Breath (fanfiction with One Direction greek)

32

Ηρέμησε ησύχασε τώρα

Τα γράμματα στο επόμενο χαρτάκι πέφτουν μαζί του στο κρύο πάτωμα και πηγαίνουν πάνω στα υπόλοιπα πεσμένα χαρτιά. 10 Νοεμβρίου και όμως εδώ συνεχίζω να βρίσκομαι στην χθεσινή μέρα.

Η ανάσα μου είχε διακοπεί. Τα μάτια μου στριφογύριζαν στους γκρίζους ξεφτισμένους και άσχημους τεράστιους τοίχους γύρω μου. Οι άσπρες κερκίδες που βρίσκονταν κατά μήκος τους δημιουργούσαν έναν τεράστιο κύκλο. Οι σκάλες που οδηγούσαν στις πάνω θέσεις, ήταν τσιμεντένιες όπως όλο σχεδόν το κτήριο γεμάτες με ανθρώπους που φώναζαν.

Δημιουργούσαν έναν κύκλο που στην μέση του υπήρχε μια τετράγωνη... σκηνή. Είχε τέσσερις στύλους στις άκρες του που ενώνονταν με ένα κόκκινο σκοινί. Μια μικρή γκρι σκάλα οδηγούσε στο υπερυψωμένο τετράγωνο.

Λίγο πιο πέρα, σχηματιζόταν ένα δωμάτιο. Ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο από ότι φαινόταν όπου από μέσα μπορούσα να διακρίνω αρκετούς ανθρώπους. Φώναζαν. Άλλοι φαίνονταν ενθουσιασμένοι, κοπανούσαν τα χέρια τους μεταξύ τους και έκαναν πως έδιναν μπουνιές σε έναν αόρατο στόχο. Άλλοι ήταν πιο ήρεμοι. Απλά κάθονταν σε κάποια καρέκλα που υπήρχε παρατημένη σε μια γωνία και παρατηρούσαν τις κινήσεις των άλλων.Άλλοι ήταν αγχωμένοι. Δάγκωναν τα χείλη τους και ιδρώτας έπεφτε από τα κατακόκκινα μέτωπά τους.

Να και ο Μάικ. Διάφορα άτομα βρίσκονταν γύρω του και εξέφρασαν θαυμασμό για κάτι. Του χτυπούσαν φιλικά την πλάτη και χαμογελούσαν. Εκείνος χαμογέλαγε ψεύτικα και αφού τους απομάκρυνε ευγενικά άρχισε να χτυπά με τα γάντια του μποξ του έναν σάκο που κρεμόταν από το ταβάνι του μέρους.

Και τότε έκλεισε η πόρτα πριν προλάβω να καταλάβω ποιος ήταν εκείνο το γνωστό άτομο που καθόταν μόνο σε μια από τις παρατημένες πόρτες.

Πιο δίπλα από την πόρτα μια σειρά ανακατεμένων θυμωμένων ανθρώπων φώναζαν στοιχηματίζοντας για κάτι. Τα κόκκινα πιεσμένα πρόσωπά τους τους έκανε να φαίνονται αστείοι. Ένας άνθρωπος έπαιρνε τα χαρτονομίσματα που του έδιναν και φώναζε και εκείνος προσπαθώντας να βάλει μια τάξη.

Το μέρος ήταν γεμάτο. Εκτός από εκείνη την τετράγωνη σκηνή. Εκείνη ήταν τελείως άδεια, κανένας δεν ανέβαινε. Όλοι οι θυμωμένοι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν μια θέση κοντά στην άδεια σκηνή όμως.

Ψηλά, κρέμονταν δυο μεγάλες οθόνες που έγραφαν με μεγάλα φωτεινά γράμματα Τουρνουά Μποξ.