AMNESIA BABE ( MIEFER FANFIC )

SECOND CHANCE

Kiefer's POV

Nakarating ako ng airport at agad na dumiretso sa departure area. Umupo ako and waited for my flight to be called. Tulala lang ako while waiting. Right at this moment gusto kong macancelled or kahit madelayed yung flight ko, gusto kong humingi ng sign na dapat akong bumalik at hindi na ituloy ang plano kong pag-alis. Kung susundin ko lang yung sinasabi ng puso ko pwedeng pwede naman akong umalis at puntahan si Mika pero yung utak ko naduduwag right now. Sa dami ng beses na umasa ko normal na sigurong pakiramdam na naduduwag ako ngayon.

A moment later tinawag na yung flight ko. I didn't move, ayokong umalis. Babalik naman ako pero ayokong umalis. I guess I need to make a decision right now. Sundin ko na lang yung puso ko tapos samahan ko ng konting utak para hindi ako magmukhang tanga. Okay na siguro to. Ayoko ng umalis, kung aalis lang ako para magisip mas mabuti ng magstay na lang ako.

Inantay kong makaalis yung plane bago tuluyang tumayo at lumabas sa departure area. I dont know what Im doing pero para kong tanga na pinanghahawakan ang mga sinabi ni Joshua. Yung little hope na pilit kong pinapatay bigla ulit binuhay ng mga katagang "mahal ka pa rin nya".

Papunta ako ng parking lot para umuwi. I feel so lutang, san ako pupunta? Bakit hindi ako umalis? Bakit ako nagpapigil? So many what ifs in my mind na pakiramdam ko anytime na lang sasabog na ang utak ko kakaisip. Sanay akong planuhin yung buhay ko pero pagdating kay Mika puro gut feel yung ginagamit ko. Isip lang ako ng isip while walking haggang medyo nagsisi ako na hindi pa ako tumuloy. Wala namang assurance na dahil mahal nya pa ko, bibigyan nya pa ko ng second chance at mamahalin nya pa ko ulit. Pero sinugal ko, gago naman ako di ba? Panindigan ko na lang.

Im so busy thinking until I saw a familiar face looking for something or someone. Malayo pa lang sya napangiti na ko, nabuhayan ako upon seeing her. Hindi to basta coincidence, tadhana and God brought her to this place. There's a little hope in me na ako yung reason why she is here. Gusto kong maniwala na there's a reason kung bakit hindi ako tumuloy sa pag-alis, kung bakit naconfused ako. Kung bakit nakita ko si Josh at nalaman kong mahal nya pa ko. Gusto kong maniwala na pipigilan nya ko. Right at this moment wala mang kasiguraduahan, isa lang ang gusto kong mangyari.

Gusto kong magsimula ulit kami.

"Babe" tawag ko sa kanya kahit wala pang kasiguraduhan ang lahat pero dahil sa mga sinabi ni Joshua sapat ng rason yun para lumakas ang loob ko.

Natagalan sya bago lumingon sakin. Natakot ako baka mali lahat ng iniisip ko. Baka hindi pala talaga ako ang pinunta nya dito. But I kept on praying "Lord lumingon lang sya okay na"

I closed my eyes while praying and hoping na lumingon sya pero nagulat na lang ako na hindi lang sya basta lumingon. Andito na sya sa tabi ko, yakap yakap ako.

I hugged her back, eyes still closed and I kept on thanking Him "Thank you Lord, hiningi ko lang naman na lumingon sya pero sobra sobra yung binigay Nyo, niyakap nya pa ko".

It feels so good.

Isang yakap lang ang kinailangan para malimutan ko lahat ng sakit.

Isang yakap lang naramdaman kong buo na ako ulit.

Isang yakap lang ang kinailangan para magsimula kami ulit.

Isang yakap na kahit walang kalakip na mga salita alam kong binibigyan na ako ng pag-asa.

Both of us didn't move. Niyakap namin ang isa't isa na para bang kaming dalawa lang ang tao. Natatakot ako na baka tulad noon pag binitawan ko sya sa pagyakap ko mawala ulit sya, unti unti hanggang maging buong buo.

"Please don't go" finally she uttered something and I can feel her tears on my shirt and I didn't mind. I hugged her tighter as an assurance that I won't let her go. I felt relieved dahil alam kong hindi rin nya gustong mawala ako, na totoo pala ang mga sinabi ni Joshua, na mahal nya pa talaga ako. Hindi man nya sabihin ng diretso ramdam na ramdam ko.