BLOODY EYED TWIN SISTER

BETS#45: WHEN TOMORROW COMES

Chapter 44

Draven's POV:

Magaan ang pakiramdam ko, i never thought, gagaan pa ng ganito ang kalooban ko. Last night is the best moment i've ever felt. Kung pwede lang sana patigilin ang oras para hindi matapos ang gabi, ginawa ko na. It's like a dream, i never thought makakasama kong muli ang dating emerald, my sweet emerald. Para bang panaginip ang nangyari, o nasobrahan lang ako ng deliryo. Napailing na lang ako. Aalis na sana ako sa kama, pero nagulat ako dahil may na nakayakap sakin. I looked at my side, napakurap ako ng ilang beses. Totoo ba ito, she's still here, i thought iniwan na niya ako. Tinitigan ko ang napakaamo niyang mukha. She's so beautiful. Marahan kong hinaplos ang mukha niya. Sana, sana bumalik na ang dating emerald. This is the first time that i'll hate morning, because i don't know what will happen if she woke up.

Gumalaw siya ng marahan at mas lalo pa nitong hinigpitan ang pagyakap sakin. I can't help but to her tight, i kissed her forehead. At tinitigan lang siya, ayaw kong pumikit, baka kasi mawala siya kapag pumikit ako.

"Mahal kita, emerald." Bulong ko sa kanya. Bigla itong gumalaw at parang nagigising na siya. I move slightly. At kitang kita ko ang dahan dahang pagbukas ng mata niya. Pero agad din akong pumikit. I don't want to see her reaction. Pinakiramdaman ko lang siya. Naramdaman ko ang biglang pagtulak niya sakin na parang nagulat. F*ck, it hurts. Pero hindo ako nagpahalata na nasasaktan ako at patuloy na nagpanggap na natutulog pa. Mabilis siyang bumangon sa kama ko.

"F*ck, f*ck, what the h*ll is happening,bakit ako nakayakap sa kanya." Bulong nito na narinig ko naman. Her reaction is what i don't want to know, when tommorow comes. And here it goes, i'm afraid to face her.

"May sakit ka pa kaya? Aalis na ako." Bulong pa niya na para bang gusto niya akong tanungin. Naramdaman ko ang paglakad niya paalis. Napapikit ako ng mariin, wala na, wala na naman siya. Masakit, sobrang sakit, pero siguro nga, karma ko na atah ito. Paninindigan ko naman ang deal namin, pero ang hirap lang, ang hirap pakawalan ang taong mahal na mahal mo. Ilang sandali akong nakapikit, kung pwede lang hindi na ako dumilat. How can i live again, when my life is already gone. Naramdaman ko ang paglandas ng luha sa mga mata ko, pero hindi pa rin ako dumilat. Isang linggo ko siyang hindi nakita, and that's f*cking hell. Ayaw ko nang mabuhay, i know it's too much, pero gusto ko munang pakawalan ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. The only woman that i loved already left me because i am a f*cking coward.

Bigla akong napatigil dahil sa amoy ng sopas at ang mga hakbang na papalapit sakin. Lumundo ang kama ko, at parang tumigil ang mundo ko dahil sa mga kamay na humawak sa noo ko.

"Thanks God, hindi ka na mainit. Draven, draven.." tinapik tapik niya ang mukha ko, at hindi pa rin ako makapaniwala na nandito pa siya at hindi umaalis. Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko para makita kong totoo ba ang nararamdaman ko. I wanna see her, baka isa lang siyang ilusyon. When i looked at her face, she's smiling at me, and it's like i am in front of my sweet emerald. Bigla akong bumangon at niyakapa siya ng mahigpit.

"S-sabihin mo sakin, h-hindi ito panaginip diba.?" Naiiyak kong sabi.

"Draven, this is true, i am really here." Tinapik nito ang likod ko at gumanti rin siya ng yakap.

"God, i miss you, my sweet, please give me a chance, don't leave me, please.." i'm pleading. My tears are falling, at wala akong balak pigilan ang pag-iyak ko. Hindi naman masamang umiyak ang lalaki, hindi ba.?

"Shhh..it's ok, i missed you too, my bitter." Pag-alo nito sakin at pinaharap niya ang luhaan kong mukha sa kanya. At para akong nasa panaginip, dahil kitang kita ko ang masayang mukha ni emerald na nakatingin din sakin, nagbalik na ang dati kong mahal.