White Warrior

White Warrior - 29.

Oké komt ie dan!. Het 1 na laatste hoofdstuk, ik kon niet meer wachten, ik ben zo nieuwsgierig naar wat jullie er van vinden:P. Is het mogelijk om voor 8en 10 reacties te geven(of meer, is ook welkom hoor;) en even veel stemmen?. Gebeurt dat dan zet ik namelijk vanavond nog het laatste hoofdstuk erop;) Al moet ik even zien hoe laat dat gaat gebeuren want ik ben weg vanavond:S:P

Maar goed, nog veel lees plezier!:)

* Waar we gebleven waren bij hfst 28... *

Truste zus, wees voorzichtig oké?. Met wat je ook doet.

Je kent me Lin, dat zal ik altijd doen.

Ik sloot mijn ogen en probeerde voor even mijn zorgen aan de kant te schuiven wat lastig was. Maar voordat ik bijna in slaap viel zag ik nog iets wat Evan me doorstuurde.

Een sleutel in zijn hand.

White Warrior - 29.

Ondanks dat ik al redelijk snel in slaap was gevallen kon ik de rest van de nacht nou niet echt geweldig noemen. Ik werd elke keer wakker van bepaalde scenario's waar ik over droomde. Sommige kon ik mee leven maar sommigen dus totaal niet.

Toen het half negen was ging ik mijn bed maar uit want slapen kon ik toch niet meer en bovendien zou de rest ook allemaal wakker zijn of worden. Toen ik beneden aan kwam zag ik dat Jack de voordeur aan het verstevigen was en toen ik de keuken in liep zag ik dat Olivia brood aan het smeren was.

'Chris is bij Ben?',  'ja, de laatste puntjes op de i zetten voordat ze die kant op gaan'. Ze gaf mij wat broodjes die ik eerst niet wou aan nemen. Ik was zenuwachtig, opgefokt en bezorgd tegelijkertijd. Ik had helemaal geen trek en ik was bang als ik wat zou eten ik het er later weer uit zou gooien.

'Eet, ook al doe je niet veel alleen al door de spanning verbrand je alles sneller, dus je hebt dit nodig. Bovendien als het fout gaat en je moet vechten heb je de kracht en energie nodig'. Met tegenzin begon ik te eten, uiteindelijk had ik er toch meer zin in dan ik dacht toen ik mijn derde broodje naar binnen had geschoven.

'Toch wel zin?' ik gaf haar een glimlach 'blijkbaar'. Even later kwam een half slapende Lindsey de keuken binnen geschuifeld. 'Mag ik straks nog even naar Aaron?' en ze plofte naast me neer aan de keukentafel. 'Liever niet meis, ik wil je graag hier houden totdat dit hele gebeuren over is'. Een diepe zucht kwam bij haar vandaan.

Ik wil zo graag nog even naar hem toe hoorde ik haar treurig denken.

Het was niet de bedoeling dat ik het hoorde maar ik wilde weten dat ze niet wat in haar hoofd ging halen om alsnog naar hem toe te gaan. Dus in plaats van dat ze daar zelf nog op kwam bood ik haar wat aan.

'Ik ga wel even met je mee naar hem toe. Een paar minuten en dan gaan we weer terug goed?'. Ze keek me glunderend aan stond op en knuffelde mij vervolgens bijna fijn. 'Dank je Alex, dan ga ik me nu even snel om kleden zodat we zometeen die kant op kunnen gaan goed?' ik knikte waarop zij vertrok.

'Een paar minuten inderdaad' zei Olivia en ze keek me aan. 'En ik dacht dat ik bezorgd was, Aaron woont een paar meter verderop. Kom op Olivia, zo erg is het nou ook weer niet' en ik gaf haar een kleine glimlach.

Het was me opgevallen dat ze nogal bleek was en gewoon totaal geen gezichtsuitdrukking had. Ik was dus niet de enige die zich zorgen maakte had ik gedacht zodra ik haar zag. 'Het komt wel goed' ik ruimde mijn bordje op en knuffelde haar.

Ze sloeg haar armen om me heen en hield me stevig vast. Volgens mij kon ze dit wel even gebruiken. Toen ik haar los liet gaf ze me een glimlach 'dank je' fluisterde ze. Ik liep richting de woonkamer en wachtte totdat Lindsey klaar was.