MNGO-11.2

11.8K 348 39
                                    

MNGO-11.2


Kinabukasan pumasok akong nakabusangot. I can feel myself omitting a black aura around my body. The ditching scenario yesterday is still pissing me off. That bastard ditched me. The guts! But as much as I hate him right now I have to act like it's nothing. I won't let what happened yesterday ruin my plan. I must continue what I have started till the end.


There's no turning back.


Kusang huminto ang mga paa ko ng maaninag ko walang hiyang lalaking inin-dyan ako kahapon. Nakasandal siya sa isang poste sa gilid ng hallway. His hands were inside his pocket. His eyes were on the ground. From where I am standing I can see how perfect he was. Huh! Isang perpektong nilalang na kinalaunan ay dudurugin ko. I noticed those girls staring at him but he's so oblivious to even notice them. Poor, creatures.


Suminghap ako at inayos ang aking sarili. I need to wash this anger away before I will face him. I need to be kind and gentle to him. I need to pretend. Nang masigurado kong handa na ang aking sarili para sumabak sa larong sinumulan ko ay nagsimula akong humakbang palapit sa kanya. I'm ten steps away from him when he raised his head. At agad nagtama ang aming mga mata. Tumayo siya ng maayos. He stared at me with those dreamy eyes of him from head to toe then he bit his lower lip. Parang niyanig ang mundo ko sa simpleng galaw na iyon. I felt my feet stopped momentarily in moving and my breathing hitched. Shit. Simpleng pagkagat lang ng labi niya nanginginig na ako. Seriously, what's wrong with me?


Hindi niya ako tinantanan ng tingin hanggang sa makarating ako sa harap niya. Hindi ako makatingin sa kanyang ng deritso. My eyes glued on the ground. Putang ina! Wala sa plano ko ang maging mahiyain s harap niya. Pumikit ako ng mariin bago ko inangat ang aking tingin sa kanya. Pilit kong nginitian siya kahit ramdam ko ang panginginig ng aking pisngi sa di malamang dahilan. Siya naman ngayon ang nag-iwas ng tingin ng nginitian ko siya. Yumuko siya. He scratched his nape and cleared his throat. Nakita ko ang pinong pagkagat niya sa kanyang labi. Ngumisi ako. This is the effect when I'm smiling at him.


He can't just look at me in the eyes.


"You...ditched me.", I said softly. Kung sa ibang pagkakataon siguro ay pasigaw kong sinabi iyon sa kanya. "Why?"


Marahas siyang nag-angat ng tingin sa akin na kalaunan ay nag-iwas rin ng tingin. He bit his lower lip again and I can see how tensed he is right now. I want to laugh upon seeing him like a scared puppy. A cute scared puppy. Nakunot ang noo ko sa aking naisip. Saan galing iyon?


Ilang sandali kaming nanatiling ganon. Tahimik. Bago siya nagsalita. "S-something came up. Gusto kitang puntahan kahapon kaso—"


"It's okay.", agarang sabi ko. I don't want to hear his reason. I am not interested and I don't care. Ngumiti ako sa kanya. "Umuwi din naman ako after one hour.", I said, emphasizing the number. I want him to feel come conscience. At nagwagi naman ako. Nakita ko kasi ang pagputla ng kanyang mukha. I pouted my lips to restrain myself from laughing. It's so nice toying him.


"I—I'm sorry.", he mumbled. His eyes were soft and glistening. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko. Is he going to...cry? Hell, no! "I'm sorry. I...I will make it up to you.", he said while blinking his eyes. Napalunok ako. Alam kong kumurap-kurap siya para iwala ang pagtutubig ng mata niya. Muli akong napalunok. Damn. He's so...fun.


I composed myself. He will make it up to me? How about I'll tell you to fail your entire subjects? Or better yet...drop all of 'em. Will you do that for me?


Di ako umimik. Kahit gaano ko kagustong sabihin ang nasa utak ko I remained shut. Now is not the right time.


"Andrea..."


Bumalik ako sa wisyo when I heard him calling my name. I looked at him. He looked away. Siguro dapat ko nang sanayin ang sarili ko sa kanya. Dapat ko nang sanayin ang sarili ko na umiiwas siya ng tingin sa tuwing titingin ako sa kanya.


"Hmm?"


"I said...I will make it up to you. W-will you...let me?", parang batang sabi niya. Damn. Kahit muhing-muhi ako sa kanya di ko parin talaga kayang magsinungaling at ikubli ang katotohanang cute siya. Alam kong hindi maaaring mag-compliment sa taong kinamumuhian mo pero di ko talaga kayang hindi i-appreciate ang mukha ng gagong kaharap ko.


Nakunot ang noo ko. I wanted to talk but I can't find any words to say. Muli rin naman siyang nagsalita na lihim kong ipinagpasalamat.


"Have lunch with me.", he said while biting his lips while looking on the ground. . His cheeks were painted with red and so his ears. I saw a lone sweat slowly dripping from his temple kahit maaga pa at di pa tirik na tirik ang araw.. Di ko napigilan ang pagsilay ng isang ngiti sa aking labi.


Trivy Fuentes...you're so whipped.


**

Di ko talaga kayang di mag-update sa story na'to. Hehehe.

Vomments pleasssse. I need some of your thoughts and ideas about this story. And please...huwag yung 'salamat sa update',' thanks for the ud'. I need real comments. Will you give it to me?

Mr. Nice Guy's ObsessionTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon