Chasing number nine

Κεφάλαιο 9ο

Η μουσική είναι η πρώτη που ϕτάνει στα αϕτιά μου. Μετά βλέπω τη γυναίκα να στέκεται σε ένα λευκό δωμάτιο, ενώ ο απαλός άνεμος κάνει την επίσης λευκή κουρτίνα να χορεύει μπροστά στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Η γυναίκα κάθεται μπροστά σε ένα λευκό πιάνο με ουρά και χαϊδεύει απαλά τα πλήκτρα κάνοντας το όργανο να ζωντανεύει σε μια αργή και νοσταλγική μελωδία. Δε μπορώ να δω το πρόσωπό της, παρά μόνο τα καστανά μακριά μαλλιά της πάνω στους λεπτούς της ώμους που καλύπτονται από ένα άσπρο ϕόρεμα. Ξάϕνου από το πουθενά εμϕανίζεται ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε με ξανθά μακριά μαλλιά που ϕορά ένα αμάνικο λευκό ϕορεματάκι. Τρέχει γύρω από τη γυναίκα και το πιάνο γελώντας, ώσπου αναγνωρίζει το κομμάτι που παίζει η γυναίκα. Έπειτα το κοριτσάκια αρχίζει να κάνει απλές ασκήσεις μπαλέτου στο ρυθμό του κομματιού, όπως του έμαθε η δασκάλα χορού του. Το κοριτσάκι έχει πολύ καλή τεχνική για την ηλικία του και ϕαίνεται στον τρόπο που χορεύει πως αγαπά πολύ το χορό και νιώθει κάθε νότα και κάθε κίνηση που τη συνοδεύει σα να είναι γραμμένα στα κύτταρα του. Όταν το κομμάτι αλλάζει και τη θέση του παίρνει ένα γρήγορο ζωηρό παιδικό τραγούδι το κοριτσάκι αϕήνει στην άκρη τις κινήσεις του μπαλέτου και πηδά γύρω-γύρω ανεξέλεγκτα κάνοντας δικά του κόλπα και τούμπες γελώντας. Η γυναίκα μπροστά στα καμώματα του παιδιού, σταματά να παίζει και το παίρνει στην αγκαλιά της στοργικά ϕιλώντας το, ενώ το παιδί τυλίγει σϕιχτά τα χέρια του γύρω από το λαιμό της.

«Λακούτα», λέει το παιδί το 'σ' αγαπώ' σε μια γλώσσα δικιά του που έμαθε και στη μητέρα του με το σκεπτικό να είναι η «μυστική τους γλώσσα».

«Λακούτα ως τον ουρανό», απαντά η γυναίκα.

Ξαϕνικά τα χαρακτηριστικά της γυναίκας και του κοριτσιού ξεκαθαρίζουν μπροστά μου και καταλαβαίνω πως η γυναίκα είναι η μητέρα μου και το κοριτσάκι είμαι εγώ και η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά από θλίψη, αλλά και χαρά και νοσταλγία. Η μητέρα μου με την νεότερη εκδοχή μου κάθονται δίπλα-δίπλα στο πιάνο και τραγουδούν μαζί ένα τραγούδι που παίζει η μητέρα μου, καθώς ο ενοχλητικός ήχος του Φλίπερ ηχεί παράϕωνος σβήνοντας τον ήχο του πιάνου.

«Καταραμένο ξυπνητήρι», μουρμουρίζω κρατώντας ακόμα κλειστά τα μάτια μου προσπαθώντας να κρατήσω για λίγο ακόμα την εικόνα της μητέρας μου μαζί μου. Μου λείπει τόσο πολύ ώρες-ώρες. Κάναμε τόσο ωραία πράγματα μαζί. Όταν ήμουν μαζί της ένιωθα σα να είχαμε έναν δικό μας μυστικό κόσμο και πως τίποτε και κανένας δε μπορούσε να το διαλύσει αυτό. Από ότι ϕαίνεται όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια.