Breath (fanfiction with One Direction greek)

40

18 Νοεμβρίου.

Δώδεκα τα μεσάνυχτα. Η μέρα αυτή έπρεπε να φύγει. Να την διαδεχτεί η επόμενη και έτσι να μην ξανάρθει ποτέ. Πολλές φορές θα έρθει η δέκατη όγδοη μέρα του Νοέμβρη όμως ποτέ δεν θα είναι η ίδια. Ποτέ δεν θα ξαναέρθει η συγκεκριμένη μέρα του Νοέμβρίου όπου πλήγωσα τα αισθήματά του.

Το κεφάλι μου βουίζει από την δόση της καταστροφής που μου χάρισε την ζωή που τώρα πια απολαμβάνω και μένω να κοιτώ εθισμένα έξω από το παράθυρό μου. Έξω εκεί, κάτω από το χλωμό φεγγάρι μπορώ να διακρίνω ένα σύννεφο.

Ναι.

Πού ταξιδεύει άραγε; Αυτή την στιγμή το πλησιάζω αγαπημένε μου. Ναι. Κολλάω στο τζάμι μου μαγεμένη από την εικόνα του φεγγαριού και του σύννεφου που κανείς δεν το προσέχει, εξαιτίας του " χλωμού προσώπου" που όλοι αγαπούν να κοιτούν. Το δάχτυλό μου αγκίζει το εύθραυστο τζάμι και άρχισε τους γύρους. Οι "δαχτυλιά" μου, μοναδική. Σχηματίζει κύκλους. Τα μάτια μου; Αυτά είναι καρφωμένα στο σύννεφο που προσπαθεί να νικήσει το φως του φεγγαριού.

Δεν τα καταφέρνει. Το φυσικό σύννεφο διαλύεται έτσι όπως μέσα σε λίγα λόγια, λίγες εκφράσεις, ή μέχρι ακόμη μια μόνο ματιά μπορεί να διαλύσει κάποιος την καρδιά ενός ατόμου. Έτσι όπως κάνω εγώ σε εκείνο το αθώο πλάσμα, εκείνον τον άνθρωπο που έχει τόσα κομμάτια του εαυτού μου.

Πού να ήξερα ότι είχε ακόμη περισσότερα από ότι μπορούσα μα διακρίνω. Και αυτό θα σου διηγηθώ σήμερα. Για αυτό σου γράφω για να του μιλήσω για αυτό που ανακαληψα εξαιτίας μιας τύχης περίεργης, που όσες φορες και αν έχω συναντήσει που δεν θα την συνηθίσω.

Ίσως κάποια μέρα, μα όχι σήμερα

Ηρέμησε ηρέμησε τώρα

Ηρέμησε ηρέμησε τώρα

Το χαρτάκι έπεσε μαζί με τα άλλα. Η μέρα τελείωσε αλλά όχι. Όχι για πολύ. Στο δικό μου μυαλό είναι ακόμα 18 Νοεμβρίου. Μέχρι να τελειώσω αυτά που θέλω να σου πω θα είναι.

Χθες λοιπόν υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα έλεγα στον Λίαμ Πέυν ότι δεν είχα δώσει εγώ τα χρήματα που τόσο χρειαζόταν. Για την ακρίβεια ένοιωθα ότι κάποιος άλλος το είχε κάνει αντί για εμένα και εγώ απλά υπάκουσα σε αυτή την ανώτερη θέληση.

Ήθελα να τον πονέσω. Να τον κάνω ρεζίλι όχι στον κόσμο αλλά σε κάτι πιο σημαντικό. Τον εαυτό του. Ναι σε εκείνον. Να δημιουργήσω τραύματα που ποτέ δεν θα επουλόνοταν όπως έκανε σε εμένα ο Μάικ.