Breath (fanfiction with One Direction greek)

30

Τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν τις χορδές τις κιθάρας.

Τα γεμάτα μαύρη μπογιά χέρια μου τρέμουν.

Ήθελα να σε κρατήσω... Κοντά μου για πάντα
Ξέρεις πως ακόμα το θέλω...

Γράφει στο ημερολόγιο. 7 Νοεμβρίου.

"Λοιπόν, όριστε. 600 για σένα και τα άλλα δικά μου." Ο Μάικ άφησε τα χαρτονομίσματα στην παλάμη μου.

"Συν τετρακόσια , χίλια." απάντησα και πήρα άλλα τέσσερα πράσινα χαρτονομίσματα.

Ο Μάικ έσφυξε τα δόντια του.

"Όχι Αβρίλ." τα χέρια του άγαρμπα έπιασαν το μερίδιό μου.

"Μάικ πρέπει να τα μοιραστούμε μισά μισά." μούγκρισα στον άδικο συνομιλητή μου. Ήθελε να μου δώσει λιγότερα χρήματα απο όσα έπρεπε.

"Εγώ τα βρήκα. Οπότε δικαιούμαι ενα μεγαλύτερο μερίδιο." το τσιγάρο μου βγήκε ενοχλημένο απο το στόμα μου για να ξαναμπεί με ακομα μεγαλύτερη μανία.

"Και εγω ήρθα μαζί σου οποτε δικαιούμαι και εγω το ίδιο μερίδιο." ο καπνός βγήκε από το στόμα μου.

"Πω... Καλά." υπέκυψε τελικά και μου άφησε τα χίλια φράγκα που μου άρμοζαν.

 Τα έβαλα κοντά πρόσωπό μου προσπαθώντας να διακρίνω και την παραμικρή λεπτομέρια. Ναι πράγματι. Μεχρι και τωρα που τα θαυμάζω, έχουν την ιδια όψη. Απείρακτα και όμως τόσο πειραγμένα... Κανονικά έπρεπε να βρίσκονται σε εκείνο το συρτάρι στο σπίτι του Λίαμ.

Αλλά δεν είναι. Δεν ανήκουν εκεί, εδω ανήκουν. Στην αγκαλιά μου.

Σταμάτησα για λίγο να τα κοιτώ και τα έβαλα μέσα στην στενή τσέπη του τζιν μου. Το τελειωμένο πια τσιγάρο μου πετάχτηκε στο πάτωμα του Μάικ. Τα πόδια μου κατευθύνθηκαν προς την ανοιχτή πόρτα του δωματίου του και την πέρασα αφήνοντας τον μόνο στο δωμάτιο να μετράει τα χρήματα που του άφησα.

Στο σαλόνι όπου βρισκόμουν πια, με υποδέχτηκε ο Ντάριλ καθισμένος στον δερμάτινο άσπρο καναπέ. Τα λερωμένα με λίπη απο τα γαριδάκια που έτρωγε πριν ξεκουράζονταν στο στομάχι του. Η τηλεόραση έπαιζε. Ο Ντάριλ χασμουρήθηκε και εγω κάθισα δίπλα του. Προσπάθησα να βολευτώ στον σκληρό καναπέ και εκείνος γέλασε με την ξινή γκριμάτσα που δημιούργησα στο πρόσωπό μου.

"Ακόμα να συνηθίζεις πριγκίπισσα;" αναρωτήθηκε με το στόμα του να στάζει το δηλητήριο της συνηθισμένης του ειρωνίας.