Mr. Nice Guy's Obsession

MNGO-25

MNGO-25

Not edited. Not proofread.

Sa ikalawang pagkakataon nagising ulit ako na puro puti ang bumungad sa akin. I sighed at the back of my mind. Here I am again in this four cornered white room that smells medicine and alcohol. I blinked thrice to let my eye get used to the light. I tried to move my body but ended groaning when I felt a pang of pain in my stomach. Agad akong dinagsa ng kaba at takot dahil sa sakit doon. My baby!

Lumipad ang dalawa kong kamay sa ibabaw ng aking tiyan. My baby is okay, right? My baby...I thought as I remembered everything before I lost my consciousness. Lumunok ako sa aking naalala. I'm with Tia and Yuo before I fainted. Where are they, by the way?

Dahan-dahan akong bumangon at umupo. Wala akong nakitang Yuo at Tia sa loob ng kwarto maliban sa akin. I sighed. Where are they? Kahit nurse wala rin. I need to ask them about my baby.

Biglang bumukas ang pinto at napatingin ako don. Tia emerged from the door. Our eyes met and by this time she's the one who averted her gaze first. Tinitigan ko siya at sinundan ng tingin hanggang sa makaupo siya sa mahabang sofa na nakadikit sa dingding. Her head bowed down while her hands were clasped together.

"Tia...", with my raspy voice I called her name.

Dahan-dahang nag-angat ng ulo si Tia at nagtama aming mga mata. Napasinghap ako ng makita ko ang pamumula ng kanyang mata. She's been crying? Why? Because of me? I shrugged that thought away. There's no way Tia will cry for me.

"Alam na ni Yuo na buntis ka.", malamig at mariin niyang sabi. Nag-iwas siya ng tingin at napapikit naman ako ng mariin. "He was mad, Andrea. He punched the wall. He broke his hand. He cried, screamed in anger. He was...wrecked and broken."

Naramdaman ko ang mabagal na pagdaloy ng aking mga luha sa aking pisngi. I'm imagining Tia's words and I couldn't bear the thought. I'm sorry, You. I'm so sorry.

"N-Nasaan siya ngayon?"

A moment of silence filled between us. The only thing that I could hear is the buzzing sound of the AC. Napahawak ako ng mahigpit sa putting kumot na nakabalot sa aking baywang. I hope he didn't got to him.

"By this time...he's with Trivy.", finally, she said it.

Napapikit ulit ako ng mariin. Oh my God!

"He asked my kung sino ang ama. I was so determined not to tell him, Andrea. Kasi pag nalaman niya kung sino ang ama ng batang dinadala mo alam kong katapusan na ng lahat. Katapusan na ng lahat ng pag-asa ko na mamahalin ako ni Trivy. I didn't want to tell my brother but seeing him so broken and hungry for the truth broke my determination.", hagulhol niya. "I love Trivy but I also love my twin."

Nagmulat ako ng mata at bumuntong-hininga. Despite the weakness and the confusion I am feeling right now I can only think something more important. "Tia...how's my baby?", matapang kong tanong.

Tia looked at me. I could feel the wild beating of my heart because of fear. "You baby is okay, Andrea."

Napabuga ako ng hininga. That's all I need to know right now. My baby is okay so I'm okay. Wala na akong pakielam kung anong susunod na mangyayari. Wala akong pakielam basta okay lang ang buhay sa loob ng tiyan ko. Dahan-dahan akong humiga ulit. Binalot ko ang aking sarili ng kumot at pumikit. Wala na akong pakielam. Wala na.

Di ko alam kung ilang oras akong nakatulog basta paggising ko ay madilim na sa labas ng binatana ng aking kuwarto. Dahan-dahan akong gumalaw at bumangon. Wala paring tao sa paligid. Siguro ay umalis si Tia ng matulog ako. Bumuntong hininga ako at hinimas ang aking tiyan. My baby is still here. It still here.

Biglang bunukas ang pinto kaya napatingin ako doon. Napalunok ako ng makita ko ang taong pumasok mula roon. Agad nagtama ang aming mga mata. Then my eyes surveyed his face. Napasinghap ako ng makita ko ang preskong pasa sa gilid ng kanyang labi at galos sa kanyang pisngi. Di ko na kailangan pang tanungin kung sino ang may gawa non.

Lumapit siya sa kama at huminto sa aking tabi. He stared at me. I tried my best to stare back at him pero di ko kinaya kaya nag-iwas na lang ako ng tingin.

"Are you okay?", he asked with his husky raspy tired voice. Lumunok lang ako bilang sagot. He reached for my hand. Malamig ang naramdaman ko mula sa kanyang palad. He brought my hand to his unharmed cheek then to his lips. "You're warm. You're warm that's why I got burned.", he whispered.

Napapikit ako ng mariin. I'm sorry. I'm sorry for hurting you again. I'm sorry. I wanted to spill all those words but I couldn't. Alam kong kahit ilang sorry pa ang sasabihin ko hindi iyon matatakpan o mapapawi ang sakit at sugat na idinulot ko na naman sa kanya.

Sinubukan kong bawiin ang aking kamay mula sa kanya pero hinigpitan niya ang pagkakawak nito. "Yuo..."

Walang nagsalita aming dalawa. I let him hold my hand. Kitang-kita ko sa kanyang mukha ang pagod at lungkot habang nakapikit siya. I bit my lower lip to suppress the tears from rolling. I did this to him again. Sinaktan ko na naman siya.

"Why?"

Pagktapos ilang sandaling katahimikan ay nagsalita siya.

"Why...Andrea? Why?"

Napaiwas ako ng tingin. I squeezed my eyes shut. I know I can't avoid this anymore. I know I should face it right now. Pero sa nakikita ko ngayon nanghihina ako. I want to run and hide just to avoid seeing him hurt because of me.

"Bakit Andrea? Ginawa ko naman lahat ng gusto mo ah. I went away because you said so. I went away because you told me seeing me back then hurt you. I went away because you told me and I love you. Kahit masakit ginawa ko parin. Kahit alam kong nandyan lang si Trivy sa paligid mo ginawa ko parin. Kahit natatakot akong maagaw ka niya ulit mula sa akin ginawa ko parin. Ginawa ko parin kasi mahal kita. Ginawa ko kasi alam kong ako yung unang nagkasala at nanakita sayo. Pero Andrea, dinoble mo ang sakit na ibinigay mo sa akin."

Habang nakikinig ako sa kanya ramdam ko ang pamamasa ng aking pisngi. Di ko na napigilan ang mapaiyak dahil sa naririnig ko mula kay Yuo. May karapatan siyang sumbatan ako. May karapatan siyang sabihin lahat ng ito sa akin. May karapatan siyang masaktan at magalit sa akin dahil nangako ako noon sa kanya na hindi na ulit ako lalapit sa taong iyon. But I did. And worst, this time...

"Do you love him?", malamig niyang tanong.

Napayuko ako ng ulo. No. I wouldn't answer that question. Baka masaktan ko lang siya ng husto.

"Andrea...answer me please . Do you love him?", he repeated with urgency in his voice.

I remained silent. I don't want to hurt you more, Yuo. Please...

"In your silence...I found your answer.", he croaked. Binitiwan niya ang aking kamay at nalaglag ito sa kama at kasabay nito ang pagbiyak ng aking puso. Nagpakawala ako ng isang malakas na hagolhol. This is it. This is it! I'm in the peak of hurting him. I could feel the tightening of my chest. I couldn't breathe. I just keep on crying and crying. I'm sorry. I'm sorry. I'm sorry.

"I...I must go.", paalam niya. Sa kabila ng panlalabo ng aking mga mata sinubukan kong sundan siya ng tingin hanggang sa makalabas siya. And before the door totally closed I saw how he wiped his cheek with his knuckles.

I'm sorry, Yuo. I don't want to hurt you. I never wanted to love him but I did and I do.

I love you Yuo buy I am in love with Trivy. It hurts a lot to admit but I really do.

**

Okay. Slap me because it takes month for me to update. Sorrrrrryyyy!

ADVANCE MERRY CHRISTMAS!!!

Epilogue after this chapter.