"උබ බැලුවද පුස්කොල පොත්.."
"ඔව් අප්පච්චි ලබන සෙනසුරාදට පුළුවන්.."
"ම්ම් තව දවස් හයක් ම තියෙනවනෙ.. "
"ඔව් අප්පච්චි.. "
"ම්ම් හාමුලා මක්කද සද්දේ වහලා ඉන්නේ.."
"මාත් බැලුවේ ඒකමයි.."
"පොඩ්ඩක් අවදානෙන් හිටපන් රනා ඕකුන් මහා එපා කරපු ජාතියක්.."
"අම්මා ඇයි අප්පච්චි දේව් ව පිළිගන්නේ නැත්තේ.."
"කොල්ලා හොද හන්දා මං කැමති උනා මිසක මාත් කැමති නැ බං ඔය වලව්වේ උන්ට හිරිකිතයි මට.."
"අප්පච්චි මල්ලිගෙන් දානේ.."
"ම්ම් මයේ පොඩි එකා ඉදියා නම් දැන් තිස්හය අවුරුද්දක්.."
රනාගේ මතකය ඇදිල ගියේ පොඩි කාලෙට. රනාට රනාගේ මල්ලිව මතක ලාවට. රනාට පහළොව ලබද්දී ඌට අවුරුදු දහතුනක්.රනා දරුණු උනත් මල්ලි හරී අහිංසකයි. හිත නිවන ලස්සන රුපෙකට උරුමකන් කීව සතිෂ ට මැරෙන්න උනෙත් ලස්සන හන්දමයි. වලව්ව මතක් වෙන ගානේ ලේ රත් උනත් රනා ඉවසුවේ දේව් ට රිද්දලා ඒ පලිය ගන්න බැ කියලා දන්න හන්දා.
"අප්පච්චි.."
"ම්ම්ම්.."
"දැන් දැන් දේව් හරි දරුණුයි.."
"අප්පාගේ විදිහට කොහොමද බං අහිංසකයෝ ගැන හිතන්නෙ.."
"...... "
"බඩේ ඉන්න එකත් උබ වගේම ඇති.. මොකද උබ කියලත් කොයි වෙලෙත් වලිගේ පාගගෙන නෙ ඉන්නේ.."
"අප්පච්චි.."
"කියපන් රනා.."
"මට මහා මුසල කමක් දැනෙනවා.. මං මේ ඉදියට ඉන්නේ බඩේ ගින්දරින් අප්පච්චි.."
"එක මං නොදන්නවා නෙවෙයි රනා මොනා කියලා කොරන්ටද.."
"ම්ම්ම්.."
"දැන් නිදා ගමු බං දොර ජනෙල් වහලා උබත් නිදා ගනින්.."
"හා අප්පච්චි.."
වෙද මහත්තයා ගෙට ගියේ රනා මහා දොර අගුල්ලලා ලයිට් නිවාගෙන කාමරේට යද්දී. එ වෙද්දීත් දේව් හිටියේ සුව නින්දේ.. අඩ නිරුවතින්. දේව් දැන් රෑට නිදා ගන්නෙම කමිසේ බෝත්තෝ ගලවලා. රනාට ඒක අනාරක්ෂිතව දැනු නෙ දේව් ලග රනාගේ හැගීම් පාලයක් නැති හන්දමයි.
