Forced

Chapter 35

•داستان از نگاه سحر•

رفتم توي حموم و در رو قفل كردم

بغضم تركيد و هق هقم از هميشه بلندتر بود.چشمام رو نميتونستم باز كنم و ديدم كاملا تار شده بود.به ديوار كنار در تكيه دادم و يه صدايي مثل ناله از دهنم بيرون اومد.همون جور كه به ديوار سرد حموم تكيه داده بودم سر خوردم و روي زمين نشستم.

كاشي سرد باعث شد مور مور بشم يه حسي مثل ترس،ناراحتي و لرز به دلشكستگي اضافه شد
با حرص كشي كه به پايين موهاي بافته شدم بسته بودم رو باز كردم.ناخونامو بين موهام فرو بردم و كشيدم تا بافتش رو باز كنم و اونا رو توي صورتم بريزم

حقارت تا چه حد؟

فقط يه جمله توي ذهنم تكرار ميشد و ديوونه ام ميكرد:

"...گمشو و جلوي چشمم نيا.وگرنه به بدترين شكل ممكن تنبيه ميشي"

/فلش بك/

وقتي از اتاق رفت بيرون دنبالش رفتم و اسمشو صدا زدم

قدم هاي بلند بر ميداشت و انگار ميخواست از من دور بشه.از پله ها به سرعت پايين رفت و منم دنبالش ميدويدم.قد اون خيلي از من بلندتره پس به سرعت از من دورتر ميشد هر ثانيه

اسمشو بلندتر صدا ميزدم.خدمتكارايي كه توي راهرو بودن به ما نگاه ميكردن ولي من اهميت ندادم...وقت اهميت دادن نداشتم

وارد راهرويي شد كه تاحالا نديده بودم.هيچ خدمتكاري اونجا نبود و فقط صداي قدم هاي محكم ياسر و صداي من كه اسمشو داد ميزدم توي اون راهروي خالي اكو ميشد

اين دفعه ايستادم و با صدايي شكسته و مظلومانه التماس كردم:
"ياسر...خواهش ميكنم..."

ديگه به نفس نفس افتاده بودم.يكم خم شدم و دستامو روي شكمم گذاشتم

اون چند قدم رفت ولي بالاخره ايستاد.با اين كارش سوپرايز شدم.يه نفس عميق كشيد بعد سمت من برگشت و با لحن تندي گفت:
"چيه؟چيكار داري؟"

يكم تعجب كردم.حس خوبي نسبت به برخوردش نداشتم ولي بغضمو كنترل كردم و با لحن آرومي گفتم:
"تو...مشكلت چيه؟"

ياسر پوزخند زد و جلو اومد تا جايي كه چند قدم فقط باهام فاصله داشت.دستاشو پشتش قفل كرد.دورم قدم زد و موشكافانه بهم نگاه ميكرد.اين كارش خيلي دراماتيك بود و موهاي تنمو سيخ ميكرد و حركت جذاب عضله هاش به اين كمكي نميكرد.

من فقط به رو به رو خيره شدم و اون به نيم رخم نگاه ميكرد.صداي پوزخندشو شنيدم و بعد گفت:
"كي اهميت ميده؟"

ضربان قلبم زياد شد.اون حرفاي من و مادرمو از كجا شنيده؟اصلا شنيده يا فقط از روي شانس داره اين حرفا رو ميزنه؟ مغزم داره سوت ميكشه