Gevallen voor mijn vijand..

A L O N E

Ayoub, onze beroemde ontmoeting..

Flashback

Na de eerste geweldige maand werk in het gezelschap van Farid en Salim, moest ik voor een tweede maand terug aan het werk omdat er te weinig personeel was.
Het was de maand waarin een verre nicht ook zou werken, ik had Farid altijd trouw aan mijn zijde, samen met Salim.

De eerste dag kwam ik alleen en ging naar het afdak (buiten het gebouw). Voor de deur zag ik een collega die ik kende, Salim, en een grote, gespierde donkere lachen. Ik ging naar hen toe en schudde hun hand...

Ik: Salaam (tegen Salim)
Hallo (tegen de andere twee)

Ik wilde me omdraaien om naar binnen te gaan, toen Ayoub tegen mij praatte.

Ayoub: Salaam
Ik: o-O
Ayoub: Wat is er? Alles goed?
Ik: Eh, ja, ja, ben jij een Arabier?
Hij: Hahaha, natuurlijk, een pure Casaoui, en jij?
Ik: Berkaniaaaaaaaaaa mdrr
Salim: Wat dacht je dat hij was?
Ik: Een donkere, geen idee..
Salim: Wat een zever.. Je bent soms echt raar..
Ik: Je bent echt slecht, stop met onzin te zeggen voor mensen die me niet kennen..
Salim: Te laat!

Ik doe alsof ik boos ben en loop weg, haha.. Ik ben aan het spelen met de kinderen, wanneer ik Ayoub naar me toe zie komen..

Hij: Welke leeftijdsgroep heb je?
Ik: 7 jaar, en jij?
Hij: Ook (met een Colgate glimlach)
Ik: Hahaha, super dan..
Hij: Ja ja, jij zult met je Casaouiii zijn
Ik: Eh, ja! Maar jij hebt het geluk met een pure Berkaniaaaa te zijn! (Ik geef hem een glimlach en ga weg)

Einde Flashback

Na die dag waren we onafscheidelijk! Ik was elke dag met hem, we hadden de meest gekke momenten... En vooral, hij was daar wanneer ik niemand had om mijn tranen tegen te houden... Hij begreep alles en was er altijd, vooral met de situatie van Farid...

Om terug te komen naar de realiteit, ik sprak nog steeds met mijn prinsen, hoewel ik geen contact meer had met Farid.

Ayoub: Dus, hoe gaat het Mina?
Ik: Goed en met jou?
Hij: Het gaat, ik heb wat problemen, maar niet te erg... Wat nieuws?
Ik: Serieus? Vertel! Niets, gewoon werk en thuis, haha..
Hij: Ik vertel het je later... ah, en hoe zit het met je gemoedstoestand?
Ik: Ja, rustig, mijn beste vriend gaat trouwen...
Hij: Aaah, serieus? Goeie hè.. Maar ik heb niet het gevoel dat je echt gelukkig bent, haha.
Ik: Ja ja, altijd voor hem, maar het is moeilijk...

Hij belt... Ik vertel hem mijn  verhaal en hij begrijpt me (zoals altijd). Hij legt zijn situatie uit en ik zie dat het hem goed doet om te praten, zoals voor mij... Na een tijdje zegt hij...

Ayoub: Mina? Mag ik eerlijk met je zijn?
Ik: Natuurlijk, ik luister...
Hij: Je weet hoe belangrijk je altijd voor me bent geweest! Vanaf de eerste dag dat ik je zag, wist ik dat je deel van mijn leven zou uitmaken! Je bent een prinses, een parel en iedereen die dit niet ziet, verdient het niet om jou in hun leven te hebben... Ik zou de gelukkigste man zijn als je voor altijd deel van mijn leven zou uitmaken!

o-O !! Ik was gewoon in shock door zijn woorden! Hij was een parel en ik wist het... nu verklaarde hij zijn liefde (denk ik), en ik wist niet wat ik moest antwoorden. Ik had nooit gedacht dat ik hem op die manier interesseerde...

Ik: Oh, je bent echt te lief (ik weet dat mijn reactie niet zo goed was)
Hij: Het is de waarheid, prinses! Ik waardeer je en ik denk zelfs dat ik je enorm leuk vind... 

Wat moest ik hierop antwoorden! Het is voor mij helemaal niet wederzijds... Pff, waarom hou ik nooit van de mannen die van me houden, maar altijd van de idioten die me niet eens zien staan! Hij is knap, aardig, grappig, heeft een gouden hart... Maar in mijn hoofd klopt het niet... Het is altijd Haroen die weer opduikt...

Ik: Ik waardeer je ook en dat weet je... Maar voor nu wil ik dat we vrienden blijven... Jij bent mijn vertrouwenspersoon, degene die me altijd begrijpt, en ik weet dat je er altijd voor mij zult zijn, want ik heb je nodig, ook al zeg ik het niet vaak genoeg...
Hij: Ik kan het niet, Mina.. Sorry
Ik: Wat bedoel je met ik kan het niet?
Hij: Bevriend blijven met jou... Het is sterker dan mezelf, ik ga mezelf pijn doen en ik ben al gebroken... Ik kan niet doen alsof... Sorry Mina...
Ik: Ayoub! Wat zeg je nu? NEEN, je kan mij niet droppen.. Niet nu, niet zo..
-- Ik voel de tranen, mijn stem trilt, mijn keel loopt dicht, ik voel dat ik precies stik..--
Je kan geen afscheid nemen, aub, ik kan jou niet verliezen, alsjeblieft niet zo... We blijven vrienden en je weet niet wat het lot ons zal brengen...

Mijn hart trok samen en ik voelde mij misselijk.. Ik ben het probleem, iedereen verlaat me... Maar wat heb ik verkeerd gedaan?!

Hij: Mina, ajb, je weet dat ik je nooit zou droppen. Ik ga je ruimte geven om je leven te leven en dat afstand nemen, voor jouw welzijn en voor de mijne... Ik wil je geen pijn doen, maar ik wil ook geen pijn hebben, zelfs al bloedt mijn hart al... Ik weet dat er iemand zal zijn die gelukkig zal zijn om jou in zijn leven te hebben, en als diegene het niet ziet, hoop ik dat je sterk genoeg zult zijn om die persoon los te laten, want jij verdient het beste! Ik hou van je en ik zal altijd van je houden, prinses! Als jij mijn toekomst bent, zul je bij terugkomen...

Dit was het laatste bericht van Ayoub... Ik voelde me leeg, moe, verloren... Ik kon het niet meer aan... Mijn leven was een nachtmerrie geworden, terwijl ik een paar maanden geleden nog in geluk zwom... Het is waar wat ze zeggen, je weet niet wat je hebt totdat je het verliest... Dit was het bewijs...

Ik huilde en ik leed door mijn verlies. Ik huil nog steeds, maar ik weet dat hij gelukkig is met zijn gezinnetje. Na Ayoub verloor ik ook Salim! Ja, inderdaad, hij had problemen en had geen tijd meer om mij nog in zijn leven te hebben.  Ik was niet boos en ik accepteerde de feiten...

Wat had ik anders kunnen doen? Ik was toch al alleen...