Hırsızım

37.Bölüm ''Kimsem ol istedim''

Biz kızlar;mutlu olduğumuzda güleriz,sinirden güleriz,ağladıktan sonra güleriz.Biz kızları güldürmek kolayda,siz mutlu etmeye bakın.

Kalbi korkudan sıkışıyordu adeta adamın.Korkuyordu şimdi.Oysa iki saat evvel ne kadar da mutluydu.Gaza yüklenerek sürüyordu arabasını,yetişmesi lazımdı.Geleceği için,sevdiği kadın için yetişmesi gereken bir hastane vardı.Ameliyata alınan bir beden,yaralı bir ruh,günahsız iki bebek.Sevdiği üç kişi için korkuyordu adam şimdi,kalbi çok hızlı atıyor,eli ayağı birbirine dolanıyordu.Kanı donuyordu,buz kesmişti. ''Eğer,'' dedi adam. ''Yetişemezsem,ölecekler.İzin veremem.''

Hakimiyetini toplayarak direksiyonu sağa çevirdi ve hastanenin otoparkında boş bulduğu alana arabasını park etmek için gaza daha da yüklendi.Zamanla yarışıyordu.Bir saniye bile çok önemliydi.O bir saniye üç cana mal olabilirdi.Adam arabayı park edecekken çaprazından aynı yere park etmek üzere gelen arabayla kesiştiler.Adam şuan hem sinirliydi hemde öfke dolu.Acelesi vardı,boş vakti değil.Ne olursa olsun,isterse araba çalınsın diye düşündü adam.Sevdiği kadın mı önemliydi yoksa araba mı? 

Çaprazındaki araba boş yere park edip arabayı durdurunca Savaş hemen arabayı meydana öylece bıraktı ve arabayı durdurdu.Anahtarı çıkardıktan sonra arabadan çıkıp kapıyı sertçe kapatıp kilitledi ve koşmaya başladı.Şimdi korku;tüm vücudunda dolanıyordu,bunu hissedebiliyordu.Hastaneye girdikten sonra girişteki görevli kadınla konuşan başka bir kadının konuşmasını bölerek araya girdi.

''Duru Lina Karaman.Buraya getirilmiş.''

''Beyefendi benim sıram az sabredin,'' dedi kadın sinirle kaşlarını çatarak.Savaş derin bir nefes aldı.

''Sikerim senin sıranı!'' diye kükredi bir anda.Kadının bunu beklemediği apaçık belliydi. ''Sevdiğim kadınla bebeğim ölüyor lan! Senin sıran mı önemli onların hayatımı?'' dedikten sonra görevli kadına döndü.Resmen delirmişti,gözü hiç kimseyi görmüyordu.Şuan tek istediği bebeklerinin ve sevdiği kadının yaşadığını bilmekti,sonra zaten sakinleşecekti. ''Cevap ver sende! Buraya getirilmiş,kaçıncı katta?!''

Görevli kadın korkarak bilgisayar ekranına döndü ve birkaç bir şey yazdıktan sonra kafasını kaldırdı. ''Merdivenlerden düştüğü için buraya getirilmiş.Babası bebeklerin alınacağını söylediğinden şuan ikinci kattaki ameliyatta.'' Savaş hemen ikinci kata koşmaya başladı.O ameliyat olmayacaktı,kendi kanından olan bebekleri ölmeyecekti.Buna izin veremezdi,o iki masum can,onlardan bir parçaydı.Onların aşklarının simgesiydi o bebekler.

Derin derin nefes alırken sonunda ikinci kata gelmişti Savaş.Panik bir şekilde ameliyathane yazısını bulmaya başladı.Hızlı adımlarla yürüyor bir yandan da etrafa bakıyordu.Telefonu çaldı Savaş'ın,Alaz arıyordu.Savaş hemen cebinden telefonunu çıkarıp kulağına koydu. 

''Alaz,sikeyim!'' dedi Savaş sinirle. ''Yok lan yok.Sevdiğim kadın hiçbir yerde yok.Nerede bu ameliyathane?'' Savaş ameliyathane yazısını görünce hızlı adımlarla yürürken bir yandan da hemşire falan arıyordu.

''Abi,adamları topladık geldik.Kamelya arabada Duru'nun babasını aradı.Adam kafeteryaya gitmiş.Abi neredeyse 15 dakikan var.''

''Başka bir şey demiş mi o pezevenk herif? Ameliyathaneye alınalı ne kadar olmuş?''

''Abi daha yeni ameliyathaneye almışlar Duru'yu,adamda zaten sonra kafeteryaya gitmiş.''

''Alaz,adamlarla kafeteryanın olduğu alanı çevreleyin.O pezevenk herif,oradan çıkmayacak.Ben Duru'yu aldıktan sonra sizde adamı paketleyin doğru depoya.Orada icabına bakacağım.''

''Abi,o adam Duru'nun babası,ne yapmayı planlıyorsun?''

''O adamın hayatını sikeceğim Alaz.Kimse benim kadınıma vuramaz.Babası da olsa,sevdiğim kadına kalkan her eli kırarım.''