AMNESIA BABE ( MIEFER FANFIC )

NO

Kiefer's POV

Alam kong gabi na matatapos ang bridal shower. Alam kong late na uuwi si Mika at alam kong pagod sya pag-uwi nya. So I don't have any choice but to wait until she gets home safely. Jessy informed me na they won't sleep over to anywhere and actually mauuna rin syang umuwi dahil buntis nga sya. She also told me awhile ago na hinatid si Mika ni Joshua and that guy is patiently waiting na matapos yung party. Well nanliligaw eh so I know lahat ng paraan para maimpress si Mika gagawin nya. I know the feeling well I've Been there, done that ng paulit-ulit. Maraming beses. Hindi ko tuloy maiwasang mapakanta ng "That should be me". Punyeta kasi.

Hindi ko alam kung ilang kape na ang ininom ko para lang hindi ako antukin at kung anu ano na rin ang ginawa ko to keep myself awake. Pucha daig ko pa ang guard eh. Since nagstart ako sa stalking life ko hindi na talaga ko nakakatulog ng ayos. Lumaki na ang mga malaki ko ng eyebags, pumayat rin ako dahil hindi ako nakakakain ng maayos since hindi luto ni Mama yung kinakain ko pero feeling ko pumuti ako ng konti dahil hindi na ko nakakalabas. Lels. Sana nga pumuti na para wala ng lamang sakin yung Joshua, pero may height advantage pa rin pala. Problemado pa ko kasi nga hindi ko pa rin alam kung kelan ang tamang panahon kung kelan ako magpapakita pati na rin ang tamang gawin para maging okay kami ulit. Sobrang stressful, kahit wala akong ginagawa feeling ko nakakapagod. Feeling ko tuloy hindi na ko gwapo samantalang si Mika sobrang blooming. Napansin nga rin ng barkada na nawala daw yung glow sa mata ko. Mawawala talaga because I no longer have my superstar. Kung anong wala ng glow ko, sobra sobra naman yung sa kanya. Nakamoveon na kasi sya samantalang ako eto mahal na mahal pa rin sya at patuloy pa ring umaasa.

It's almost 2am in the morning nung nakita kong nasa labas na ng condo nya si Mika. So basically it's day 49. Okay lang naman to see her at this hour eh, panatag na yung loob ko upon knowing na safe syang nakauwi. Okay na eh na alam kong hinatid naman talaga sya ni Joshua pero bakit hanggang dito sa labas ng condo nya? Bakit pa sya umakyat? Pero ok lang naman na umakyat sya. Pero bakit kailangan nya pang yakapin si Mika? Bakit kailangan pang yakapin sya pabalik ni Mika? I zoomed in my CCTV camera at nakita kong malungkot si Mika to the point na naiiyak na sya. Bakit sya umiiyak? May sinabi ba si Joshua? Nasaktan nya ba si Mika? Basted na ba sya? Are they letting go each other?Pero hindi dahil nakikita ko kung paano sya ngitian ni Joshua while saying something na para bang assurance on Mika's part. Nakita ko rin kung paano ngumiti si Mika na para bang naramdaman nya yung security in Joshua's arms. I know they are not letting go each other. Alam kong hindi dahil hindi ko nakita sa mga mata ni Mika yung nakita ko nung araw na sinabi nyang iwasan na namin completely ang isa't isa. Alam kong okay sila dahil panatag ang mukha ni Joshua. Alam ko dahil hindi ko nakita ang sarili ko sa kanya, yung lungkot, yung eagerness na pigilan si Mika, yung pagmamakaawa. Lahat yun wala dahil nakikita kong masaya sya.

Alam kong it's the opposite of letting go dahil nakita ko na yung ngiti at glow sa mukha ni Mika. Alam ko because she used to look at me that way at dahil alam ko sa sarili ko na minsan sa buhay ko ako ang rason nun at akin yun. Alam kong special yung mga ngiti dahil minsan nyang binigay yun sakin, hindi lang isa pero maraming beses. Alam ko, ramdam ko at sa totoo lang base sa mga nakikita ko, alam ko sa sarili kong dapat na kong matakot at kabahan sa kung anuman ang mga susunod na mangyayari. At totoo ngang dapat na kong kabahan, dahil nakita ko kung paano halikan ni Joshua ang noo ni Mika, kung paano ngumiti si Mika after na para bang naramdaman nya yung pagmamahal ni Joshua. I used to do that to her, she used to give me that smile pero para akong gago na walang magawa but just to look at them. Para bang harap harapang pinapamukha sakin kung ano yung sinayang ko. Kung ano yung nawala, kung ano yung dapat na para sakin pero wala na, nakuha na ng iba dahil pinabayaan at hindi ko iningatan. Ngayon ko nararamdaman na ang layo layo na nya sakin kahit isang pinto at isang pader lang yung pagitan namin.

Kung talagang tuluyan ng syang nawala sakin, wala na rin naman sigurong mawawala kung makita man nya ko ngayon. Actually mukhang based sa mga nakita ko nawala na pala talaga lahat, wala ng natira. Kung meron man baka awa na lang. Kakapitan ko pa ba yun? So I guess eto na yung tamang panahon. Pinilit na tamang panahon ata ang tamang tawag sa araw na to. I never expected na sa ganitong panahon ako magpapakita sa kanya, 2:00 in the morning. Sinong gagong lalaki ang magpapaliwanag sa ganitong oras? Ako lang! Bakit kasi Kailangan pa makita ko syang niyayakap at hinahalikan ng ibang tao para lang malaman ko ang tamang panahon. Ang tanga no? Paano kung tama nga ang panahon pero mali naman ang nararamdaman nya para sakin? Eh di mali pa rin.