No More Lies

Chapter 22

-Rebecca's POV-

"Pakiantay na lang po ako dito," I told to driver before I got out of the car.

Pagkatapos nang pakikipagtalo kay Karen, ay nagpunta ako ng cemetery para dalawin ang anak at kapatid ko. Nakausap ko rin si yaya, and she confirmed that Karen had suffered a miscarriage more than a year ago.

Two months daw ang dinadala nang makunan ito. Siguro raw sa sobrang pagod dahil halos no'ng umalis daw ako. Karen took care everything. She cooked, cleaned their room and papa's office.

Gusto daw ni Karen na siya ang nag-aasikaso sa lahat ng gamit at place ni papa. Hindi kakain hanggat hindi pa dumarating si papa. Laging kasama kahit saan pumunta si papa. Bigla na lang daw itong dinugo at napag-alaman ngang buntis pala. Napahinto ako sa paglalakad when I saw something on my baby's grave. flowers and... is that a stuffed toy? Lumapit ako at tama nga. A pink bear and flowers. Mukhang kakalagay lang nito, because the stuffed toy is new and clean and the flowers is still fresh.

Hmm! Sino naman ang maglalagay nito? Maybe sila papa bago ako makauwi. Nagawi ang mata ko sa katabing lapida. Baby Strauss was engraved on the black granite tombstone— Ang kapatid ko. Umupo ako sa tapat ng dalawang tombstones. I wonder kung bakit dried na ang flowers ng sa kapatid ko. I took the stuffed toy. My lips twitched into a little smile. Pink talaga. Babae talaga siguro ang baby ko. I hug the bear and close my eyes.

"I love you, my little angel," I uttered and I opened my eyes again. Putting the stuffed toy back on its same place. Sabay kung hinaplos ang tombstones.

"Alam kung magkasama na kayo ngayon, little angels. In God's arms."

"My little angel, watch over mommy ah. Be my guardian angel." Binaling ko ang tingin ko sa tombstone ng kapatid ko.

"At ikaw munti kong kapatid. Babantayan mo ang papa natin ah." Haist! Naiiyak na naman ako. I blink the tears back. Bakit kailangan sila ang mawala? Bakit kailangan sila ang magbayad sa mga kasalanan ng mga magulang nila?

***

"ITO BANG ipapakilala mo sa 'kin ay ganun ka epesyal, Lynne Doll?" I twist my head at my left side when papa suddenly spoke.

I smile, "Yeah. Special friend." Papa grinned teasingly which made my eyes rolling. Then, he laughed.

"Papa!" I rebuke him as I pouted my lips. Lalo lang siyang tumawa.

We're on our way, going to Kael's house. Magkatabi kami ni papa sa likod ng sasakyan while Karen is in front passenger seat. Kasama siya, ayaw magpaiwan. Hindi na lang ako komontra, nakakapagod makipagtalo.

May nagsundo sa amin mula sa hotel na tinutuluyan namin. Ngayon ang kaarawan ni Kael at ang sabi niya Hindi raw pwedeng hindi kami pumunta dahil wala raw silang magiging bisita. Tanging kami lang daw talaga ang inimbitahan niya.

"Masyado ka kasing maganda para kitain lang ang isang kaibigan lang," papa continued teasing me.

"Papa, wala pa po akong effort nito. I just grabbed this dress from my luggage and put on. Hindi ko po hinalukay ang luggage ko at ilabas ang lahat ng damit ko na para bang mapapa-fashion-show sa pagsusukat like other girl does." Tumawa lang uli siya. Pinasadahan ko ng tingin ang kabuuan ko.

Isang fitted peach silk dress ang suot ko. Iyong tipong kahit pinaka maliit na insekto hindi kayang gumapang sa ilalim ng damit ko sa sobrang pagkakalapat sa katawan ko. From bust line hanggang sa hips ay hapit. It's above the knee length dress and heart shaped neck line with three inches width straps.

Wearing dewy make-up. Malinis ang pagkakatali ng buhok ko. Kahit isang strand ng buhok ay walang nakatakas mula sa pagkakatali. Malayo sa dati kong buhok na shiny curly hair dahil unat na unat ang ayos nito ngayon. Isang simpleng manipis na white gold necklace with two karat round diamond pendant. Walang kahit na ano pang palamuti sa katawan. Add a pair of black 5 inches stiletto high heels and silver purse.