Breath (fanfiction with One Direction greek)

42

Προσπάθησα να μείνω δυνατή και να μην κάνω ότι μου ζητούν. Αλλά μάταια. Οι ψύθιροι ποτέ δεν σταματούν.

Πίστευα ότι ήμουν δυνατή, τέσσερα χρόνια τώρα. Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Πίσω από τους ψηλούς τοίχους  μάτια ευαίσθητα και καρδιά που χτυπά υπάρχει.

Μην πεις ποτέ σε καμία ψυχή όσα ξέρεις

Το χαρτάκι πέφτει. Πάει τελείωσε και η μέρα αυτή.

"Δεν σε αντέχω άλλο." Είπε η Νταϊάνα.

Ο ξανθός νεαρός με τα μεγάλα γαλάζια μάτια την κοίταζε χωρίς να καταλαβαίνει τι εννοούσε η κοπέλα με τα πράσινα βανς.

"Τι εννοείς;" ρώτησε αυτός με τα μάτια του να μην αφήνουν τα δικά της.

"Τι εννοώ; Α δεν ξέρω. Εσύ θα μου πεις που μου συμπεριφέρεσαι έτσι!" Τσίριξε και κούνησε τα χέρια της μανιασμένα.

Ο Νάιαλλ έξυσε τον αυχένα του.

"Μου φέρεσαι άσχημα. Συνέχεια με βρίζεις και με κοροϊδεύεις!" Σταμάτησε για να πάρει μια ανάσα.

"Και επίσης! Χτες που με είδες μαζί με τον Χάρρυ είπες ψέματα ότι είχαμε να κάνουμε μια ηλίθια εργασία για να τον αφήσω και να έρθω μαζί σου. Να αφήσω έναν λογικό άνθρωπο για να πάω με ποιον; Μαζί σου!" Είπε υποτιμητικά τις τελευταίες λέξεις σαν ο Νάιαλλ να ήταν κάτι αηδιαστικό.

Τα λόγια της έπρεπε να τον είχαν  πληγώσει. Αλλά αν το είχαν κάνει, φρόντισε να το κρύψει καλά με ένα άβολο ξύσιμο στον αυχένα του.

"Ήθελα να σε ρωτήσω για την εμ...Εργασία που έχουμε να κάνουμε." Απάντησε τελικά.

"Όχι Νάιαλλ δεν ήθελες να με ρωτήσεις για την εργασία. Κορόιδευες τον Χάρρυ!" Του φώναξε.

"Μα δεν έχεις δει τα μαλλιά του; Ούτε χίπης να ήταν!" Ο Νάιαλλ γέλασε μόνος του στην ανάμνηση των μαλλιών του Χάρρυ.

Αυτό είναι αλήθεια.

"Εμένα μου αρέσουν τα μαλλιά του όπως είναι και δεν είναι άσχημα. Τον ζηλεύεις αυτό είναι." Παρατήρησε εκείνη.

"Τι να ζηλεύω από αυτον;" πλησίασε λίγο πιο κοντά της με σκοπό να την κοιτά καλύτερα και χαμογέλασε.

Η Νταϊάνα δίστασε για λίγο.

"Το ότι είναι όμορφος, έξυπνος, το ότι μπορείς να τον καταλάβεις  όταν σου μιλάει, το χαμόγελό του.." Η Νταϊάνα φαινόταν πως είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον σγουρομάλη με τα πράσινα μάτια.