Breath (fanfiction with One Direction greek)

9

Θυμάμαι τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας και ένα γέλιο βγαίνει μέσα από τον λαιμό μου.

Ελπίζω να μην είναι ακόμα εκεί και να περιμένει κάποιον να περάσει ώστε να τον βοηθήσει να φύγει.

Αλλά του άξιζε. Σωστά;

Φυσικά και του άξιζε. Να είναι βρεγμένος με την μπύρα του, μέσα στο κρύο, παρέα με το λεπτό του δερμάτινο μπουφάν που τώρα πια δεν θα

μπορούσε να καμαρώνει για αυτό.

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα γελάσουν με το κατόρθωμα μου. Ενώ ο ίδιος ποτέ δεν θα μου το συγχωρέσει.

Καθισμένη στο μαλακό μου κρεβάτι κοιτάω κάθε λίγο έξω από το αγαπημένο μου παράθυρο. Είναι νύχτα. Και εγώ ξενυχτώ..

Σήμερα το πρωί ξύπνησα. Κάτι που δεν πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση, αφού για αυτό υπάρχουν τα πρωινά.

Σηκώθηκα από τα μαλακά μου σκεπάσματα και τέντωσα τα χέρια μου.

Οι άκρες τους ακούμπησαν το περβάζι του παραθύρου μου που βρίσκεται δίπλα από το κρεβάτι μου.

Σκόνη τα λέρωσε κάνοντας με να αναρωτηθώ πόσο καιρό έχω να το καθαρίσω.

Πλησίασα και κοίταξα έξω. Ήταν μια αρκετά όμορφη μέρα μπορώ να περιγράψω. Το απέναντι σπίτι έμοιαζε αρκετά φτιαγμένο άμα το συγκρίνεις με τα προηγούμενα χρόνια.

Ο άνθρωπος που μένει πια εκεί πρέπει να έχει αρκετή υπομονή για να καθίσει και να το τακτοποιήσει.

Έσκυψα πιο πολύ στο τζάμι του παραθύρου και κοίταξα καλύτερα.

Διάφοροι άνθρωποι περνούσαν.

Μαύροι χαρτοφύλακες και ένα αξιοπρεπές κουστούμι. Μάλλον πήγαιναν στην δουλειά τους. Ίσως να δούλευαν σε κάποια τράπεζα. Ποτέ δεν θα μάθω.

Χρωματιστές τσαντούλες και χτενισμένα μαλλιά. Μια γυναίκα κρατάει το χέρι του μικρού αυτού παιδιού που κοιτάει με γουρλωμένα μάτια γύρω του.

Χαμηλωμένα παντελόνια, στενές μπλούζες και τσάντες που έπεφταν άτσαλα στις πλάτες.

Φαρδιές μπλούζες, κολάν και σορτσάκια.

Οι "συμμαθητές" και "συμμαθήτριες" μου περνούσαν αργά από τον δρόμο μου, που οδηγούσε στο σχολείο μερικά τετράγωνα πιο πέρα.

Η ώρα ήταν περασμένη. Είχε πάει εννιά. Δεν έβλεπα κανέναν πια στον δρόμο. Λογικό αφού όλοι πια είχαν φτάσει εκεί που ήθελαν.