Chasing number nine

Κεφάλαιο 5ο

Τα μαλλιά του είναι πολύ κοντά στα πλάγια και κάπως πιο μακριά στα μέσα, μαύρα και στιλπνά. Είναι ψηλός και πολύ λεπτός, με χλωμή επιδερμίδα. Από το πλάι που τον βλέπω η μύτη του δείχνει ολόισια και στο κατάλληλο ακριβώς μήκος. Μπορεί να μην τον βλέπω ανφάς, αλλά μπορώ να το πω με σιγουριά:  Είναι αυτό που θα έλεγε η φίλη μου η Λέσλι ‘πολύ καλό κομμάτι’.

Η Λέσλι είναι μια κοπέλα από το σχολείο που δηλώνει φανατική φεμινίστρια. Συνήθως είναι καλή παρέα, όταν δεν την πιάνουν τα τρελά φεμινιστικά της και όταν δεν την παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Μια φορά είχε φύγει κρυφά από το σπίτι για να πάει σε μια φεμινιστική διαδήλωση, όπου οι φεμινίστριες θα διαδήλωναν γυμνές από τη μέση και πάνω με συνθήματα γραμμένα στο στήθος τους. Στο τσακ την πρόλαβε ο πατέρας της και την έφερε πίσω σηκωτή. Αλλά ναι, σίγουρα αυτή θα ήταν η φράση που θα χρησιμοποιούσε για τον καινούριο και θα συμφωνούσα απόλυτα. Όχι βέβαια πως είμαι υπέρμαχος της άποψης πως πρέπει να αντιμετωπίζεις τους άντρες σαν ένα κομμάτι κρέας, πράγμα που ευκόλως θα μπορούσε να εννοηθεί από αυτή η φράση, ειδικά αν θυμηθείς τον κύριο Μπούτσερς, τον κρεοπώλη της γειτονιάς όταν φωνάζει καμία φορά: «Χοιρινή σπάλα: το καλύτερο κομμάτι της αγοράς!».

Καθώς η ομάδα των αγοριών περνά από μπροστά μου μια φωνή μέσα από το πλήθος τους με βγάζει από τις σκέψεις μου.

«Γεια σου Λίνα», ήταν ο Έντι, ένας από τους συμπαίκτες του αδελφού μου. Παίζει αμυντικός και είναι γνωστός στα σχολεία όλης της πόλης για τα σκληρά του μαρκαρίσματα. Νομίζω πως κάποιοι τον φωνάζουν ‘Τανάλια’ γι’ αυτό πίσω από την πλάτη του. Μια φορά είχε στείλει έναν αντίπαλο στο νοσοκομείο με ένα σκληρό του τάκλιν.

Και άλλες φωνές μιμούνται τον χαιρετισμό του προς το μέρος μου. Φυσικά όχι του αδελφού μου που με αγνοεί, αλλά τον δικαιολογώ, εμείς ειδωθήκαμε και σπίτι άλλωστε.

«Γεια σας παιδιά», τους χαιρετώ με τη σειρά μου, συνειδητοποιώντας πως είχα σταματήσει να περπατάω, από την ώρα που τους είδα. Ο καινούριος, του οποίου το όνομα δε θυμάμαι και ας το είδα το πρωί στον πίνακα ανακοινώσεων, στρέφει κι αυτός το βλέμμα του προς το μέρος μου. Δεν μπορώ να προσδιορίσω το χρώμα των ματιών του, παρ’ όλο που υποψιάζομαι πως είναι ανοιχτόχρωμα, αλλά έχουν κάτι το ζεστό και το οικείο, σκέφτομαι. Βέβαια αυτό είναι τελείως χαζό, να σου φαίνεται οικείο το βλέμμα κάποιου που βλέπεις πρώτη φορά, οπότε ποντάρω στο ότι είμαι τρελή, ή ότι η τρελό-Ρούμπι, η σύμβουλος μαθητών του σχολείου μας έχει δίκαιο και ίσως τον συνάντησα σε κάποια προηγούμενη ζωή. Όταν το βλέμμα του συναντά το δικό μου μού χαμογελά για μια στιγμή ελαφρά και κάπως στραβά και το χαμόγελό του είναι ότι πιο ειλικρινές και σέξι συγχρόνως έχω δει.