BEZ WYROKU

Rozdział 28

Przygotowania do urodzin Melanii trwały od kilku dni. Alex od początku ostrzegał mnie, że jego matka jest typem osoby, która uwielbia wielkie gesty, ale sama nigdy nie lubi być w centrum uwagi.

– To zawsze bardziej uroczystość dla gości niż dla niej – tłumaczył, gdy pakował prezenty do eleganckich pudełek.

– Ale to jej urodziny – zauważyłam, kręcąc głową. – Powinna być królową wieczoru.

– Znasz ją. Woli cieszyć się szczęściem innych – odpowiedział Alex z uśmiechem, wkładając wstążkę na ostatni pakunek. – I dlatego musimy zrobić to po swojemu.

Dom Melanii i Jamesa został przekształcony w bajkowe miejsce. Dekoracje były eleganckie, utrzymane w pastelowych odcieniach. Na tarasie rozstawiono małe stoliki, a w ogrodzie delikatnie oświetlone lampiony migotały wśród drzew. Całość wyglądała jak coś prosto z magazynu o luksusowych przyjęciach.

Gdy przyjechaliśmy, dom już tętnił życiem. Goście w eleganckich strojach przechadzali się z kieliszkami szampana, a muzyka płynęła cicho w tle. Melania stała na środku salonu, otoczona znajomymi. Wyglądała olśniewająco w prostym, ale eleganckim jedwabnym komplecie. Jej uśmiech był szeroki, ale jej oczy szukały kogoś w tłumie.

– Charlotte! – zawołała, zauważając mnie. – Och, kochanie, wyglądasz pięknie!

– Ty też, Melanio. Wszystkiego najlepszego – powiedziałam, przytulając ją.

– Dziękuję, kochana – odpowiedziała, patrząc na mnie z ciepłem. – Mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawić.

Alex dołączył do nas chwilę później, obejmując mnie lekko w talii.

– Jak ci się podoba organizacja? – zapytał, patrząc na dekoracje.

– Idealna – odpowiedziałam z uśmiechem. – Ale nie jestem pewna, czy to dla Melanii, czy bardziej dla ciebie, żebyś mógł się popisać.

Melania zaśmiała się głośno.

– Ach, dobrze, że mam syna, który zna się na detalach – powiedziała. – Teraz pozwólcie mi na chwilę skraść moją przyszłą synową, Alex. Chcę z nią porozmawiać.

– Proszę bardzo – odpowiedział Alex, robiąc dramatyczny gest dłonią. – Ale nie na długo.

Melania poprowadziła mnie na taras, gdzie było nieco spokojniej.

– Charlotte, muszę ci coś powiedzieć – zaczęła, kładąc rękę na mojej dłoni. – Naprawdę widzę, że mój syn przy tobie kwitnie. Jesteście dla siebie stworzeni.

Jej słowa były proste, ale szczere. Poczułam, jak moje serce się rozgrzewa.

– Dziękuję, Melanio. To dla mnie wiele znaczy.

– Mam tylko jedną prośbę – dodała, patrząc na mnie z uśmiechem. – Nigdy nie pozwól mu wrócić do tego chłodu, w którym żył przed tobą.

– Nie zamierzam – odpowiedziałam cicho, ale pewnie.

Wracamy do salonu, a ja wciąż czuję na sobie ciepło słów Melanii. Podchodzę do Alexa, który rozmawia z Jamesem o jakiejś sprawie z pracy, i kładę mu dłoń na ramieniu. Odwraca się do mnie z uśmiechem, a ja czuję, jak moje serce na moment się uspokaja.

Ale tylko na chwilę.

Zamieram, gdy dostrzegam postać w drzwiach salonu. Mój ojciec. Sam, bez zapowiedzi. Czas na moment zdaje się zatrzymać. Przez ułamek sekundy myślę, że to tylko jakieś przewidzenie, że nie może tu być – nie po tym wszystkim.