Breath (fanfiction with One Direction greek)

2

Ένοιωθα εκείνη την αγαπημένη μου θολούρα στο μυαλό καθώς περνουσα τα συνηθισμένα πηγαδάκια που μαζεύονταν έξω από την μεγάλη σιδερένια πύλη του σχολείου. Άκουγα τα γέλια τους, τα μικρά και μεγάλα μυστικά που μοιράζονταν πολλές φορες στους λάθος ανθρώπους καθώς και διαφορες χρονολογίες και ονόματα που ποτε δεν είχα μπει στον κόπο να μάθω, με σκοπό να μην πατωσουν στο διαγώνισμα που ίσως να γράψουν.

Αλλά εγώ δεν πήρα μέρος σε αυτού του είδους τα παιχνίδια. Γιατί αυτό είναι. Οι ζωούλες αυτών των παιδιών δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από ένα μεγάλο *ή μικρό* παιχνίδι. Είναι πιόνια, αθώα παιδάκια που δεν έχουν γευτεί τις πίκρες τις ζωής. Ακόμη τουλάχιστον.

Φυσικά, και η δικιά μου ζωή δεν αποτελεί κάτι διαφορετικό. Είναι και αυτή ένα παιχνίδι. Μόνο που εγώ δεν είμαι πιόνι πια. Είμαι το ταμπλό ολόκληρο. Έχω στον έλεγχο μου τα πάντα. Εγώ διαλέγω ποιος θα μπει και ποιος θα βγει απο την ζωή μου. Από το ταμπλό μου.

Σε εκείνους τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αφού είναι μόνο και μόνο πιόνια, το ταμπλό τους το φτιάχνουν άλλοι. Το βρίσκουν έτοιμο από τους αγαπημένους τους γονείς...

Τους κοίταξα. Εκείνοι απέφυγαν την ματιά  μου. Πάντα το έκαναν και πάντα θα το κάνουν, δεν είναι κατι καινούριο, κάτι που μου κανει εντύπωση. Με φοβούνται. Και καλά κάνουν.

 Χαμογέλασα καθώς περνούσα την μεγάλη πύλη, μπαίνοντας στο εσωτερικό του τσιμεντενιου προαυλίου.

Ελάχιστοι βρίσκονταν εκεί.

Τα πράσινα ματια που συνάντησα πριν απο λίγο δεν λένε να φύγουν από το μυαλό μου όπως και η αγαπημένη μου αυτή θολούρα. Αλλά αφού δεν μπορούν να βγουν αυτά τα σμαραγδένια μάτια από εκεί, την καταστρέφουν (την θολούρα).

Τόσο ανατριχιαστικά παράξενα γνωστά. Ακόμα τα νοιώθω να με επεξεργάζονται. Κι ομως. Δεν είναι εδω κοντά. Από όσο γνωρίζω τουλάχιστον.

"Λαβίν!"

Άκουσα κάποιον να φωνάζει το επίθετό μου. Δεν έδωσα σημασία σε αυτό το ενοχλητικό κάλεσμα και άρχισα να προχοράω προς την σκάλα που οδηγούσε στις τάξεις.

Ενώ πατούσα στο πρώτο σκαλοπάτι, σκέφτηκα οτι αυτή η σκαλα έμοιαζε με την σκάλα του παλιού εκείνου σπιτιού...όπου βρίσκονταν τα μάτια εκείνα που ένοιωθα ακόμα στην πλάτη μου. Ανατρίχιασα.

"Λαβίν!"

Ξανά. Ξανά κάποιος με φώναζε.

Εκνευρισμένη γυρισα να κοιτάξω την πηγή της φωνής.