Chasing number nine

Κεφάλαιο 29ο

Κατεβαίνω βιαστικά τα σκαλιά του σχολείου πηδώντας τα τρία τελευταία και κατευθύνομαι προς το παρκινγκ. Το κεφάλι μου κοντεύει να γίνει μετρονόμος από το να κοιτάζω μια δεξιά μια αριστερά αναζητώντας τον Μέισον, ή το πορτοκαλί ρενό κάπτουρ του. Πάνω που αρχίζω να απογοητεύομαι και να νομίζω πως δεν τον πρόλαβα βλέπω σε μια άκρη το αμάξι του και έπειτα εντοπίζω και τον ίδιο να περπατά προς το μέρος του. Επιταχύνω ακόμα περισσότερο καθώς φωνάζω το όνομά του. Εκείνος σταματά να απομακρύνεται και στρέφεται προς το μέρος μου δείχνοντας ανήσυχος, αλλά μόλις βλέπει πως χαμογελάω χαλαρώνει και δείχνει απλά απορημένος. Όσο τον πλησιάζω μειώνω την ταχύτητα μου, αλλά για κάποιο λόγο δε σταματώ. Χωρίς να το σκεφτώ και χωρίς να 'χω ιδέα που βρήκα το θάρρος ή την απερισκεψία να κάνω κάτι τέτοιο, μόλις τον φτάνω τρέχοντας, πηδάω πάνω του με μια στριγκλιά. Εκείνος δεν το περιμένει και παραπατάει μερικά βήματα προς τα πίσω εξαιτίας της φόρας που είχα, αλλά αμέσως αντιδρά και τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου συγκρατώντας με πάνω του, ενώ εγώ τυλίγω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του για να συγκρατηθώ καλύτερα.

«Ρίβερς έχεις περάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού σε άλλο επίπεδο», μου λέει υψώνοντας τα μάτια του προς το μέρος μου με ένα ειλικρινές χαμόγελο που κάνει τα λακκάκια να εμφανιστούν στα μάγουλά του. Εγώ γελάω με την παρατήρησή του ενώ τα δάκρυα συγκίνησης που τόση ώρα πάλευαν στα μάτια μου κυλούν στα μάγουλά μου και σκύβω το κεφάλι μου προς το μέρος του εκμηδενίζοντας επιτέλους την απόσταση που μας χωρίζει και ενώνοντας τα χείλη μου με τα δικά του.

Δεν το σχεδίαζα όλο αυτό ούτε κατά διάνοια και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν ήξερα ότι θα το κάνω, απλά μέσα από το ραβασάκι του είδα ξανά μπροστά μου εκείνο το αγόρι, εκείνο το όμορφο ευγενικό και τρυφερό αγόρι που γνώρισα εκείνη την μέρα στο γήπεδο και τόσο μου είχε λείψει να μετανιώνει για τις πράξεις του και να θέλει να είναι ξανά κοντά μου, να σταθεί δίπλα μου με οποιοδήποτε τρόπο και δεν μπορούσα να τον απορρίψω ξανά, όχι όταν η καρδιά μου πάει να σπάσει κοντά του. Και παρά το ότι δεν πήρα επίσημα καμία απόφαση και δεν σκέφτηκα κάτι συγκεκριμένο, αυτό το φιλί έμοιαζε η σωστότερη απόφαση μετά από τόσες εβδομάδες που πήγαν χαμένες και για τους δυο μας.

Τα χείλη του είναι μαλακά και έχουν μια υποψία βανίλιας στη γεύση, ίσως από τα αρωματικά τσουρεκάκια που έχουμε για επιδόρπιο στην καντίνα του σχολείου. Είναι το πιο όμορφο, το πιο απαλό και σίγουρα το πιο αληθινό φιλί που έχω μοιραστεί, όχι γιατί είναι κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό από τα συνηθισμένα φιλιά, αλλά γιατί είναι ένα φιλί που και οι δυο περιμέναμε τόσο καιρό με τόση λαχτάρα. Εξάλλου το να προσφέρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου σε κάποιον τόσο ιδιαίτερο για σένα κάνει και τη στιγμή ιδιαίτερη, μαγική, κάτι τόσο μικρό και απλό, αλλά συνάμα τόσο μεγάλο γιατί σε κατακλύζει με τόσα αισθήματα σα να συγκρούστηκες και απορροφήθηκες ξαφνικά ένα μαγνητικό πεδίο.