Chasing number nine

Κεφάλαιο 2ο

«Χέι Φλέτς. Πάλι τιτιβίζεις;», τον ρωτάω καθώς μπαίνω στην κουζίνα και αρπάζω ένα μπισκότο από ένα πιάτο. Ο μικρός μου αδελφός που συζητούσε έντονα με τον πατέρα μου – μάλλον για το χθεσινό παιχνίδι που οι ομάδες που υποστηρίζουν έπαιζαν αντίπαλες-, αφήνει το κουτάλι του στο μπολ με τα δημητριακά του και μου ρίχνει ένα αγανακτισμένο βλέμμα.

«Πόσες φορές πρέπει να σου το πω Σίτι ότι δε μπορείς να το λες αυτό για τη φωνή ενός άνδρα; Είναι προσβλητικό», με επιπλήττει με σοβαρό ύφος ο μικρός. Είναι τόσο γλυκούλης όταν παίρνει αυτό το σοβαρό ύφος.

«Φλέτσερ σου έχω πει επανειλημμένα να μη λες έτσι την αδελφή σου», τον μαλώνει ο πατέρας μας, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσει αυτό το παρατσούκλι από τον μικρό. Μόνο να ήξερα πιο βλαμμένο από τους φίλους μου του είπε πως με φωνάζουν έτσι. Θα του έριχνα της χρονιάς του!

«Ότι πει ο άντρακλάς μου», λέω στον Φλέτσερ χαμογελώντας του εν μέρει ειλικρινά, εν μέρει κοροϊδευτικά και τον αγκαλιάζω αιφνιδιαστικά, από πίσω σκάζοντάς του ένα φιλί στον κρόταφο. Εκείνος με σπρώχνει μακριά του.

«Μπλιάχ Σίτι. Μείνει μακριά μου. Με φρικάρεις τελείως όταν κάνεις σαν κορίτσι».

«Ξέρεις, είμαι κορίτσι…», του λέω, χωρίς να με νοιάζει πραγματικά που υποστηρίζει πως δεν είμαι αρκετά κορίτσι. Δεν είναι ο μόνος που το λέει και κατά κάποιον τρόπο μου αρέσει. Όχι πάντοτε, αλλά συνήθως… «Και δε φταίω εγώ», αναφωνώ. «Απλά είσαι τόσο Γ-Λ-…»,αρχίζω να λέω πιέζοντας την τύχη μου.

«Μην τολμήσεις», γρυλίζει εκείνος και ανασηκώνεται από την καρέκλα του.

«ΓΛΥΚΟΥΛΗΣ», ξεφωνίζω βιαστικά και αρχίζω να τρέχω προς το πάνω πάτωμα, σίγουρη πως ο μικρός θα με κυνηγήσει. Πράγματι το κάνει. Στη σκάλα πέφτω πάνω στον Ρόρι.

«Έι», παραπονιέται όταν τον σπρώχνω για να περάσω. «Ώρες ώρες κάνεις σα μωρό Καρολίνα», φωνάζει προς την πλάτη μου αφού τον προσπερνώ, καταλαβαίνοντας ότι κυνηγιόμουν με τον Φλέτσερ.

«Ότι πεις μεγάλε  και ώριμε Ρόρι», του λέω ειρωνικά.

«’Έλα μικρέ πάμε στην κουζίνα. Άστη να πάει για μπάνιο», λέει έπειτα στον Φλέτσερ αγνοώντας με και τον τραβάει προς τα κάτω. Ο Φλετς διαμαρτύρεται για το ότι τον είπε μικρό καθώς απομακρύνονται.

 Λούζομαι βιαστικά, στεγνώνω τα ίσια ξανθά μαλλιά μου και φοράω ένα από τα αγαπημένα μου, άνετα, φθαρμένα τζιν παντελόνια, ένα κόκκινο τι σερτ και τα κόκκινα allstarμου. Πιάνω τα μαλλιά μου στην κλασσική τους αλογοουρά  και έπειτα βάζω λιπ γκλος και κολόνια, τις μόνες κοριτσίστικες πινελιές που κατάφερε μετά από πολύ αγώνα να μου επιβάλει η Κέλσι. Ανταποδίδω το γαλάζιο βλέμμα στο είδωλό μου στον καθρέφτη για μια στιγμή και βγαίνω από το μπάνιο. Αφού πίνω βιαστικά τον καφέ μου στην κουζίνα συζητώντας περί ανέμων και υδάτων με τον πατέρα μου, αρπάζω στο χέρι άλλο ένα μπισκότο και φορώντας την τσάντα μου στον ένα ώμο βγαίνω από το σπίτι.