ARAF ZAMANI

17. Bölüm - Nefretim Bile Değilsin

Verilen onca savaş ve yaşanılan onca acı... Hiçbirinin önemi yoktur hayatta değer vereceğiniz bir ruhunuz yoksa. Gözlerinin içine aşkla baktığınız ve gelecek için güzel günler düşlediğiniz bir insan sizi sırtınızdan vuruyorsa güvenemezsiniz o üç kelimelik duyguya. Yaşanmış ve yaşanacak olan herşeyi arkanızda bırakıp en uzak diyarlara kaçmak istersiniz de yine de kurtulamazsınız kendinizden.

Genç kadın Barlas' ın sözlerinden sonra öylece tek bir noktaya kilitlenmişti. Bir çift gri göze... Aklında sadece tek bir kelime sürekli tekrarlıyordu kendini.

"Size bayan Çakır'ı tanıştırayım dostlarım. Bu güzel bayan bizim iflah olmaz Sinan'ımızın karısı Sude Çakır. "

Yalnızca bu kelimelerdi beyninde dönüp duran. Ne o anda herkesin tokalaşması , ne Sinan'ın karısı olduğu söylenen Sude'nin gelip kendisini tanıştırması , ne de Sinan'ın gelip genç kadının elini soğuk bir tavırla sıkması. Hiçbirinin anlamı yoktu Zeynep için. O anda bulunduğu ortamda umrunda değildi. Bir buz kütlesi haline gelmiş bedeni ve buna rağmen iç organlarının kor ateşlere atılmışcasına cayır cayır yanması. Tek hissettiği yoğun bir ihanet tadıydı. Eli yeniden boynuna gittiğinde , öfkeyle çekiştirdiği tek taş uçlu kolyeyi koparıp avuçlarına aldığında boynunda oluşan kesik acısını bile hissedemeyecek kadar kaybetmişti kendini. Boynundan bir iğne kadar ince bir şekilde süzülen kan lekesini ilk farkeden Barlas olmuştu. " Aman Allah'ım. " Sesinde öyle bir panik duygusu vardı ki. Odada bulunan bütün yüzler ona döndü. Genç adam hızla Zeynep'in yanına gidip boynunu incelemeye başladı. "Ne oldu sana? Ne yaptı bunu sana? "O ana kadar boynundaki kanın farkına varmayan Zeynep elini boynuna götürüp bulaşan kana baktı şaşkınlıkla. Bedenine zarar verdiğini gördüğünde içinden bir küfür savurdu kendine. "Farketmedim Barlas. Yani sanırım. " Kelimeleri nasıl yanyana getireceğini bile bilemeyecek kadar hissizleşmişti dili. Derin bir nefes çekip devam etti. "Sanırım boynumdaki kolye koptu. " Sesi öyle umarsızdı ki kendine bile zor ulaştı. "Saçmalama Zeynep. Kolye çekilmeden kimsede böyle bir iz bırakmaz. Belli ki birileri çekmiş boynundan. Farketmedin mi ? " Aynı umarsızlıkla cevapladı arkadaşını. "Bilmiyorum. Farkına varmadım. " Genç kadın konuşurken hızla ofiste bulunan acil yardım dolabından tendirtiyot ve pamuk alan Barlas yeniden soluğu yanında aldı. Öyle telaşlanmıştı ki o kanın taze olduğunun ve o anda olduğunun farkına bile varamadı. Hem genç kadının boynunu temizliyor , hem de bir taraftan söyleniyordu. "Sana inanamıyorum Kıymetlim. Nasıl bir kolyeydi ki bu farketmedin. " O anda dilinden dökülenlere engel olamamıştı genç kadın.

"Önemli bir kolye değildi. Zaten önemli olsa inan bana farkına varır ve asla müsade etmezdim kaybolmasına. "

Bunu söylerken Sinan'ın gözlerinin içine baktığında kendisine bakan öfkeli gözlerden kaçırdı bakışlarını genç adam. Takındığı surat ifadesini korumak için öyle büyük bir mücadele veriyordu ki. Kendini tonluk yük taşımış bir hamal gibi hissediyordu. Sevdiği kadının en son söylediği kelimeler ise yüreğine keskin bir bıçak misali saplanıp kalmıştı. Sevgisinden kaçtığı kadının , öfkesinin yüküne mecburen boyun eğiyordu. Yaptığı şeyin ağırlığının yeni yeni farkına varıyordu Sinan. Ondan vazgeçmenin bedelini çok ağır ödeyeceğinin bilincindeydi ama yüreğini aşkıyla dolduran Zeynep'in şimdi gözlerine böylesine boş bakması nefesini kesiyordu genç adamın. Gömleğinin yakasını tutup esnettiğinde adeta kendini boğuluyormuş gibi hissetti. Barlas hala özenle Zeynep'in boynunu tedavi ederken bir anda içini büyük bir kıskançlık kapladı. Aşık olduğu kadının bu kadar yakınındayken ona kilometrelerce uzak olmak acı veriyordu yüreğine. Sırf dostunun aşkına olan saygısı yüzünden sevdiği kadının aşkını kaybetmesi ne kadar büyük bir ahmaklık yaptığınıda gözüne sokuyordu. Derin bir nefes çekip son gücüyle ayakta kalmaya çalıştığında arkadaşı da işini bitirmişti.