Chasing number nine

Κεφάλαιο 17ο ( Mason's POV)

(Μέισον POV)

Το κινητό μου χτυπάει στις έντεκα παρά τέταρτο. Κάθομαι στο κρεβάτι μου και γρατζουνάω σιγανά τις χορδές της κιθάρας μου, για να μην ενοχλώ την οικογένεια μου που έχει πέσει για ύπνο εδώ και λίγη ώρα. Με τις προπονήσεις για την ομάδα ποδοσφαίρου και το διάβασμα για το σχολείο δεν έχω και πολύ χρόνο να προετοιμάσω τα τραγούδια για το νέο μου συγκρότημα, τους Flaming Asteroids.

Στο τέλος της επόμενης εβδομάδας αρχίζει το τετραήμερο φεστιβάλ μήλου που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην περιοχή αυτή. Ένα από τα πράγματα που έμαθα όταν μετακόμισα εδώ είναι πως όλοι παίρνουν τα μήλα πολύ σοβαρά. Η περιοχή έχει μεγάλη καλλιέργεια του φρούτου και οι ντόπιοι το τιμούν ιδιαίτερα στις συνταγές τους. Οπότε, ναι, η γιορτή αυτή είναι πολύ σημαντική εδώ. Από όσο μου είπαν τα παιδιά του συγκροτήματος τα τελευταία δύο χρόνια οι Flaming Asteroids παίζουν μουσική στην εκδήλωση την πρώτη και την τελευταία της μέρα, καθώς έχουν αρχίσει να αποκτούν φήμη στην μικρή μας πόλη. Έτσι έχουμε εντατικές πρόβες μέχρι την εμφάνισή μας στο φεστιβάλ και εγώ ως το καινούριο μέλος της μπάντας πρέπει να προσαρμοστώ γρήγορα. Παρ’ όλα αυτά δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Η κιθάρα είναι το πάθος μου τα τελευταία δύο χρόνια και τα παιδιά του συγκροτήματος με στηρίζουν και με βοηθούν πολύ.

Σηκώνω το τηλέφωνο παραξενεμένος, γιατί κανένας δε συνήθιζε να με καλεί τέτοια ώρα και ρωτώ ποιος είναι.

«Γεια σου Μέισον, είμαι ο Ρόρι», ακούω τη φωνή του κάπως ανήσυχη.

«Γεια σου Ρόρι. Όλα καλά; Συμβαίνει κάτι;», ρωτώ.

«Ε, ναι… Βασικά… Πρόκειται για τη Λίνα. Δεν ξέρουμε που είναι. Δεν απαντάει στο τηλέφωνό της εδώ και ώρες. Συνέβη κάτι που την αναστάτωσε… έφυγε από το σπίτι… Δε μπορούμε να τη βρούμε… Ξέρω ότι κάνετε αρκετή παρέα τελευταία και είπα μήπως ήξερες που είναι. Κανένας άλλος φίλος της δεν ξέρει τίποτα… Ο πατέρας μας ανησυχεί. Ετοιμάζεται να ειδοποιήσει την αστυνομία. Μήπως μίλησες μαζί της;», λέει βιαστικά ο Ρόρι.

«Όχι. Δεν έχω μιλήσει μαζί της», λέω καθώς πετάγομαι από το κρεβάτι μου, αναζητώντας με το βλέμμα μου την μπλούζα μου, που πέταξα κάπου στο δωμάτιο.

«Α… Εντάξει. Συγγνώμη που ενόχλησα…», ακούω την απογοητευμένη φωνή του αδελφού της.

«Μην το συζητάς καν. Καλά έκανες και μου το είπες. Θα έρθω από εκεί αμέσως να σας βοηθήσω να τη βρείτε», λέω και επιτέλους εντοπίζω την μπλούζα μου και την παίρνω στα χέρια μου.

«Εντάξει. Ευχαριστούμε… Θα τα πούμε σε λίγο τότε», λέει ο Ρόρι.

«Βέβαια», απαντώ εγώ και έπειτα ντύνομαι όπως, όπως.

Δεν ξέρω τι μπορεί να της συνέβη, αλλά από όσο καιρό τη γνωρίζω είμαι σίγουρος πως η Καρολίνα δε θα εξαφανιζόταν στα καλά καθούμενα χωρίς λόγο.

Σχηματίζω τον αριθμό της στο κινητό μου, ελπίζοντας να μου απαντήσει. Αρχίζει να χτυπάει.

«Έλα κορίτσι μου, σήκωσέ το...», την παρακαλώ μέσα από τα δόντια μου μαλακά, αλλά εκείνη δεν απαντά. «Γαμώτο», ψελλίζω απομακρύνοντας το κινητό από το αφτί μου και αρπάζω το τζάκετ μου από τον καλόγερο. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα χειρότερα, καθώς βγαίνω από το σπίτι στην υγρή, ήσυχη νύχτα και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητό μου, ενώ ένα μια ερώτηση τριβελίζει συνεχώς το μυαλό μου: «Που στο καλό μπορεί να είναι;»