BEZ WYROKU

Rozdział 14

Pokaż mi ludzi, których czas wyleczył rany. Nie takich, którzy zapomnieli, ale takich, którzy potrafią nosić wspomnienia bez bólu. Nie wiem, czy czas jest wystarczający, by uleczyć cokolwiek. Ludzie zostają w sercu – na zawsze.

Pogrzeb mamy nie był najgorszym dniem w moim życiu. Nie dlatego, że nie bolało. Bolało. Ale miałam cztery dni, by oswoić się z myślą, że jej już nie ma. Nie mogę powiedzieć, że to zrozumiałam, bo tego nie da się zrozumieć. Każda godzina tych czterech dni była jak wchodzenie w lodowatą wodę – powoli, krok za krokiem, aż nagle całkowicie ogarnia cię zimno, ale przestajesz się bronić. Nie zrozumiesz tego, ale musisz zaakceptować.

Teraz wszyscy siedzimy przy stole w naszym rodzinnym domu. W domu, który wydaje się inny, pusto wypełniony żalem. Ojciec jest tutaj, Henry, babcia Helen, dziadek Edward, wujek Ferenc z żoną, kuzyni, babcia Anabell, dziadek Chuck. Każdy z nas próbował przejść przez ten dzień na swój sposób, ale w tej chwili nie ma słów, które mogłyby nas połączyć.

Z ojcem nie zamieniłam ani słowa od tego felernego dnia w szpitalu. Kiedy zobaczyłam go przy stole, wydawało się, jakby był tutaj ciałem, ale duszą był daleko. Patrzę na niego kątem oka, jak siedzi wyprostowany, z twarzą napiętą, jakby w każdej chwili miał coś powiedzieć, ale nie robi tego.

Wszyscy tutaj, w tym pokoju, zjednoczeni w stracie, starają się unikać tematu. Milczenie wisi nad nami, ciężkie jak ołów. Nawet kuzyni, zwykle roześmiani i pełni energii, są teraz spokojni, niemal niezauważalni.

– Czy ktoś chce herbaty? – pyta w końcu babcia Helen, przerywając ciszę. Jej głos drży lekko, jakby bała się mówić cokolwiek głośniej.

– Ja wezmę – mówi wujek Ferenc, a jego żona kiwa głową. – Dziękujemy, Helen.

Babcia wstaje, a dziadek Edward natychmiast podnosi się, by jej pomóc. Widzę, jak jego dłoń delikatnie spoczywa na jej ramieniu, jakby próbował przekazać jej siłę.

Siedzę nieruchomo, trzymając filiżankę z zimną herbatą, której nawet nie upiłam. Ciepło Alexowego wsparcia wciąż jest ze mną, ale wiedziałam, że muszę być tutaj, z nimi. Kiedy mówiłam Alexowi, że potrzebuję tej chwili z rodziną, zgodził się bez słowa, rozumiejąc, że teraz to oni są dla mnie priorytetem.

– Charlotte? – pyta Henry, wyrywając mnie z myśli. – Wszystko w porządku?

Kiwam głową, ale wiem, że mój brat widzi więcej, niż mówię. Zawsze widzi.

– Myślisz, że tata w końcu coś powie? – szepczę, nachylając się do niego. Henry rzuca okiem w stronę ojca, który wciąż siedzi sztywno.

– Nie wiem – odpowiada równie cicho. – Może. Ale nie dzisiaj.

Zerkam na ojca, próbując dostrzec jakąkolwiek emocję na jego twarzy, ale jest jak maska. Pustka, która przypomina mi, jak odlegli byliśmy od siebie przez całe moje życie.

– Czy... czy ktoś chciałby podzielić się jakimiś wspomnieniami? – odzywa się wujek Ferenc, przerywając niezręczne milczenie. Jego głos brzmi łagodnie, ale jest w nim też nutka niepewności.

Babcia Anabell uśmiecha się delikatnie.

– Katie zawsze była taka zorganizowana – zaczyna, a jej oczy błyszczą łzami.

Babcia Anabell, która przez długie lata była niemal nieobecna w naszym życiu, teraz siedzi przy stole, wspominając moją mamę z uśmiechem, jakby zawsze były sobie bliskie. Patrzę na nią z mieszanką zdziwienia i żalu. Nie widziałam jej od dwóch lat, może dłużej. Nigdy nie lubili tu przyjeżdżać – zawsze dystans, chłód, grzeczność, ale bez ciepła. Są dokładnie tacy jak ich syn, mój ojciec.