Breath (fanfiction with One Direction greek)

56

Προσπάθησα να κρυφτω μα ακόμα πιστεύω
Εμείς, ότι ήταν πάντα γραφτό να συμβεί αυτό ανάμεσά μας
Όμως δεν θα μπορούσα ποτέ να σε αφήσω να φύγεις

Κρατούσα το κεφάλι κου για να μην πέσει πάνω στην σκληρή επιφάνεια του θρανίου. Το κρατούσα και προσπαθούσα να φανώ ψύχραιμη. Και φυσιολογική. Ο τρόπος με τον οποίο ξύπνησα εκείνο το πρωί, με έκανε να ανατριχιάζω.

Ούρλιαζα. Ούρλιαζα με όλη μου την δύναμη προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν εκείνο που τόσο με είχε τρομάξει. Σίγουρα δεν ήταν κάποιος ηλίθιος εφιάλτης εκείνο που με ξύπνησε. Που με τρόμαξε. Ότι και να ήταν, πάει, δεν είναι κάτι που θυμάμαι. Ή ίσως να μην έγινε ποτέ. Ίσως απλά χάνω τα λογικά μου και ξυπνάω ουρλιάζοντας σαν να με χτυπούν.

Πήγα στο σχολείο σέρνοντας τα πόδια μου. Ήξερα ότι ο Λίαμ θα ήταν εκεί και έπρεπε να συνεχίσω τις προσπάθιες μου να τον καταστρέψω με σκοπό να φτιαξω  εγώ την ζωή μου. Να φύγουν τα μάτια και να ξαναμπορέσω να έχω την σκόνη μου.

Η πλάτη μου πονούσε τόσο πολύ. Ένοιωθα τις γρατζουνιές να καίνε στην μέση μου καθως θυμώμουν τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Το πως έλαμπαν τα μάτια μου ενώ η φωνή ακουγόταν μεσα στο μυαλό μου και μετά γυρνούσαν στο φυσιολογικό τους χρώμα. Αυτό που με φόβιζε ακόμα περισσότερο ήταν ότι ένοιωθα συνεχώς αυτά τα μάτια να με παρακολουθούν, και αυτό με έκανε να κοιτώ γύρω μου τρομοκρατημένη για να τα βρω. Αλλά μετά θυμόμουν τα λόγια. Είναι μέσα μου πια.

Στήριζα το κεφαλί μου με τις παλάμες μου. Τα χέρια μου πίεζαν το μέτωπό μου ενώ κρατούσα τα μάτια μου κλειστά για να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Το μαύρο βερνίκι των νυχιών μου είχε αφήσει σημάδι στο μέτωπό μου και ήμουν σίγουρη για αυτό. Αλλά ηταν το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε εκείνη την στιγμή.

"Ει Αβρίλ." Ένας ενοχλητικός ψύθιρος ακούστηκε βγάζοντάς με απο τις σκέψεις μου.

Την αγνόησα. Δεν ήθελα να μου μιλήσει εκείνη την στιγμή, ή ποτέ άλλωτε.

"Αβρίλ!" Ο ψύθιρος συνεχίστηκε με πιο πολύ μανία.

"Τι θες Κένταλλ;" μούγκρισα νευριασμένη. Η σπαστικιά μελαχρινή μπροστά μου είχε γυρίσει και με κοιτούσε.

"Να φαίνεσαι κάπως και ήθελα να σε ρωτησω αν είσαι καλά." Είπε και εγώ κουνησα το κεφάλι μου ενώ άνοιγα τα μάτια μου.

Την βρήκα να με κοιτά όλο ψευτικο ενδιαφέρον με τα κατακόκκινα χείλη της μισάνοιχτα και το μαυρο δερμάτινο τζάκετ της κλειστό μέχρι τον λαιμό. Φορά συνέχεια αυτό το τζάκετ, και πρέπει να είναι αρκετά ακριβό. Της αρέσει τόσο να επιδικνύεται και να χαμογελά ψεύτικα σε όλους.