Chasing number nine

Κεφάλαιο 3ο

«Σκατά!»

«Ω, έλα τώρα Καρολίνα μην κάνεις έτσι. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, σιγά!», προσπαθεί να με καθησυχάσει η Κέλσι βλέποντας πως φρίκαρα. Στεκόμαστε μπροστά στον κεντρικό πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου και κοιτάζουμε την ανακοίνωση που έβγαλαν οι προπονητές της ομάδας ποδοσφαίρου των αγοριών και των κοριτσιών. Τα δοκιμαστικά θα γίνουν μια εβδομάδα νωρίτερα από όσο μας είχαν πει αρχικά, εξαιτίας της πρόωρης έναρξης των σχολικών πρωταθλημάτων. Πράγμα που σημαίνει πως έχω μόλις δύο εβδομάδες για να τελειοποιήσω την τεχνική μου, καθώς και να φτάσω τη φυσική μου κατάσταση στα όρια που ήθελα. Εντάξει όχι ότι υστερώ σε σχέση με τις συμπαίκτριές μου, μάλιστα είμαι από τις καλύτερες παίκτριες της ομάδας, αλλά είναι και το ζήτημα της αρχηγίας στη μέση και πρέπει να είμαι η καλύτερη για να γίνω αρχηγός, γεγονός που αμέσως-αμέσως μου δίνει περισσότερες πιθανότητες για μια αθλητική υποτροφία σε κάποιο καλό κολέγιο του χρόνου. Παρ’ όλα αυτά η Κέλσι έχει δίκαιο. Δεν πρέπει να κάνω έτσι γιατί θα καταλήξω να πάθω κανένα εγκεφαλικό στα δεκάξι μου και θα στραβώσει το στόμα μου ή θα αποκτήσω κανένα τικ στο μάτι και δε νομίζω πως κάτι τέτοιο θα κάνει καλό στην εικόνα μου. Κουνάω το κεφάλι μου για να διώξω τις σκέψεις μου και απαντώ στην Κέλσι.

«Έχεις δίκαιο Κάσι, αντιδρώ υπερβολικά και πάλι».

Η Κέλσι ρουθουνίζει ενοχλημένη. «Σου είπα να σταματήσεις να με λες έτσι, επιτέλους!», γκρινιάζει.

«Μα γιατί; Σου πάει αυτό το όνομα!», την πειράζω γελώντας.

 Πέρυσι στην Κέλσι άρεσε ένα παιδί που δούλευε στα στάρμπαξ κοντά στο σχολείο μας. Ήταν φοιτητής και τον έλεγαν Μπράντον. Ήταν όμορφος και πολύ ευγενικός. Άρεσε σε πολλά κορίτσια από το σχολείο και έτσι φρόντιζαν να επισκέπτονται το κατάστημα συχνά, όταν δούλευε εκείνος. Η Κέλσι ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια, οπότε πολλές φορές πριν ή μετά από το σχολείο περνούσε από τα στάρμπαξ, άλλοτε μόνη της και άλλοτε σέρνοντας κι εμένα μαζί της για κάποιο ρόφημα. Ισχυριζόταν πως ο Μπράντον έδειχνε περισσότερο προσοχή στην ίδια από ότι στα άλλα κορίτσια και πως όταν της χαμογελούσε το χαμόγελό του ήταν διαφορετικό.

Ποτέ δεν της είπα πως ο Μπράντον ήταν ίδιος με όλα τα κορίτσια του σχολείου και πως όλα αυτά ήταν στη φαντασία της, ή ότι μια μέρα που περνούσα από το μαγαζί το βράδυ που το έκλεινε τον είχα δει να μπαίνει στο αμάξι μιας πανέμορφης ξανθιάς και να της δίνει ένα φιλί. Μάλλον όμως η Κέλσι το κατάλαβε από μόνη της κάποια στιγμή πως ο Μπράντον δεν ενδιαφερόταν, όταν μετά από αρκετές βδομάδες που εκείνη πήγαινε στο μαγαζί του, αυτός εξακολουθούσε να μπερδεύει το όνομά της φωνάζοντάς την Κάσι και απλά να χαμογελάει ευγενικά χωρίς πολλές κουβέντες όταν την έβλεπε. Η Κέλσι κάθε φορά έβγαζε καπνούς όταν άκουγε αυτό το όνομα και κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Μπράντον είχε σχέση και πως ήταν λίγο χαζούλης.