Είναι απλά ένα παιδί.
Χαμογελώ στην ανάμνηση εκείνου να προσπαθεί να επιδιορθώσει την ζημιά του Μάικλ Κλίφορντ. Η μπογιά λέρωνε την μπλούζα και το μαύρο φαρδύ τζιν ενώ τα χέρια ήδη βρομισμένα από εκείνη. Ήταν διασκεδαστικό να τον κοιτάς να διορθώνει την πράξη ενός άλλου.
Ο Μάικ με κοίταξε γελώντας όταν είδε την μπεζ μπογιά να "διακοσμεί" ακαταστατα τα μανίκια και ένα μέρος του δέρματος του Λίαμ. Γέλασα με την σειρά μου καθώς ένα από τα μεταλλικά στρογγυλά κουτιά με την μπογιά ετοιμάστηκε να πέσει. Ο νεαρός όμως πρόλαβε να το πιάσει πριν αδειάσει στο πεζοδρόμιο.
Ο Μάικ και εγώ περνούσαμε τυχαία εκείνο το απόγευμα και τον βρήκαμε να βάφει την πόρτα των Μίτσελ. Τα γέλια μας δυνατά και κοροϊδευτικά αλλά ήταν τόσο αποφασισμένος να διορθώσει το λάθος το οποίο το πανκ αγόρι δίπλα μου έκανε, που δεν μας άκουσε.
Καθίσαμε λοιπόν λίγο πιο πέρα και συνεχίσαμε να τον κοιτάμε και να τον κοροϊδεύουμε μιας και δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Τον κοροϊδεύαμε και εκείνος δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα.
Είναι πολύ διασκεδαστικό.
Αυτό ψιθύριζε ο καπνός του Μάικ και αντί για να αγκαλιάζει εκείνον που τον κάπνιζε, ερχόταν κοντά σε εμένα και χάιδευε άγρια τα μάγουλά μου. Ξαφνικά όμως κάτι τον έκανε να υποχωρήσει και να αφήσει μόνο έναν καθαρό αέρα για να αναπνεύσω. Ο καπνός γύρισε πίσω στον Μάικ "νευριασμένος".
Είναι και πολύ άδικο.
Η σειρά του να αρχίσει τους ψιθύρους. Χέρια χάιδεψαν τα μαλλιά και το πρόσωπό μου κάνοντας όλο μου το σώμα να υποχωρίσει κάτω από το άγγιγμα του. Ο αέρας στροβιλιζόταν γύρω μου και μου ψιθύριζε όλες αυτά που φοβάμαι εγώ η ίδια να σκεφτώ. Ή να μπορώ να σκεφτώ.
"Πάμε να τον τρομάξουμε;" γέλασε ο Μάικ. Η φωνή του μου ακούστηκε αηδιαστικά μολυσμένη και γελοία διατυπωμένη.
Οι ψίθυροι τότε μπερδεύτηκαν. Από την μια, ο ένας έλεγε όχι αλλά ο άλλος ψιθύριζε το ναι. Μπέρδεμα. Δεν ήξερα τι να κάνω, σύγχυση επικρατούσε στο μυαλό μου. Σύγχυση που μπορούσε να ισοδυναμίσει με την τρέλα. Ναι. Εκείνη την γλυκιά αίσθηση της απουσίας της λογικής. Όμορφη με τον δικό της παράξενο τρόπο.
"Αβρίλ;" Η φωνή του Μάικ με ξανακάλεσε αλλά δεν έκανε τους ψιθύρους να σταματήσουν τον καυγά.
Ο μολισμένος αέρας όμως έσπρωξε με δύναμη τον καθαρό. Το Ναι μπήκε στο μυαλό μου και προκάλεσε την άμεση υποταγή μου σε αυτό.
KAMU SEDANG MEMBACA
Breath (fanfiction with One Direction greek)
Fiksi Penggemar"Δεν φοβάσαι τίποτα;" αναρωτήθηκε ο νεαρός. "Πως...Φυσικά και φοβάμαι." απάντησε εκείνη. "Λοιπόν, τι είναι αυτό που φοβάσαι;" την ρώτησε αυτός αφήνοντας την ανάσα που κρατούσε. Εκείνη του χαμογέλασε. "Ο εαυτός μου." ψιθύρισε. *ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟ...
