Breath (fanfiction with One Direction greek)

21

"Που ήσουν;" η θυμωμένη φωνή του γέμισε τον χώρο.

Ο Μάικ ήταν πολύ εκνευρισμένος μιας και δεν είχαμε καμια επικοινωνία μετά από την πρωινή "περιπέτεια" μας. Χαμογέλασα αχνά καθώς τον άκουγα να μου μιλάει χωρίς ομως να δίνω σημασία σε αυτά που μου έλεγε. Τον κοίταζα και κουνούσα το κεφάλι μου καταφατικά παρατηρώντας τα μεγάλα κρύα χέρια του να κουνιούνται καθώς μου μιλούσε.

"Μου λέει ότι δεν υπάρχει το νούμερο του τηλεφώνου σου. Τι έγινε!;" ρώτησε αγριεμένα περνώντας τα μακριά του δάχτυλα μέσα από τα μαύρα μαλλιά του.

Χαμογέλασα απαλά και ανασήκωσα τους ώμους μου με την αντίδρασή του. Βλέπεις, ο Μάικ πιστεύει οτι έχει αυτό τον έλεγχο πάνω μου, ότι μπορεί να με κανει ότι θέλει και εγώ να τον αφήνω χωρίς να με νοιάζει. Τα μάτια του πετούν σπίθες και θυμώνει εύκολα όταν βλέπει πως κάνω κάτι που δεν του αρέσει.

Όπως το να μην σηκώνω το τηλέφωνό μου.

Αυτό, ειναι εκείνο το πράγμα που τον εκνευρίζει πιο πολυ. Ποτε δεν κατάλαβα γιατι, και ίσως να μην μάθω και ποτε γιατι θέλει να έχει αυτόν τον αόρατο έλεγχο πάνω μου. Του αρέσει να με ελέγχει μάλλον, αυτο έχω καταλάβει.

"Ηρέμισε δεν έγινε κάτι." είπα και του γύρισα την πλάτη περπατώντας προς την αντίθετη μεριά.

"Τι το έκανες το κινητό σου;" ρώτησε.

"Ότι θέλω. Δεν θα σου δώσω αναφορά και όλας!" απάντησα περήφανα με εκείνον να με ακολουθά.

"Αβρίλ..." με κοίταξε γουρλώνοντας ελαφρά τα μάτια του ως ένδειξη εκνευρισμού.

"Καλά." υπέκιψα.

" Το έχασα." είπα και ο Μάικ ξεφύσιξε.

"Μάλιστα. Και που το έχασες παρακαλώ;" ρώτησε για άλλη μια φορά.

"Δεν θυμάμαι ολα ειναι θολά απο χθες. Νομίζω οτι το πέταξα σε ενα δρομάκι." αποκρίθηκα καθώς προσπαθούσα να θυμηθώ τι έκανα.

"Μάλιστα." ξανάπε μετά από πολύ ώρα.

"Εσυ τι έκανες μετά;" ρώτησα.

"Πήγα στο σπίτι της Έμμα." χαμογέλασε σαν να είπε κάτι τελείως φυσιολογικό.

"Δεν ήταν οι γονείς της εκει;" ρώτησα γεμάτη έκπληξη.

"Ήταν." απάντησε μονολεκτικά.

"Τότε πως μπήκες;!" αναφώνησα.

"Αφήνουν την κόρη τους να κάνει παρέα με τον Μάικλ Κλίφορντ;" χαμογέλασα στο αδύνατο.