Breath (fanfiction with One Direction greek)

19

Σκοτάδι.

Τα μάτια μου βαρένουν. Κι όμως, εγώ ξενυχτώ. Για άλλη μια φορά μένω εδώ και ξαγρυπνώ κάτω απο το αχνό φως του φεγγαριού. Οι ακτίνες του που τριπουν μέσα από το τζαμι του παραθύρου μου χαλώντας το όμορφο σκοτάδι που επικρατεί στον χώρο μου.

Σκοτάδι...

Ένας όμορφος κόσμος όπου δεν μπορείς να διακρίνεις καθαρά τίποτα. Ζώντας στο σκοτάδι και καταστρέφοντας το φως. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι εννοώ. Μόνο εσύ αγαπημενε μου εαυτέ που καθρεπτίζεσαι μέσα από τις λέξεις που διαλέγω.

Ζει στο σκοτάδι λεει ο κόσμος. Και την, τον δείχνουν με το δάχτυλο.

Ή μάλλον όχι. Φοβούνται να τον δείξουν.

Δεν θέλουν να μεταφερει το σκοτάδι του στις "φωτεινές" ζωές τους.

Το στυλό μου χτυπούσε ρυθμικά στο θρανίο. Τα μάτια μου κοιτούσαν στο ταβάνι και προσπαθούσα να μετρήσω αντίστροφα μέχρι το κουδούνι για το τέλος της ώρας.

40 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα.

Τι μπορουσε να γίνει κατά την διάρκειά της;

Αυτο ήταν το μόνο που αναρωτιόμουν καθώς η καθηγήτρια της βιολογίας προσπαθούσε να πάρει παρουσίες.

Η Κένταλλ μπροστά μου γύρισε και με κοίταξε με ένα βαριεστημένο ύφος. Εγώ συνέχισα να χτυπάω το στυλό μου αποφεύγοντας να της ρίξω την μάτια μου.

"Βαριέμαι." είπε τελικά.

Την αγνώησα.

"Πες μου κάτι..." ξαναείπε με παράπονο.

Και την αγνώησα ξανά.

Εκνευρισμένη γύρισε μπροστά της και δίπλωσε τα χέρια της στο στήθος της. Έσφιξε την μπλούζα στο σώμα της κάνοντας την να φανεί πιο στενή. Με αυτό τον τρόπο φάνηκε το λείο δέρμα της πλάτης της με σκοπό να φανεί "γλυκούλα".

Γέλασα αχνα. Η κοπέλα δεν μπορεί να καταλάβει ότι όσο όμορφη και να είναι δεν πετυχαίνει να είναι γλυκιά με το να δείχνει το δέρμα της.

"Μίτσελ;" ρώτησε η καθηγήτρια Λιοντόν.

"Είναι εδώ η Μίτσελ;" ξαναρώτησε.

Η τάξη κοίταξε την άδια θέση της Ρίνα Μίτσελ.

"Πολύ καλά. Τζέονς πήγαινε να φέρεις το απουσιολόγιο." διέταξε η καθηγήτρια και η Νταϊάνα έγνεψε σιωπηλά.

"Μα φυσικά. Το άλλο φυτό αναλαμβάνει δράση." κορόιδεψε ο Μάικ και η τάξη γέλασε.

Αντιθέτως με την Νταϊάνα που κοίταξε το πάτωμα πειραγμένη.