Hırsızım

24.Bölüm ''Beklenmedik Olaylar''

Sevdiğini kaybeden insanın gülümsemesinde bile bir hüzün vardır..

Duru'nun Ağzından

Biraz korktuğumu hissediyordum.Öylece etrafa bakıyordum dikkatli dikkatli.Kolunda aynı benimde bedenimde olduğu gibi bir alete bağlı kablolar vardı kadının.Seyrek kirpiklerinden de anlaşıldığı kadarıyla esmerdi.Hasta olmasına rağmen elini tutan kocasına gülümsedi.Ürkekçe baktım koluma bağlı kablolara,alete,insanlara.Bende böyle olacaktım;zayıf..hem bedenen hem ruhen,korkak..ölüm korkusunun yakama yapışacak mı diye her gün düşünerek,çaresiz,bu haldeyken kimsesiz.

Biraz üşüdüğümü hissettim,üzerimde de açık mavi bir tişört vardı.Titredim ve kafamı koltuğun başlığına dayadım.Uyumak güzel olurdu şimdi,gözlerimi kapattım.Binlerce ses,diyalog vb. şeyleri duymak istemiyordum.İnsanlar sussun istiyordum,insanların sesleri sanki beynime bir balyoz darbesi gibi vuruyordu,çünkü sabahtan beri aşırı derecede başım ağrıyordu.Kablolara bağlı olmayan elimle başımı ovdum.Bugün daha çok başım şişecekti çünkü bütün herkes bize gelecekti.Babam mangal yapacağız gelin diyerek hepsini çağırmıştı,beni düşünen yoktu ki.Tek düşünceleri doğacak olan erkek kardeşimdi.

İsteniyordum kardeş falan.Benimle ilgilenmeleri lazımdı,burada hasta olan bendim.Kardeşim bana ilik verecekti tamam ama vermesin istemiyorum.Gelmesin dünyaya,gördüğüm ilgiye bak ya.Beni hastaneye getiren babam,dayım ve annemle birlikte bizi hastaneye bırakıp gitmişti.Benim terk edilmeye değil hep yanımda durulmalarına ihtiyacım vardı.Ölecek olsam da o bebeğin doğmasını istemiyordum.Bildiğin pabucum dama atılmıştı,ya ben onların ilk göz ağrılarıydım.Gözlerime şimdiden kara bulutlar çökmüş ve yağmur yağacakmış gibi buğulanmıştı.Bugün böyle duygusal olmamın sebebi de her kızın her ay olduğu şey yüzündendi.Elimle akmaya hazır gözyaşlarımı sildim.

Üzülmek istemiyordum;sadece biraz ilgi ve mutlu olmak istiyordum.Zaten bütün aramalarıma ve mesajlarıma Savaş'ta cevap vermiyordu.O olmayınca bende onun gibi kimsesiz oluyordum.O,benim kışın ısınmak üstüme örttüğüm battaniyemdi,aklımı dağıtan şarkılardı,sahildeki limandı,tüm yıldızların arasındaki ayımdı,tüm güllerin arasındaki tek papatyaydı.Benim için vazgeçilmez,ruhuma bedenime işleyen biriydi.Tüm kızlar birçok erkeği sevebilirdi ama birine aşık olurdu.Sadece tek kişi kalbinin anahtarını bulur açardı.Benim de anahtarım onun avuçları arasındaydı.Beni terk ettiğini veya onun olmadığını düşünüyorum da bazen boğazımı sıkıyorlardı.Kalbim sıkışıyordu,gözlerim doluyordu.Biz bir elmanın iki yarısıydık ve benim diğer yarımı kaybetmek istemiyordum.

O benim arkadaşımdı,dostumdu,sırdaşımdı,sevdiceğimdi,ilkimdi.O benim her şeyimdi,o benimdi.Onu özlüyordum her saniye,her dakika,her saat,her gün.Hiç yanımdan ayrılsın istemiyordum,bir kavanozda saklayıp ömür boyu ona bakabilirdim.Sonunda bir hemşire geldi ve bir şeyler yapmaya başladı,herhalde kabloları çıkarıyordu.Kolumdan bant çıkarılınca kolumu avuşturdum.Tek istediğim bir an evvel buradan çıkmak ve Savaş'ın yanına gidip koynunda uyumaktı.Ama Savaş beyimiz bir kere bile aramamıştı ve nerede olduğunu bile bilmiyordum.Ben onun sevgilisiydim,nerede olduğunu bilmek en doğal hakkımdı.

''Geçmiş olsun,'' dedi hemşire hanım gülümseyerek.Kadına gülümseyecek halim bile yoktu.Aklım Savaş'taydı ve yorgun hissediyordum.İki yana açılan otomatik kapıdan çıktım ve dayıma doğru yürüdüm.Beni kolları arasına aldı ve başımdan öptü.

''Nasılmış dayısının çukur yanağı?'' 

''Yorgun ve halsiz,eve gidebilir miyiz?'' dedim başımı kaldırıp sorarak.Annem başıyla onaylarken yürümeye başladık.Annemin şişmiş karnını görünce moralim bir kat daha bozuldu,o bebeği sevmiyordum.Dayımın bir kolu omzumdaydı,sahiplenilmek güzeldi.Hastanenin beyazlar içerisindeki koridorunda yürürken buram buram hastalık kokuyordu.Negatif bir ortamdaydım ve moralim kat be kat düşüktü.Kollarımı önümde bağladım ve yürümeye devam ettim.Gözlerim sandalyede oturan ve bir muhabbete dalmış olan Pamir'le Sonat'ı görünce iri iri açıldı.Onların burada ne işi vardı?