Οι ώρες τους σχολείου πέρασαν σχετικά γρήγορα χωρίς να συμβεί κάτι ιδιαίτερο. Μετρούσα αντίστροφα για να χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα. Χτυπούσα το στυλό μου κοιτάζοντας επίμονα τον καθηγητή της Άλγεβρας που προσπαθούσε να εξηγήσει κάποιες πράξεις που ποτε δεν πρόσεχα για να τις καταλάβω.
Χασμουριόμουν όλη την ώρα στο μάθημά του και αυτό πρέπει να τον έκανε να αγχώνεται αν και προσπαθούσε να μην το δείχνει, προσπαθώντας να φανεί αγενής και ίσως πιο έξυπνος από εμάς.
Πράγμα που δεν ήταν.
Το κουδούνι χτύπησε και μάζεψα αργά τα πράγματά μου.
"Λαβίν πάλι κοιμόσουν..." παρατήρησε ο καθηγητής και εγώ ανασήκωσα τους όμους μου
"Όχι κάτι καινούριο για εσάς φαντάζομαι"
Με αυτά τα λόγια πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω από την αίθουσα χωρίς να περιμένω τον Μάικ ο οποίος μιλούσε με κάτι άλλα παιδιά.
Καταίβαινα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο μεγάλο προαύλιο μόνη. Κοιτούσα τα άλλα παιδιά που προχωρούσαν με τις τσάντες τους να χτυπάμε απαλά στην μέση τους. Μπορούσα να δω τον Ζευν και τον Τζόναθαν να πειράζουν κάποια κορίτσια κάνοντας τα να τους κυνηγούν "νευριασμένα". Παραδίπλα βρισκόταν εκείνο το κορίτσι με τα φουντωτά σπαστά μαλλιά και γελούσε μαζί τους χωρίς ομως να της δίνει κανείς σημασία.
Μια φωνή με έκανε να σταματήσω να παρατηρώ τους άλλους γύρω μου.
"Αβριιλ" άκουσα κάποια κοριτσίστικη φωνή να με φωνάζει.
"Κενταλλ" είπα με προσποιητο ενθουσιασμό.
"Επιτέλους σχόλασμα..." αναφώνησε και άρχισε πάλι να περπατάει προς την πύλη του σχολείου.
"Όχι ότι κάναμε και τίποτα στο μάθημα.." παρατήρησα και εκείνη χαζογέλασε.
"Ναι....Δεν μου λες θα πας στο πάρτι το απόγευμα;" ρώτησε.
"Μάλλον. Γιατί;" απάντησα ξερά.
"Α ωραία! Απλά ρωτάω..." χαμογέλασε ψεύτικα.
"Και ναι θα έρθει και ο Μάικ λογικά" διάβασα την σκέψη της και έκανε πως κοκκινίζει.
"Μα φυσικά... Δεν γίνεται πάρτι χωρίς τον Μάικ." γέλασε χαζά και την αγριοκοίταξα.
Φυσικά και γίνεται. Απλά δεν θα ήταν εκείνος και δεν θα ξελογιαζε κανένα κοριτσάκι.
"Ναι" απάντησα μονολεκτικά κρατώντας τις σκέψεις για τον εαυτό μου.
"Τα λέμε στο πάρτι." είπε ναζιάρικα και βγήκε από το σχολείο.
VOUS LISEZ
Breath (fanfiction with One Direction greek)
Fanfiction"Δεν φοβάσαι τίποτα;" αναρωτήθηκε ο νεαρός. "Πως...Φυσικά και φοβάμαι." απάντησε εκείνη. "Λοιπόν, τι είναι αυτό που φοβάσαι;" την ρώτησε αυτός αφήνοντας την ανάσα που κρατούσε. Εκείνη του χαμογέλασε. "Ο εαυτός μου." ψιθύρισε. *ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟ...
