν εγώ, ο Φλέτσερ, ο Ρόρι και ο μπαμπάς. Η μητέρα μου έχει πεθάνει εδώ και οκτώ χρόνια οπότε είμαι το μόνο κορίτσι στο τρελόσπιτό μας. Εκτός αν συμπεριλάβουμε ως μέλος και την Πριγκίπισσα, το πεντάχρονο γαλλικό μπουλντόκ μας. (Μη ρωτήσετε. Τα εύσημα για το όνομα Πριγκίπισσα πάνε και πάλι στον Φλέτσερ. Μόνο αυτός θα μπορούσε να υποστηρίξει πως ένα κακομούτσουνο ζώο με πλακουτσωτή μύτη που του τρέχουν τα σάλια μοιάζει με πριγκίπισσα).

Αλλά το χειρότερο από το να είσαι το μόνο κορίτσι στην οικογένεια είναι το να είσαι το μόνο-κορίτσι-μεσαίο-παιδί-της-οικογένειας. Εκεί μιλάμε για άλλα δράματα που θα σας τα αναλύσω άλλη φορά. Οπότε ναι, είμαι το μεσαίο παιδί, έχω κλείσει τα δεκάξι εδώ και τρεις μήνες ( Ναι, οδηγάω πλέον. Δεν είναι υπέροχο! J ), ενώ ο μικρότερος αδελφός μου, όπως σας είπα είναι δέκα και ο μεγαλύτερος, ο Ρόρι είναι δεκαεπτά. (Δυστυχώς εγώ και ο Ρόρι πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο, αλλά αυτός είναι τελειόφοιτος, οπότε θα έχω όλο το σχολείο δικό μου του χρόνου. Τζάμι! )