Chasing number nine

Κεφάλαιο 24ο

« Είναι τόσο βλάκας!», λέει η Κέλσι ακούγοντας τα νέα για τον Μέισον και την Τες, όσο τρέχουμε στο στίβο του σχολείου με την υπόλοιπη ομάδα ποδοσφαίρου. «Πώς μπόρεσε να σου το κάνει αυτό, αφού του αρέσεις και... και... Ω, μα είναι τόσο άδικο!», συνεχίζει αγανακτισμένη.

«Κέλσι, δεν ήμασταν σίγουρες ότι του άρεσα», τη διορθώνω.

«Ω, μα έλα τώρα! Ήταν ξεκάθαρο. Εγώ ήμουν σίγουρη και η Λέσλι το ίδιο», λέει η Κέλσι.

«Δεν ξέρω...» απαντώ.

«Μα πως τα σκατώσατε έτσι και οι δύο σας; Θεέ μου!», αναφωνεί. «Καρολίνα, δε μπορείς να πας στο χορό με τον Ρόμπ! Σου επιτέθηκε, Είναι επικίνδυνος. Πως σου ήρθε και έκανες τέτοια χαζομάρα;», με ρωτά.

«Δεν ξέρω. Δε σκεφτόμουν καθαρά. Ήθελα να πληγώσω τον Μέισον όπως με πλήγωσε και εκείνος. Είναι βλακεία το ξέρω, αλλά τώρα έγινε. Εξάλλου ο Ρόμπ ήταν ντίρλα τότε και αυτή τη φορά θα έχει τόσο κόσμο γύρω μας, δε θα κάνει καμία βλακεία», απαντώ χωρίς να πείθομαι ιδιαίτερα κι εγώ η ίδια από το επιχείρημά μου, αλλά είναι το μόνο που με κρατάει από το να μην κάνω πίσω και μείνω σπίτι να μιζεριάσω, αντί να πάω στο χορό.

«Ρίβερς, Στόουν ελάτε εδώ!», μας φωνάζει ο προπονητής Χόλιντέι και εμείς βγαίνουμε από το γκρούπ.

«Δε σας έχω πει πως δε θέλω να μιλάτε στην προπόνησή μου;», μας επιπλήττει.

«Μάλιστα κόουτς», απαντώ και για τις δυο μας.

«Δεν είδα να το τηρείτε όμως. Δε θα λύσετε όλα τα προβλήματά σας στην προπόνησή μου κυρίες μου. Ειδικά τώρα, που την επόμενη εβδομάδα αρχίζει το σχολικό πρωτάθλημα. Θα τρέξετε τρεις γύρους παραπάνω από τις συναθλήτριές σας. Και τώρα στις θέσεις σας!», διατάζει.

Όταν απομακρυνόμαστε αρκετά η Κέλσι ψιθυρίζει: «Ελπίζω το νεογέννητο Πατατάκι του να του κάνει το ίδιο δύσκολη τη ζωή όπως την κάνει σε μας».

***

Οι μέρες ως το χορό περνούν σε αργούς σχετικά ρυθμούς. Εγώ αφοσιώνομαι στο διάβασμα και τις προπονήσεις και αποφεύγω τον Μέισον και την Τες όπως η γάτα το νερό και έτσι ο πόνος μου ξεθωριάζει λιγάκι. Δεν έχω ιδέα αν το Βαμπιροαυτοκολλητάκι έχει ήδη πει το αίμα του Μέισον και τον έχει πετάξει σα στημμένη λεμονόκουπα ή όχι. Αυτό που ξέρω είναι ότι τελευταία πετυχαίνω δαιμονικά πολλές φορές τον Ρόμπ στο διάδρομο του σχολείου και ανέχομαι τα χαζά, αυτάρεσκα χαμογελάκια του. Αυτός ο άνθρωπος! Λες και δεν ήταν αρκετό που θα τον βλέπω για κανένα δίωρο τουλάχιστον στο χορό, πρέπει να πέφτω και συνέχεια πάνω του! Ουφ!