Breath (fanfiction with One Direction greek)

52

Για αυτό συνέχισε, πες αντίο

Είκοσι μια μέρες.

Ακόμα νοιώθω τα χείλη του ενάντια στα δικά μου. Τα θολά μας μάτια κλειστά, απολαμβάνοντας το φιλί. Ένα φιλί επικύνδινο, μιας και το φιλί μου σε συνδυασμό με την σκόνη που του είχα δώσει για να χαλαρώσει το μυαλό του τον μάγεψε. Ήμουν η μάγισσα του και μπορούσα να τον κάνω ότι ήθελα.

Και τώρα, δύο μέρες μετά από αυτή την στιγμή όπου έκανα την καρδιά του να χτυπά δυνατά, εκείνος με αποφεύγει. Ναι, το έκανε. Δεν απάντησε στις μεσονυχτιες κλίσεις μου, και στο σχολείο απλά μου έγνεφε όταν του μιλούσα.

Κάποια στιγμή τα βλέμματα μας είχαν διασταυρωθεί. Πάγωσε. Είχε ανατριχιασει, καθώς θυμόταν πως βρισκόμουν μες την αγκαλιά του. Κατακόκκινος απο ντροπή, απομάκρυνε την μάτια του. Εγώ του χαμογέλασα. Για να του θυμίσω το χαμόγελο που του δημιουργησα καθώς τα χείλη ας έβρισκαν επαφή.

Δεν ήθελε να μιλήσουμε για αυτό το γεγονός. Ένοιωθε άβολα. Έτσι λοιπόν τον άφησα για αυτές τις δύο μέρες για να σκεφτεί το πως ένοιωθε για ότι συνεβει.

Έτσι και αλλιώς δεν ήταν κάτι τρομερό για εμένα. Απλά φιληθηκαμε, πράγμα που τόσοι άνθρωποι κάνουν. Δεν σημαίνει τίποτα για εμένα, ούτε εκείνος ούτε το φιλί που εξαιτίας της ουσίας δέχτηκε.

"Γεια σου Λίαμ." εμφανίστηκα διπλα του με ολες αυτες τις σκεψεις να πλημιρίζουν το μυαλό μου με ενα μεγάλο χαμογελο.

Ειχε ανοιξει το ντουλάπι του και εβαζε καποια βιβλια σε εκεινο. Η ξαφνικη φωνή μου τον τρόμαξε, καθώς του έπεσαν τα βιβλια που προσπαθουσε να βάλει. Εσκυψα και τον βοηθησα να τα μαζεψει χωρις να χανω το χαμογελό μου.

"Εμ ευχαριστώ." μουρμούρισε εκείνος αποφεύγοντας το βλέμμα μου που δεν αφηνε τα ματια του.

"Δεν κανει τίποτα!" του φώναξα ενω εφευγε απο κοντα μου με γρήγορα βήματα αφου τα εβαλε στην θέση τους και κλείδωσε βιαστικα το ντουλαπι.

Προσπαθησε να μπει αναμεσα απο τα πολλα παιδιά που γεμιζαν τον διαδρομο. Ηθελε να με αποφύγει για αλλη μια φορα. Όχι και σήμερα όμως.

"Νομιζω οτι με αποφευγεις." δηλωσα οταν τον εφτασα.

Εκείνος αμέσως τυνάχτηκε. Πίστευε οτι για αλλη μια φορα θα τον αφηνα να με αποφύγει. Μα φυσικα αφου δεν ξερει για το παιχνιδι.

"Εμ οχι." χαμογελασε αβολα.

"Αληθεια; Χαιρομαι που απλα μου φαινοταν." χαμογελασα πιο γλυκα.