Yav, he he (He, sen çok biliyon'un devamı)

Yufka yüreğimizle kıymalı börek yaptılar

Niden geç attıımmm çünküüü Allah kahretmesinki yapacağım espirilerin çoğu Twitter de var. Nasıl yazacağımı bilemedim arkadaşlar. :D benide anlayın :) sizi daha fazla bekletmemek adına yazdım. İyi okumalar.

Beni kimse sevmedi sen gibi, içim direnir
Senin yokluğundan bu yana gönlüm aşk dilenir
-TALADRO

Maviş, bize yavaş yavaş alışmaya başladı. İki gün önce eve anneannem geldi. Mavişle bir öpüşmeler, bir sarılmaşmalar, bir cikciklemeler... Daha iki gün olmuş, utanmazsa dedemi boşayıp, Maviş'i nikâhına alacak. O derece bağlandı. Anneannem giderken yavrumu da yanında götürmesinden korkuyorum. Ne öz çocuğunu, nede öz torununu görüyor gözü. Varsa yoksa Maviş. Geçen annenem Maviş'i daha da tanımak adına izdivaca çıktı, sordukça soruyor:

"Kaç yaşında olabilir ki?"

"Valla annane, beş altı aylık faladır."

"Kuş kadar bir şey maşallah." Anneannemin beyni burada koşarak uzaklaştı. Eğer YGS'yi kazanmazsam bu cümleyi öne getireceğim: "Benim genetik zekam bu kadar. Benden mucize beklemeyin."

"????"

Anneannem susmuyor, bu sefer kuşu kendine nasıl bağladığını anlatıyor:

"Bak, sana hala gelmiyor. Ben geleli bir buçuk gün oldu, nasıl alıştı bana. Görüyorsun, değil mi?"

"Görüyorum anneanne."

"Ben idmanlıyım çocuğum, dedenden. Bu evliliğin bana kattığı tek şey hayvanlarla yakın bağ kurabilmem."

"????"

Artık anneannemin gözü bizi görmüyor. Evde sadece Maviş ve o var. Kendimi hayalet gibi hissediyorum. Evde tek başıma kaldığımda bile bu kadar yalnız değildim. Psikolojimi bozuyorsun anneanne!

"Çocuğum, haydi kalk Maviş'e de bir tabak koy."

"Maviş'e?"

"Evet, geçen gün koydum ben çay tabağına. Ama sadece yumurta ve tavuk yiyor." Yuh artık. Maviş meğerse bir katil, bir ruh hastasıymış fakat haberimiz yokmuş. İnanmadım, inanamadım. Dünden kalmış yumurtayı ve tavuğu çay bardağına koyup, getirdim. Maviş'in gözleri parladı, büyüdü. Ben yakışıklı erkek görünce nasıl oluyorsam, Maviş'te yumurta ve tavuğu görünce öyle oldu. A, be insafsız! O senin genetiğin, o senin familyandan! Sen nasıl onları yersin? Manyak hayvan! Ulan, birde yumurtalı tavuk! Annelerini yemeğe koyuyorlar, sonra çocuklarını etrafına kırıyorlar. Tam bir katliam, tam bir dehşet! Maviş'te bu dehşete karşın güzel güzel yiyor. İlk baş inanmadım fakat hayvan senden, benden güzel yiyor. Löp löp yiyor. Ne kadarda katliamcı bir kuş...

"Oha artık!" Maviş, bakışlarımızdan rahatsız oldu ki birkaç parça yedikten sonra tabağından uzaklaştı. Fakat anneannem bir panter gibi Maviş'in üzerine atladı ve kuşu tekrar tabağın yanına yaklaştırdı: "O yemek bitmeden kalkmak yok!"

"????"

Pazar / 13:21

Okullar yarın kapanıyor. Seneye inşallah on ikinci sınıf olacağım. Allah'ım zamanı geriye alıp dokuzuncu sınıfa geri dönüş yapamıyor muyuz ya? Ben doyamadım vallahi. Benim boyum dokuzuncu sınıflarla aynı boy olacak birde. Ben nasıl dalga geçeyim? Nasıl çömez diyeyim? Nasıl abla çektireyim? Bana gülmezler mi? Boyun kadar konuş demezler mi? Ben o zaman ömür boyu susarım işte. Hayır, okulda gözükmüyorum bile büyüteçle bakıyorlar. Yazıklar olsun. Bu karizma ile nasıl son sınıf öğrencisi olacağım? Bu düşüncelerimden beni ananemin hafif ince sesi ayırdı:

"Morrrujjj!"

"Efendim, anane?"

"Mavişim, nerede? Getir de sevelim."