Chasing number nine

Επίλογος

6 μήνες μετά

Μόλις ο γνώριμος ήχος της κόρνας του αμαξιού της Κέλσι ακούγεται έξω από το σπίτι μου, δένω βιαστικά τα κορδόνια των παπουτσιών μου και ετοιμάζομαι να ανοίξω την εξώπορτα, όταν, ακούω την αγωνιώδη φωνή του Φλέτσερ από το διάδρομο.

«Λίνα, περίμενε!», λέει ο μικρός μου αδελφός τρέχοντας προς το μέρος μου φορώντας ένα μπλε μποξεράκι με χελωνάκια και μια γκρι κάλτσα.

«Τι είναι Στρατηγέ Σωβρακάκια;», του λέω χαμογελώντας στη θέα της αγωνιώδους, σοβαρής του έκφρασης σε συνδυασμό με την αξιολάτρευτη αμφίεση του.

«Ξέχασες τον τυχερό Μπαζ!», μου λέει αυστηρά αγνοώντας επιδεικτικά το σχόλιο μου καθώς απλώνει την κλειστή παλάμη του προς το μέρος μου. Δεν μπορώ παρά να απλώσω το χέρι μου και να πάρω την μικρή φιγούρα του Μπαζ Λαϊτγίαρ από το "Τoy Story" γελώντας με τη σοβαρότητά του. Από τότε που βρήκε αυτή τη φηγούρα στο γκαζόν της αυλής μας πριν χρόνια ο Φλέτσερ πιστεύει ακράδαντα πως είναι τυχερή, οπότε έκτοτε όλη η οικογένεια σε κάθε σημαντική στιγμή πηγαίνει με τη συνοδεία του διαγαλαξιακού αυτού πράκτορα κατ' εντολή του Φλέτσερ. Ποτέ δε μας έκανε καρδιά να του χαλάσουμε χατίρι, εξ' άλλου για πόσα χρόνια ακόμα θα είναι αυτό το τρυφερό, μικρό, καλόκαρδο αγόρι πριν γίνει ένας μουσάτος μαντράχαλος που ακούει μέταλ και με περνάει στο ύψος;

Χαμογελώντας σ' αυτή τη σκέψη ανοίγω την πόρτα και τρέχω προς το αμάξι της Κέλσι, ενώ ο Φλέτσερ φωνάζει «καλή τύχη θα σε δούμε στο γήπεδο!»

Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Ο τελικός αγώνας του σχολικού πρωταθλήματος γυναικών της Πολιτείας του Μίσιγκαν και θέλουμε πολύ να κερδίσουμε αυτό το παιχνίδι. Έχουμε προετοιμαστεί σκληρά γι' αυτόν τον αγώνα και χρειαζόμαστε τη νίκη για να περάσουμε στην επόμενη φάση στο πρωτάθλημα των πολιτιών.

«Καλημέρα Κέλσιους!» λέω εύθυμα στην Κέλσι μπαίνοντας στο αμάξι της και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.

«Έτοιμη για τη μεγάλη μέρα αρχηγέ;» με ρωτάει. Φορά και εκείνη τη στολή της ομάδας μας όπως εγώ, κόκκινη και λευκή με τον αριθμό 5.

«Έτοιμη εδώ και έναν χρόνο», απαντώ στη θύμηση του πόσο σκληρά έχω δουλέψει γι' αυτή την ημέρα και πόση πίεση έχουμε δεχτεί όλες από τον Πατάτα Χολλιντεούκο. Φτάνοντας στο σχολείο παρκάρουμε και πηγαίνουμε στα αποδυτήρια. Τα κορίτσια δείχνουν ευδιάθετα και ετοιμοπόλεμα, ο προπονητής μας είναι αισιόδοξος και αν και αγχομένος φαίνεται ενθουσιασμένος. Υπάρχει μόνο ένα ζήτημα. Η Μπάρμπαρα, μια από τις βασικές αμυντικές μας παίκτριες έχει τρομερό στομαχόπονο και δεν μπορεί να παίξει, αλλά οι υπόλοιπες θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο.