Gevallen voor mijn vijand..

Welke weg nemen wij?

Het leven gaat verder en ik vertel mijn dagdagelijkse routine aan mijn persoon. De laatste weken hadden we de gewoonte om elke ochtend, middag en avond met elkaar te praten. Ondanks dat ik het druk had op school en hij non-stop werkte, vonden we altijd een manier om met elkaar te communiceren.

Gisteravond zaten we rustig te praten toen hij tegen me zei:

Haroen: Mina?
Ik: Ja, wat is er?
Hij: Doe rustigst! Kijk, ik ga je een foto sturen..
Ik: Ik ben rustig, haha.. Stuur maar!
Hij: Wil je het echt zien?
Ik: Maak je een grapje? Je zei net dat je me een foto gaat sturen.
Hij: Ik wilde je reactie zien, ik zie dat je helemaal blij bent haha
Ik: Zever! Houd je foto maar!
Hij: Hahahaha, je bent al kwaad! Ik kan mij je dik hoofdje al voorstellen!
Ik: IK HEB GEEN DIK GEZICHT!
Hij: Maar je bent boos.
Ik: ...
Hij: Hahaha, het is goed, hier is de foto..
Ik: ...
Hij: Stop, het begint me te irriteren..

Hij stuurt me een foto van een super schattig meisje! Het is daar dat ik het begrijp.. Zijn zus was zwanger voordat we al deze dingen hadden meegemaakt en ze was net bevallen.. Dus hij was voor de derde keer oom geworden.. Ik had de andere twee kleine kindjes al ontmoet, die me "tante" noemden toen.. Het was zo schattig, omdat hij diegene was die hen zei om 'tante' te zeggen. cutiepie!

Ik: Oooooh, je zus is bevallen??!!
Hij: Nee, het is van mij
Ik: Je bent niet grappig.. Hoe heet ze?
Hij: Waarom niet? Ik zou papa kunnen zijn.. Ze heet ***
Ik: Dan ben ik wel mama hoor
Hij: Ja, misschien haha
Ik: Ziek jij! Hoe dan ook, gefeliciteerd.. blij dat je voor de derde keer oom bent..
Hij: Dank je wel! Ik ook, ik ben er blij mee.. Ze hebben echt geluk, mijn nichtjes en neef
Ik: Omdat ze zo'n oom hebben als jij, klopt dat?
Hij: Whé je kent me echt te goed..
Ik: Ik weet het haha..
Hij: Ik denk dat jij me het BESTE kent
Ik: Misschien.. (Ik dacht aan zijn toekomstige vrouw, dus ik wilde niet te zelfzeker overkomen) Hij: Het doet me denken aan wat ik je wilde zeggen sinds ons vorige serieuze gesprek..
Ik: Aaah vertel..

Ik zie dat hij begint te typen en dat het heel lang duurt. Ik begin paniek te krijgen. Er komen allerlei vragen in mijn hoofd op.. Na twee minuten hoor ik eindelijk het bericht binnenkomen, ik open het en dan is het totale paniek.

Hamza: Je weet, toen ik je zei dat je me het beste kent.. was ik serieus. Ik denk niet dat ik ooit zo serieus ben geweest.. Jij bent de persoon die me het beste kent en die me altijd zal blijven kennen, ondanks de jaren.. Jij voelt het wanneer er iets mis is, ook al probeerde ik het zo vaak te verbergen.. Wanneer je me vraagt of alles goed gaat, heb ik altijd iets aan mijn hoofd, alsof je er altijd bent. Ik weet dat het je misschien raar zal lijken dat ik je dit vertel, maar ik wilde dat je het weet. We hebben altijd een speciale, maar ook sterke band gehad.. Met ups en downs, maar weet dat ik geen seconde, minuut of uur met jou ooit heb betreurd. Ik denk niet dat ik ooit zo'n relatie met iemand anders zal hebben.. Het zal iets van ons tweeën blijven, iets dat niemand ooit kan afnemen of vervangen. Ik hoop dat je begrijpt hoe belangrijk je voor me bent en altijd zult zijn. Ik hou van je, mijn prachtje, en verander alsjeblieft niet...

Ik zat daar, voor dit bericht... Dit langverwachte bericht, maar op het meest onverwachte moment... Wat moet ik zeggen? Wat moet ik doen? Eerst moest ik het begrijpen... Is het een verklaring van vriendschap, liefde? Geen idee... Toch moest ik reageren, want na 5 minuten wachten kreeg ik een nieuw bericht...

Hij: Mina? Ben je daar nog? Ik weet dat dit bericht je vast heeft geschokt, maar ik moest het je ooit vertellen...

Ik zie aan zijn manier van schrijven dat hij serieus is... Want Haroen schrijft altijd kort, je hebt bijna een woordenboek nodig om te begrijpen wat hij zegt (voor jullie heb ik altijd uitgetypt). Nu had hij alles goed geschreven, met punten en komma's... Ik moest reageren, maar ik kon niet... Ik was bang... Bang om te blij te zijn en hem af te schrikken, of te neutraal/afstandelijk te zijn en hem ook af te schrikken... Toch moest ik een keuze maken... Een keuze die de rest van mijn leven en dat van hem zou bepalen... Want op dit moment wacht hij ook op een antwoord voordat hij verder kan gaan met zijn leven... Zijn huwelijk... Zijn toekomst... Met of zonder mij?

Ik: Sorry, ik ben er nog...

Ik: Omdat je me zo goed kent, heeft dit bericht me inderdaad een beetje geschokt, maar in de goede zin... Alles wat je zei, heeft me enorm geraakt... Ik had niet gedacht dat je zulke dingen dacht/voelde over onze relatie... En ik ben blij, want ik voel hetzelfde... Ik weet dat ik in deze wereld nooit iemand zal hebben die me zo goed kent als jij, die zo met mijn gevoelens speelt zoals jij doet, die me kan laten lachen zelfs als ik wil huilen... Het is een prachtig gevoel dat ik nooit wil vergeten...wat zelfs onmogelijk zou zijn.. Je bent een deel van mij geworden op de meest onverwachte manier. Jouw deeltje zal ook voor altijd jouw deeltje blijven wat er ook in ons toekomst gebeurd..

Ik twijfel om de laatste zin te schrijven... Want ik weet dat deze zin de rest van ons leven zal bepalen... Maar ik moet het doen... Ik ben niet zo'n meisje... Ik moet ervoor zorgen dat hij gelukkig is en hij zal dat zijn.

Ik: Onze momenten en herinneringen zullen de mooiste dingen zijn die we samen hebben, de herinneringen aan alles wat we samen hebben meegemaakt, ook al zullen we geen nieuwe herinneringen meer samen maken... We zullen altijd ons verleden hebben, toch?

Ik schrijf deze zinnen en het lijkt onwerkelijk... Ik heb alles losgelaten! Ons vriendschap, ons kans om samen een toekomst te hebben... Heb ik hem zonder het te willen in de armen van een ander geduwd? Of misschien wel met opzet? Hoe dan ook... Het is te laat, ik zal alles doen om hem gelukkig te zien en hij zal gelukkig zijn met HAAR...
Ik zie hem schrijven en ik wacht... Ik weet niet wat ik moet denken... Gaat hij me tegenhouden? Gaat hij het accepteren?

Haroen: We denken hetzelfde, maar toch gaan we niet verder zonder elkaar of met elkaar? Het is grappig!

Ik ken hem zo goed, dat ik zie dat hij sarcasme gebruikt om niet te laten zien dat hij pijn heeft, Hij is gekwetst, maar ik moet doorgaan en dit loslaten

Ik: Waar wil je naartoe? Wil je me nog steeds als "tante" voorstellen aan je kinderen? Je bent grappig, weet je...
Hij: Hmm... Je zegt soms onzin? Ik zie het verband niet...
Ik: Het is toch simpel... Wanneer je over een paar maanden getrouwd bent, ga je je familie stichten en wat dan? Denk je dat ik dan gewoon rustig in je leven ga blijven en tante spelen? Kan toch niet?
Hij: Je weet dat je altijd deel uit zult maken van mijn leven... Als je dat wilt...
Ik: Ik wil het... En je weet het! Maar ik kan het niet... Dat is alles...
Hij: Je kan het wel, maar je wilt die stap niet nemen.. Hoe dan ook, we zullen altijd ons verleden hebben, toch? Zoals je zei, we hebben onze herinneringen...
Ik: Ja, dat is waar... Herinneringen die niemand ons kan afnemen..
Hij: Niemand...
Ik: Ja... niemand... Het moment Haroen-Mina blijft bestaan, toch?
Hij: Hahaha, ja, natuurlijk!
Ik: Zie je, je hebt geen keus! Je mag het niet vergeten...
Hij: Ik zou het ook niet kunnen.. ma stel dat het lukt, wat dan?
Ik: Dan zal je het wel voelen..
Hij: Haha.. Wat doe je nu?
Ik: Ik lig rustig in mijn bed...

We praten nog even over van alles en nog wat... Ik voel dat hij veranderd is... In een fractie van een seconde lijkt het alsof hij zich los heeft getrokken van alles... Alsof hij een nieuwe weg is ingeslagen die niet naar mij leidt... Wat had ik verwacht? Wilde ik dat hij mij pijn ging doen? Nee, ik wilde dat hij verder ging en dat is wat er nu ook gebeurd.. Ik moet ervoor zorgen dat het me niet raakt, want we zijn gewoon vrienden... We zijn vrienden totdat hij "ja" zegt tegen een ander...

Na een lang gesprek, nemen we afscheid met tranen door het lachen... Ja, dat is het beste wat we kunnen doen om de pijn te verzachten, toch?