XVI - ÖLÜM PORTRESİ

.

"𝐒𝐞𝐧𝐢𝐧 𝐢𝐜̧𝐢𝐧 𝐠𝐨̈𝐳𝐲𝐚𝐬̧ı 𝐝𝐨̈𝐤𝐦𝐞𝐲𝐞𝐜𝐞𝐠̆𝐢𝐦 𝐎𝐩𝐡𝐞𝐥𝐢𝐚; 𝐘𝐞𝐭𝐞𝐫𝐢𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐜̧𝐨𝐤 𝐬𝐮 𝐚𝐬̧𝐭ı 𝐮̈𝐳𝐞𝐫𝐢𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐜̧𝐮̈𝐧𝐤𝐮̈."*

Kaburgalarında bir ağrı,
Susmuyor içindeki acı.
Tenimi yakıyor son kez seviştiğimiz yatağın soğuk tarafı.

Yokluğum damalarımda bir zehir gibi dolaşıyor. Okyanusun dibinde gözlerini arıyorum.

Dinle beni. Duy sesimi.

Gözlerindeki ruhu feda etmiş, göğüs kafesinde kimsesiz kalmış okyanus gözlü adam. Bu kitap senin için.

Sırtındaki neşteri sakla ama içindeki nefrete bağlanma.

Yalnızlığı hisset ama seni kimsesiz bırakanı unutma. Kıskıvrak yakalanma ıssız odalarda.

Aynadaki yansımandan kaçma.

Islanmaktan korkma ama boğulacağın sulara dalma.

Dinle beni; benim için bir damla göz yaşı dökme.

Çünkü; Yeterinden çok su aştı üzerimden.

Hera Yarkan ve Atlas Katrivas.

İsimlerimiz gazete kağıtlarında yıllarca anılır, hakkımızdaki her gerçek birer birer kaleme alınırdı. Önümdeki deftere karaladığım güçsüz hayallerde bile biz herhangi birisi olmazdık.

Onunla aynı masaya oturduk, aynı evi paylaştık. Geleceğimi, geçmişimi birlikte kurduk fakat hiçbir zaman hayal ettiğimiz o hayata sahip olamadık.

Karşısına oturup uzun uzun kazanacağımızdan bahsederken bile bir yanım onu terk edeceğim gerçeğiyle yüzleşirdi. Sanki gözlerime bakarsa bütün bu savaştan vazgeçip gidermiş gibi utanır, gözlerini kaçırırdı benden.

Bir felaketin içindeydik. Fakat ben...

Yine de onu severdim.

Her şeye rağmen.

Çünkü kalbimdeki kara deliğin içerisinde yok olduğunu hissetmediğim tek duygu buydu. Atlas'a karşı duyduğum sevgi bana yaşadığımı, hissettiğimi ve hâlâ var olduğumu hissettirirdi.

Ben onun açtığı yaraya bile sadıktım. Göğsümde hissettiğim yakıcı hisse, onun için aldığım nefese, kalbime sığmayan acıya, benden çalınanlara bile sıkı sıkı bağlıydım.

O ise...
Atlas'tı işte.

Her şeye rağmen kendini benim için feda eder, sonu ne olursa olsun yine evine, yanıma döneceğini söylerdi. Bir fotoğraf karesinde gülümserken kısılan gözlerimi sol cebinde, kalbinin tam üstünde taşırdı.