Breath (fanfiction with One Direction greek)

47

Ποτέ να σε αφήσω να φύγεις.

27 μέρες.

Ο τρόπος που τα πανέμορφα μαλλιά μου έπεφταν στους ώμους μου ήταν υπέροχος. Είμαι τόσο όμορφη μέσα σε όλα αυτά τα ρούχα που αναδεικνύουν το τέλειο αδύνατο μου σώμα. Τα μακριά χέρια με τα όμορφα δάχτυλα γεμάτα κατάμαυρο χρώμα. Χρώμα από στυλό που ασταμάτητα έγραφε καθοδηγούμενο από το μικρό χέρι. Οι λέξεις ασταμάτητα στο χαρτί ενώ οι νότες παγωμένες.

Εκείνες χόρευαν μέσα στο κεφάλι μου. Χαράκτηκαν στις χορδές της ξύλινης κλασικής κιθάρας που φέρνει στο φως τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις. Τραγουδώντας όλα όσα οι ηλίθιες λέξεις δεν μπορούν να πουν. Γιατί είναι απλά λέξεις και αυτό θα παραμείνουν. Τα δάκρια και τα αισθήματα που προκαλούν είναι πράγματα που με περίεργο τρόπο.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι λένε ότι οι λέξεις σκοτώνουν. Δεν είναι εκείνες που σκοτώνουν, αλλά τα αισθήματα που συνδέονται με εκείνες.

Ο Τζόναθαν κόλλησε πέντε με τον Εντ που ήρθε στην παρέα μας. Εκείνος χαμογέλασε και κοίταξε τον Ζέυν και τον Μάικ. Η Κένταλλ από την άλλη ήταν κολλημένη πάνω στο σώμα μου προσπαθώντας να τυλίξει τα δάχτυλά της γύρω από τα δικά μου.

Χωρίς κανένα απολύτως λόγο.

Ο τρόπος που ανοιγόκλεινε τα μάτια της και συμφωνούσε με όσα έλεγαν τα αγόρια καθώς γελουσε με κάποιο περίεργο αστείο που καταλάβαιναν μόνο εκείνοι. Προσπαθούσε να είναι γλυκιά. Αλλά δεν καταλαβαίνει ότι είναι απλα μια πουτάνα που ψάχνει για δουλειά αλλά κανείς δεν την θέλει μιας και όλοι την εχουν βαρεθει. Εκείνη και τα φτηνά κόλπα της για να τραβήξει την προσοχή.

"Μαλάκες τι έχουμε την επόμενη ώρα;" αναρωτήθηκε ο Εντ.

"Πώς μιλάς έτσι Τεντι;! Ντροπή σου αγόρι μου φτου σου." Τον έφτυσε η Κένταλλ με λεπτή φωνή.

"Ναι πως μιλάς έτσι ρε μπάσταρδε;" γέλασε ο Ζέυν.

"Ε!" Άφησε ένα επιφώνημα η Κένταλλ από την επίπληξη που ένοιωθε για τα δύο αγορια που έβριζαν το ένα το άλλο.

"Πού είσαι στο χωριό σου μωρή;" σφίριξα εγώ μπλεκοντας τον εαυτό μου στην ανούσια συζήτηση.

"Εσύ να σκάσεις." Χαμογέλασε ψεύτικα.

"Να σκάσω; Εσύ να σκάσεις καριόλα." Η βρισιά συνοδεύτηκε με ένα δυνατό χτύπημα στο μπράτσο της.

Η Κένταλλ δεν αντέδρασε. Απλά στριφογύρισε τα μάτια της δείχνοντας την αποδοκιμασία της. Έχει συνηθίσει να την αποκαλούμε με τέτοιο τρόπο και πιστεύει πως τα λέμε για την πλάκα. Πως δεν τα εννοούν όλοι όσοι της τα λένε. Που να ήξερε την πραγματικότητα.