Breath (fanfiction with One Direction greek)

15

Δυνατή μουσική ακουγόταν απο το μεγάλο σπίτι μπροστά μου. Μεθυσμένοι έφυβοι τριγυρνούσαν τόσο έξω όσο και μέσα στο σπίτι. Η ανοιχτή πόρτα έδειχνε το ακατάστατο εσωτερικό του τεράστιου σπιτιού. Ίσιωσα την μαύρη φούστα που έφτανε ως την μέση απο τα μπούτια μου και άνοιξα το φερμουάρ του δερμάτινου τζάκετ μου. Η στενή μωβ μπλούζα μου με τα κορδόνια στην πλάτη έκανε την εμφάνιση της και τα κόκκινα χείλη μου σχημάτισαν ένα μικρό χαμόγελο. Οι μωβ πλατφόρμες έδιναν μια ιδιαίτερη τόνιση στο διχτωτό καλσόν που φορούσα.

Ανοιγόκλεισα τις μακριές μαύρες βλεφαρίδες και προσπέρασα ένα ξανθό αγόρι που έβγαινε τρέχοντας έξω με κατακόκκινα μάγουλα. Οι φίλοι του απο μέσα γέλαγαν μαζί του αγνοώντας με.

"Μπα; Η Αβρίλ μας έκανε την χάρη να έρθει." κοίταξα ξανα στην παρέα των αγοριών για να δω ποιος μου μίλησε.

Ένας ψηλός νεαρός με ένα στενό μαύρο τζιν και ένα επίσης μαύρο αμάνικο μπλουζάκι με κοιτούσε με δυο μεγάλα πράσινα μάτια ανάμεσα από τις πράσινες τούφες των μαλλιών του. Το χαρακτιριστικό σκουλαρίκι στο φρύδι άστραψε και εγώ ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Ναι Μάικ είπα να σας κάνω την τιμή." απάντησα ξερά καθώς τους πλησίαζα.

Δίπλα μου βρισκόταν πια ο Τζόναθαν, που φορούσε ένα μπλε πουκάμισο και ένα μαύρο φαρδύ τζιν παντελόνι. Ανάμεσα στα δάχτυλά του βρισκόταν ένα τσιγάρο που ακόμα έβγαζε καπνό. Το τράβηξα απο εκει και πήρα μια μεγάλη τζούρα κάνοντας τους πάντες να γελάσουν με αυτό που του έκανα.

Όλοι εκτός από τον Μάικ.

Ακόμα μου κρατούσε κακία απο αυτό που έγινε το μεσημέρι. Το μόνο που συνέχιζε να με ρωτάει ήταν γιατί δίατασα να το κάνω. Αλλά δεν μπορούσα να του απαντήσω.

Γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα γιατί δεν το έκανα.

Έβγαλα το τσιγάρο από τα χείλη μου και αναστέναξα.

"Κοίτα Τζόναθαν. Άφησα το σημάδι μου." Του είπα δείχνοντας του το στόμιο του τσιγάρου.

Είχε αποκτήσει ένα ελαφρύ κόκκινο χρώμα που είχαν αφήσει τα κόκκινα χείλη μου. Ο Τζόναθαν μόρφασε.

"Πολύ θα ήθελα να ήταν στο δικό μου στόμιο αυτό το σημάδι." απάντησε παραπονιάρικα κάνοντας την παρέα του να γελάσει.

"Άσε ρε..." ο Ζέυν γέλασε και τον βάρεσε στο μπράτσο.

Η παρέα αυτή βρισκόταν δίπλα από έναν τεράστιο στρογγυλό πάγκο που ήταν γεμάτος με πλαστικά ποτήρια και άδεια μπουκάλια και τενεκεδάκια απο διάφορα ποτά. Ψηλές καρέκλες βρίσκονταν γύρω του. Λίγο πιο πέρα, κόντρα σε έναν απο τους τοίχους ήταν ένας μπλε καναπές και μπροστά του ένα γυάλινο τραπεζάκι. Γεμάτο με ποτήρια και αυτό. Πάνω στον καναπέ ήταν μια παρέα από κορίτσια που γέλαγαν μεταξύ τους.