White Warrior

White Warrior - 28.

* Waar we gebleven waren bij hfst 27... *

Ik sloot mijn ogen toen hij dat deed 'als het kon had ik het gedaan' fluisterde ik en ik keek hem weer aan. 'Ik hou van je' zei hij zachtjes. Mijn hart sloeg een slag over, ondanks dat we nu bij elkaar hoorde was dit de eerste keer dat ik hem dit hoorde zeggen.

Ik voelde me gelukkiger dan ooit en ik gaf hem de meest liefdevolle blik die ik had. 'Voor altijd en eeuwig'. 'Ik hou ook van jou Evan' en ik kroop tegen hem aan en luisterde naar zijn rustige hartslag tot ik in slaap viel.

White Warrior - 28.

'Laat me weten als je weer terug bent goed?' en ik gaf hem een kus door het autoraampje. 'Ja mam zal ik doen' ik keek hem droog aan. 'Maak je maar geen zorgen' en hij gaf me nog snel een kus voordat ik naar achter stapte.

'Oké, dan hoor ik nog van je. Wat morgen betreft, wees voorzichtig en kijk uit, alsjeblieft. Ik weet niet wat er met me zal gebeuren als ik je verlies' en ik keek hem verdrietig aan. Ik zag hem serieus kijken 'er zal niks gebeuren, dat beloof ik je'.

Ik zag een beeld voorbij flitsen en herkende het van gisteravond toen hij tegen mij zei dat hij van me hield. Ik zag mezelf eerst even verstarren totdat mijn ogen begonnen te glinsteren van geluk en ik zo keek dat het net leek alsof ik naar iemand zat te kijken die haar liefde van haar leven gevonden had. Wat ook zo was natuurlijk.

Ik stuurde hetzelfde naar hem terug en toen hij het ontving kreeg ik een warme glimlach. Daarna reed hij weg en keek ik toe hoe hij heel wat verderop de verharde weg op reed en richting huis ging.

Iedereen bereidde zich daarna voor op wat er morgen ging gebeuren. Pakte wat spullen en brachten dat naar de kelders. Elk huis had een kelder, eentje die goed verborgen was en bijna ondoordringbaar. Af en toe zag ik Oliva wat naar beneden brengen terwijl ik wat aan het kletsen was met James, Denise en Laila. Chris moest het één en ander doen dus die kon er niet bij zijn.

'Aan de ene kant vind ik het maar niks maar ik heb er ook wel zin in'. Ik keek James vreemd aan 'nou nog een keer?'. 'Sorry, misschien zal het wel zijn omdat we weerwolf zijn?. Af en toe zin hebben in een potje vechten zoals wolven doen?'. Ik bleef hem nog steeds vreemd aan kijken maar snapte zijn punt.

Hoe verschrikkelijk ik het ook altijd vond als Lindsey en ik ons ergens uit moesten vechten. Ons is ik eigenlijk. Het had ook wel wat, misschien was het de kick die je er van kreeg. De adrenaline die door je lichaam gierde en al je zintuigen op scherp zette. Het gevoel dat je onoverwinnelijk was. Zo voelde ik me tenminste, helemaal als ik er weer één gedood had.

'Maar je kijkt wel uit toch?' zei Laila bezorgd. 'Natuurlijk!' zei James 'mij krijgen ze niet zo snel klein hoor'. Hmm.. totdat je daar staat en ziet wat er voor je gebeurt dacht ik. 'Alex?', 'sorry?' en ik keek op. Blijkbaar was ik even afgedwaald.

'Sta jij net zo te springen als James?'. 'Springen kan ik het nou niet echt noemen maar ik ben wel soort van opgewonden erover denk ik. Ik moet er alleen niet aan denken dat anderen gewond kunnen raken. Hier niet en bij de White Legends ook niet. En als Evan gewond raakt of nog erger, dood?. Dan... dan weet ik niet...' daar wil ik echt niet aan denken.

Ik voelde een hand op mijn schouder en ik keek naar opzij. 'Hij is goed Alex, hij red zich wel. Jij ook, wij ook en de White Legends ook echt waar'. 'Dank je' en ik gaf hem een glimlach. Over mezelf maakte ik me eerlijk gezegd ook niet zoveel zorgen, het waren meer de anderen. Hiervoor was het alleen Lindsey en ik waar ik me zorgen over moest maken. Nu waren dat twee complete roedels met daarbij mijn zielsverwant.

'Waar gaat het eigenlijk gebeuren?' vroeg ik. Ik had namelijk geen flauw idee waar het zou plaats vinden. 'Heel wat verderop, het zit tussen ons en de White Legends in. Thomas en Kevin van de White Legends hebben ze gevolgd en ze schijnen daar nog wel eens te zitten dus we gaan die kant op en verrassen ze even'.