White Warrior

White Warrior - 19.

* Waar we gebleven waren bij hfst. 18.... *

De geur van hyacint kwam weer voorbij toen ze bewoog. Het was Shirley. Hoe is ze hier nou weer in verzeild geraakt?!.

Ze reageerde angstig op mijn gegrom aangezien ze natuurlijk niet wist wat hier gebeurde. 'Ik d-doe niks! Ik zweer het, laat me gaan en ik zal er niks o-over zeggen!'. Ik wilde naar voren lopen en haar meenemen maar de hoeveelheid aan weerwolven weerhield me daarvan. Als ik ook maar iets onverwachts zou doen zou dat mijn dood betekenen.

Iedereen hield ons scherp in de gaten en ik zag af en toe hun ogen rood gloeien. Ik was hier zo niet blij mee en ik merkte dat Ian dat ook niet was.

White Warrior - 19.

Hoe gaan we dit oplossen?!

Weet ik niet, we kunnen veel Ian maar tegen zoveel zijn we niet opgewassen. Ik laat jou hier ook niet achter want dan zullen ze jou te grazen nemen ben ik bang.

Achter twee grijze wolven kwam er iemand naar voren gestapt. Ik had hem nog nooit gezien. Hij was groot, als in gespierd én lang. Hij had gemilimeterd haar en een kwade blik. Een groot litteken ging over z'n oog heen wat hem een gevaarlijk uiterlijk gaf. Naast het feit dat ook zijn ogen even rood op gloeide.

'Kijk nou, twee wolfjes die hun mede roedellid willen redden' en een sarcastische grijns kwam tevoorschijn. 'Ik vrees dat dat niet gaat lukken heren' wacht, dacht hij nou dat ik ook een man was?. Ik keek naar degene die wist dat ik dat dus niet was. Niet dat het wat uit maakt in deze situatie.

'Jullie vragen je vast af waarom wij dit doen'. Ik bleef elke wolf en persoon in de gaten houden. Iedereen was  verder stil, alsof ze hem niet wilde storen van wat hij ging zeggen. Iedereen op Shirley na die daar op de grond lag en jammerde.

'Nou, het bevalt ons hier wel eigenlijk' begon hij. 'De dorpjes zijn ver weg van hier dus we kunnen rond rennen wat we willen en af en toe, als we willen, pakken we een heerlijk snackje. En aangezien toch niemand van ons bestaan af weet zullen ze natuurlijk nooit de link leggen dat iemand is meegenomen door boze kwaadaardige weerwolven' zei hij sarcastisch en hij grijnsde vals.

'Nee, het is eerder een ontvoering of een moord ofzo' en hij keek omhoog alsof hij nadacht. 'Alhoewel, die twee gelden ook hiervoor eigenlijk maar niemand weet natuurlijk dat ze uiteindelijk belanden in onze grote magen. Grote en goed gevulde magen die ons sterk en onuitputtelijk maken maar het zal me niks verbazen dat jullie dat al weten'.

Ik hoorde Ian achter me grommen maar ik blokkeerde zijn pad. Hij was een rustige jongen die altijd eerst nadacht voordat hij iets zei of deed maar de woede die ik voelde vanuit zijn kant zou niks goeds voorspellen. 'Ach kijk dat nou, de ene belemmert de ander om hun mede roedellid te bevrijden'.

Wat doe je Alex bromde hij.

Ervoor zorgen dat jij geen stomme dingen doet ik hoorde hem dreigend grommen naar me zodra ik dat zei.

Omdat jij nu één van ons bent, een Jager, hoeft nog niet te zeggen dat je gelijk het recht hebt om te zeggen wat ik wel en niet mag doen Alex. Ik ben geboren hier, jij niet dus dat maakt mij hoger dan jou snauwde hij vervolgens mijn kant op.

Hij kwetste me wel een beetje door dit te zeggen. Dit was de eerste keer dat iemand mij op die manier tegen sprak. Hij had jammer genoeg gelijk ook maar als ik dit niet deed zouden we er alle twee geweest zijn. Ik had vaker met vijandige weerwolven te maken gehad dus wist hier meer van dan hij deed dus probeerde ik het me niet zo veel aan te trekken.

Ik hoorde gelach en concentreerde me weer op de mannen en de weerwolven. 'Jongens' zei hij en hij stapte naar achter. Shirley werd omhoog getrokken, los gemaakt en de zak werd van haar hoofd getrokken.

Ze keek angstig om haar heen totdat haar ogen op mij landde en vervolgens op Ian. Ze leek opgelucht en blij toen ze ons zag staan. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over mezelf maar ik maakte me nog zorgen over wat er ging gebeuren.