Breath (fanfiction with One Direction greek)

12

Επιτέλους λίγη ησυχία.

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου πέρασε απο το μυαλό μόλις έφτασα στον προορισμό μου.

Μακριά από όλους και από όλα.

Απλα και μόνο ησυχία.

Έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα άτσαλα πάνω στον κορμό του σκληρού χοντρού κορμού του δέντρου από πίσω μου. Ένας αέρας με χτύπησε απότομα αλλά χωρίς δύναμη στο πρόσωπό μου.

Γιατί το έκανες αυτό; σφυριξε στο αυτι μου με βαθιά φωνή.

Μου χάιδεψε το μάγουλο. Κάτω απο το άγγιγμα του ηρέμισα. Χαλάρωσα το σώμα μου και έφυγε η ένταση απο το αγριεμένο μυαλό μου.

Τόσα πολλά μέσα του. Τόσες αναμνήσεις, τόσα καταστραμμένα τείχη, τόση ενέργεια.

Τόση ενεργεία με δαιμόνιζε. Οι δαίμονες μου πρέπει να χόρευαν εκείνην την στιγμή. Με κοίταζαν με τα μαύρα ματια τους και μου ψιθύριζαν.

Πως μπόρεσε να στο κανει αυτο;

Φώναξε....

Έχεις κάθε δίκιο να κανεις οτιδήποτε αυτή την στιγμή.

Οι φωνούλες μέσα μου δεν έλεγαν να σταματήσουν να μου φωνάζουν. Με τρελάναν όλες αυτές οι τόσο σκοτεινές αλλα και τόσο καθημερινές σκέψεις για μενα. Η φωνή μέσα μου, με βοηθούσε πάντα να βγάζω όλα αυτά τα αισθηματα έξω από το σώμα μου.

Φώναξα.

Πήρα μια πέτρα απο κάτω και σηκώθηκα. Ο γκρεμός παραδίπλα ηταν μεγάλος και απότομος. Πήγα κοντά του και άρχισα να πετάω μακριά διαφορα χαλίκια που βρίσκονταν εκει.

Το μέρος που μου είχε δείξει ο Αλεξάντερ ηταν οτι χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή. Αποκλείετε να ερχόταν. Δεν έχει πια μηχανάκι έτσι και αλλιώς. Δεν νομίζω ότι θα το βρει ποτε εκει που το πάρκαρα.

Χαμογέλασα βίαια στον εαυτό μου.

"Πάρε αυτήν όπου και να εισαι!" του φώναξα και πέταξα μια μεγάλη χούφτα με πετρούλες στο κενό.

Χαμογέλασα άγρια.

Για αλλη μια φορά ένοιωσα τον αέρα να μπλέκετε στα μαλλιά μου και να χαϊδεύει το προσωπο μου. Μου ρουφούσε την δαιμονισμένη ενέργεια μου που με βοηθούσε να απεικονίσω τα συναισθήματα μου.
Γιατί κάνεις κακό στους άλλους ενω το πρόβλημα είναι δικο σου και μόνο δικό σου;

Ο αέρας σφύριξε μέσα στο αυτι μου δίνοντας του μια φιλική ζεστασιά γεμάτη με γλυκιά αμφιβολία για το τι θα έκανα μετά.