Breath (fanfiction with One Direction greek)

55

Μην πεις ποτέ ούτε λέξη
Για όσα νόμιζες ότι άκουσες
Μην πεις ποτέ σε καμία ψυχή
Όσα ξέρεις

Η γόπα του τσιγάρου πέφτει. Στο κρυο πάτωμα του δωματίου. Και όμως δεν με ενδιαφέρει, ακόμη και αν φωτιά τύλιγε το σώμα μου.  Το σώμα εκείνο που τόσα δάχτυλα έχουν ακουμπήσει, τόσα άτομα έχουν απολαύσει. Ένα σώμα που δεν ειναι πλέων κατι προσωπικό. Αλλά κάτι που δεν διστάζω να δείξω.

Τα κόκκινα μου χείλη μισάνοιχτα ενώ γράφω τις λέξεις. Λέξεις ανόητες χωρις νόημα και ουσία. Δικές μου, που γράφονται σε αυτο το μέρος οχι επειδη χρειάζομαι την έγγριση κάποιου αλλά επειδή με βοηθάει να ξεχνιέμαι. Γιατί να θέλεις να έχεις την έγγριση των άλλων; Εκείνων που πρέπει για να αρπάξεις  την προσοχή τους να γίνεις ένα άλλο άτομο;

Για να σε βαρεθούν μετά; Να σταματήσουν να θέλουν να γνωρίσουν το μυστήριό σου; Μα φυσικά. Σε κανέναν δεν αρέσει να σκέφτεται. Όταν δεν καταλαβαίνουν κάποιον, ακόμα και κοντινός τους άνθρωπος να είναι θα τον αφήσουν. Με δικαιολογία ότι δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν. Ενω βαθιά μέσα τους ξέρουν πως απλά τον είχαν βαρεθεί.

Τέσσερις το πρωί. Τώρα είναι πέντε και μισή. Αλλά τότε, πριν απο μιάμιση ώρα, αποφάσισα να διασκεδάσω λίγο τον εαυτό μου. Ανοίγωντας το πακέτο με τα κανονικά τσιγάρα, ένα χαμόγελο σχηματιζόταν. Ενώ μόνο μια σκέψη τριγυρνούσε στο θολό μου μυαλό. Πρέπει να κρατήσω την σκόνη όσο το δυνατόν πιο πολύ.

Τα κανονικά τσιγάρα βοηθουν. Δεν έχουν την ίδια γλύκα με τα άλλα. Και όμως, ο καπνός στα πνευμόνια, η νικοτίνη, με βοηθούν να ξεχάσω για λίγο αυτο το πρόβλημα. Κατευθύνθηκα προς το παράθυρό μου με το κινητό μου στο ένα μου χέρι και το τσιγάρο στο άλλο.

Πάτησα το όνομα του. Χαμογελώντας τον φαντάστηκα να βγαίνει από το ζεστό του πάπλωμα τρομαγμένος από τον ήχο κλήσης του κινητού του. Πέρασε μισό λεπτό πριν ακούσω την γνωστή πιο βαρια απο τον ύπνο φωνή του στην άλλη γραμμή. Σε αυτο το χρονικό διαστημα είχα τραβήξει άλλη μια τζούρα από το όμορφο τσιγάρο.

"Αβρίλ τι έγινε; Είναι πέντε το πρωί!" Διαμαρτηρήθηκε νυσταγμένος.

Ακολούθησε το γέλιο μου.

"Ήθελα να σου μιλήσω." Είπα ενώ ο καπνός έβγαινε απο το στόμα μου.

"Δεν μπορούσες να περιμένεις μέχρι τις οκτω τουλάχιστον; Έχουμε μάθημα." Είπε και τον φαντάστηκα να ξαπλώνει ανάσκελα στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι του.