Ο «Χολλιντεούκος», όπως τον αποκαλεί η Λέσλι ή γνωστός αλλιώς ως Πατάτας (ναι, ο προπονητής Χόλλιντέι τέλος πάντων), αρχίζει να προφέρει ένα επίθετο που αρχίζει από «Ρί…» και έπειτα φτερνίζεται οπότε το υπόλοιπο ακούγεται κάτι σαν «…περ». Δεν έχω καμία απολύτως ιδέα ποια είναι αυτή η κοπέλα που το επίθετό της μοιάζει φρικιαστικά πολύ με τη λέξη αντεροβγάλτης (= Ripperστα αγγλικά) αλλά σίγουρά νιώθω πως μαχαίρωσε τα όνειρά μου για αρχηγία, γιατί…., όπα! Για μισό λεπτό, πρέπει να εννοούσε Ρίβερς, αυτό είναι το δικό μου επίθετο, σωστά;
«Ρίβερς, με άκουσες;», ρωτάει ο Πατάτας και αναγκάζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί στο πρόσωπό του. Ο προπονητής μου και τα υπόλοιπα κορίτσια της ομάδας με κοιτάζουν. «Είσαι η νέα αρχηγός της ομάδας», μου λέει αργά, σα να είναι σίγουρος πως αλλιώς το μυαλό μου δε θα προλάβει να το επεξεργαστεί αλλιώς και θα εκραγεί πετάγοντας γλιστερά κομμάτια εγκεφάλου στα αποδυτήρια και… ουόου, μάλλον έχω δει πολλές ταινίες με ζόμπι με τον Ντάνι και τον Μάικ. ‘ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!’, φωνάζει η εσωτερική φωνή μου.
«Ναι, σας άκουσα. Σας ευχαριστώ πολύ. Θα προσπαθήσω να φανώ αντάξια της θέσης μου και να μη σας απογοητεύσω», λέω με σοβαρότητα, παρ’ όλο που από μέσα μου ουρλιάζω από τη χαρά μου και χορεύω ξέφρενα το τραγουδάκι «Wedidit» της Ντόρα της μικρής εξερευνήτριας και ναι, μην το σχολιάσετε!
Λίγη ώρα μετά βγαίνω από τα αποδυτήρια κρατώντας τη φανέλα μου με τον αριθμό 20, το περιβραχιόνιο του αρχηγού και κάποια άλλα πράγματα που τοποθετώ μέσα στον αθλητικό σάκο που μας μοιράστηκε για φέτος. Ξαφνικά μια τσιρίδα ακούγεται και η Κέλσι πηδάει πάνω μου.
«Τα κατάφερες!», τσιρίζει και μου σκάει ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο.
«Σιγά στραβάδι, θα σκάσεις την καινούρια σου αρχηγό ακόμα δεν διορίστηκε», λέω χαμογελώντας της όμως πλατιά που χαίρεται τόσο για μένα.
«Είσαι χαζή», μου λέει περνώντας το μπράτσο της γύρω από το σβέρκο μου, καθώς περπατάμε στο διάδρομο μεταξύ κάποιον αγοριών από την ομάδα ποδοσφαίρου, που από ότι φαίνεται τελείωσαν επίσης με την ανακοίνωση των παικτών που μπήκαν στην ομάδα.
«Σεβασμός στην αρχηγό σου!», την επιπλήττω δήθεν σοβαρά.
«Ψωνάρα», απαντώ πριν αρχίσει να φλυαρεί για τη φετινή μας ομάδα.
«Λίνα;», ακούμε μια φωνή πίσω μας και η Κέλσι σταματά να τιτιβίζει στα αυτιά μου για να στραφούμε προς το μέρος της. Ο Μέισον με κοιτάζει ερωτηματικά, σαν να ρωτάει «τι έγινε;».
DU LIEST GERADE
Chasing number nine
JugendliteraturΠριν σας πω οτιδήποτε άλλο για μένα πρέπει να ξέρετε ένα πράγμα. Μιλάω πολύ και όταν λέμε πολύ εννοούμε κοριτσίστικα πολύ! Κι εκεί ίσως σταματούν οι ομοιότητες μου με ένα φυσιολογικό κορίτσι. [...] Είμαι η Καρολίνα, είμαι 16 ετών, παίζω ποδόσφαιρο...
