Breath (fanfiction with One Direction greek)

13

Ξύπνησα από την βροχή που έπεφτε με θόρυβο στο παράθυρο μου. Δεν ήθελα να σηκωθώ ακόμη. Ήθελα ακόμη πέντε λεπτά για να καταλάβω τι συνέβαινε.

Έβρεχε.

Μούγκρισα εκνευρισμένη καθώς άκουσα την βροντή να ακούγεται σε όλο το δωμάτιο.

Ακριβώς όπως τότε.

Άνοιξα τα μάτια μου για να αντικρίσω το χαμηλό άσπρο ταβάνι του δωματίου μου. Γύρισα πλευρό για να μπορέσω να κοιτάξω το παράθυρο μου πιο δίπλα. Οι σταγώνες της βροχής δημιουργούσαν ποταμάκια πάνω στο τζάμι κάνοντας το να θολώνει. Το μόνο που φαινόταν πια από το παράθυρο μου ήταν μια θολωμένη γειτωνιά. Με θολωμένους ανθρώπους και δρόμους.

Άπλωσα τεμπέλικα το χέρι μου στο πάτωμα για να τυλίξω τα δάχτυλα μου γύρω απο το παλιό κινητό μου.

9:02

Αυτό έδειχνε και με έκανε να πέσω για άλλη μια φορά πίσω στο άβολο κρεβάτι μου. Δεν είχα καμία όρεξη να πάω στο σχολείο μου σήμερα το πρωί. Έφταιγε η βροχή. Δεν ήθελα να πάω πουθενά με αυτό το αηδιαστικό νερό να τρέχει πάνω στο σώμα μου. Η γκρι ομπρέλα μου είναι σπασμένη οπότε αυτό είναι μια αρκετά επιφανής δικαιολογία για να αποφύγω το "μπάνιο".

Το κινητό μου άρχισε να χτυπάει. Δεν το σήκωσα όμως. Δεν είχα καμια όρεξη να μιλήσω με κανέναν.

Σήκωσα την πλάτη μου από το στρώμα και πέταξα την κουβέρτα μου στο πάτωμα. Ακούμπησα τις γυμνές πατούσες μου πάνω της και τεντώθηκα απαλά. Πλησίασα το παράθυρο. Τώρα δεν φαίνονταν τα πράγματα τόσο θολά. Μπορούσα να διακρίνω τον δρόμο και το σπίτι απέναντι.

Ένα άτομο έτρεχε στο πεζοδρόμιο. Ήταν μια γνωστή φυσιογνωμία. Ψηλός αλλα όχι υπερβολικά. Μελαχρινός. Βρεγμένα ρούχα. Βιαστικό βήμα. Η τσάντα του να πέφτει με έναν άτσαλο μοντέρνο τρόπο στην πλάτη του.

Ο Λίαμ Πέυν είχε για άλλη μια φορά αργήσει για το μάθημά του. Χαμογέλασα μόνη μου. Αναρωτιέμαι γιατι αργεί κάθε μέρα το πρωί. Το σπίτι του δεν νομίζω ότι είναι και πολύ μακριά από το σχολείο, το οποίο βρίσκεται σε μια θέση που δεν απέχει πολυ μακριά από τα σπίτια των περισσότερων μαθητών.

Έκεινος όμως αργεί. Κάθε μέρα....

Το κινητό μου χτυπούσε ακόμα. Εκνευρισμένη απο τον σπαστικό ήχο πλησίασα εκει όπου βρισκόταν και το σήκωσα απο το πάτωμα.

Το πρόσωπο του Μάικ αναβόσβηνε στην οθόνη του κινητού μου.

Εκνευρισμένη πάτησα με το δάχτυλο μου το πράσινο τηλέφωνο που έπρεπε για να απαντήσω στην κλήση.