Το θέαμα που αντικρίζω στον καθρέφτη ομολογουμένως με ξαφνιάζει και μένω να κοιτάζω σαν χάνος. Πρώτη φορά βλέπω τον εαυτό μου βαμμένο έτσι ή τόσο πολύ. Όχι ότι η Κέλσι με έβαψε υπερβολικά, απλά εγώ ποτέ δεν βαφόμουν παρά ελάχιστα και φυσικά όχι τόσο καλά όσο με έβαψε η ταλαντούχα φίλη μου. Τα μάτια που αντικρίζω στον καθρέφτη δείχνουν πιo μεγάλα από τα δικά μου και πολύ εντυπωσιακά. Το γκρίζο χρώμα τους δε θυμίζει πια τη μουντάδα μιας νωχελικής βροχερής μέρας που το μόνο που σου προκαλεί είναι διάθεση να μείνεις στο κρεβάτι, αλλά φαίνονται φωτεινά και ζωηρά. Οι βλεφαρίδες μου φαίνονται πολύ πιο πλούσιες και μακριές από ότι συνήθως, ενώ η σκιά στα βλέφαρά μου κάνει το βλέμμα μου πιο σαγηνευτικό. Τα χλωμά συνήθως μαγουλά μου φαίνονται πιο ρόδινα και καλοζωισμένα, ενώ τα χείλη μου λεπτά και καλοσχηματισμένα. Μπροστά μου δεν αντικρίζω σε καμία περίπτωση μια άγουρη, άχαρη κοπέλα αμφισβητούμενης θηλυκότητας, αλλά μια νεαρή γυναίκα, θηλυκή και σέξι, κάτι που ποτέ πριν δεν είχα αισθανθεί. Δυσκολεύομαι να πιστέψω, ακόμα και τώρα πως το ομοίωμα στον καθρέφτη είναι δικό μου, γιατί το πώς νιώθω για τον εαυτό μου –μια αδιάφορη ύπαρξη μέσα στη λαοθάλασσα του σχολικού και κοινωνικού περιβάλλοντος- πρώτη φορά δεν συμβιβάζεται με αυτό που βλέπω.
«Ουόου!», είναι τελικά το μόνο που λέω.
«Το ξέρω! Στο είπα πως θα σε κάνω αγνώριστη! Και το ήξερα πως το πρόσωπό σου αγαπάει το μακιγιάζ. Ειδικά τα μάτια σου. Κοίτα πόσο μεγάλα φαίνονται! Είσαι σέξι και ο Μέισον θα είναι βλάκας αν δεν σου την πέσει σήμερα!», λέει η φίλη μου και μετά έρχεται από πίσω μου και με αγκαλιάζει.
«Ευχαριστώ Κέλσι!», της λέω ανταποκρινόμενη στην αγκαλιά της. «Απλά πρέπει να το συνηθίσω όλο αυτό. Ακόμα νιώθω κάπως άβολα και πως δεν είμαι πραγματικά εγώ αυτή που βλέπω…».
«Θα το συνηθίσεις μην ανησυχείς. Και εξάλλου να θυμάσαι πως δε χρειάζεσαι μακιγιάζ για να είσαι εκπληκτική. Είμαι σίγουρη πως στον Μέισον αρέσεις έτσι και αλλιώς γι’ αυτό που είσαι, απλά προσπαθούμε να του δώσουμε μια ώθηση να το πει μια ώρα αρχύτερα», λέει και μου κλείνει το μάτι μέσα από τον καθρέφτη, κάνοντάς με να γελάσω.
«Έλα πάμε τώρα. Έχουμε κάνει κατάληψη στην τουαλέτα για τουλάχιστον 15 λεπτά», λέει και αφού ρίχνει μια ματιά στον εαυτό της στον καθρέφτη, σιάζει με τα χέρια της τα μαλλιά της και σκάει στον εαυτό της ένα γοητευτικό χαμόγελο με τραβάει έξω.
YOU ARE READING
Chasing number nine
Teen FictionΠριν σας πω οτιδήποτε άλλο για μένα πρέπει να ξέρετε ένα πράγμα. Μιλάω πολύ και όταν λέμε πολύ εννοούμε κοριτσίστικα πολύ! Κι εκεί ίσως σταματούν οι ομοιότητες μου με ένα φυσιολογικό κορίτσι. [...] Είμαι η Καρολίνα, είμαι 16 ετών, παίζω ποδόσφαιρο...
