Writings on the wall » C.H ✔️

003: Waterdrops

Ashley

"De tweede stap gaat anders dan de eerste. We hebben nu een beetje besproken wat er gebeurd als je zo'n aanval heb. Je voelt je ongelukkig, moordend en verdrietig," vertelde Liam, mijn therapeut, terwijl hij met zijn pen zat te klikken. Ik knikte. Harry zat naast Liam, en keek mee op mijn dossier. Ik zat aan de andere kant van de tafel. "Deze stap gaan we alles herbeleven. Dat doen we vaak bij angsten, maar bij trauma's en gestoorde mensen ook,"

"Noem me alsjeblieft niet een gestoord mens, daar word ik diep ongelukkig van," zei ik zacht terwijl ik mezelf koud voelde worden. Liam knikte even. Ik kon zeggen als ik iets niet fijn vond, en daar was ik blij mee.

"Je krijgt een koptelefoon op. We gaan je hartslag meten en nog veel meer. Zo krijgen we een heel goed beeld wat er gebeurd in je lichaam. Tevens zien we wat je zelf doet," ging Liam verder ik knikte. Ik kreeg de koptelefoon op. Ik sloot mijn ogen. Muziek ging aan.

Ik hoorde geruis, net als vroeger. Er viel een waterdruppel vallen. "Tik," fluisterde ik. Toen hoorde ik harde nagels langs een muur gaan, dit deed me niks. Nog een waterdruppel. "Tik," mompelde ik weer. Ik beet op mijn lip. Onbewust nam de adrenaline toe. Vervolgd door het geluid van kettingen die langs elkaar botste. Mijn adem happerde, te snel viel er weer een waterdruppel. Ik slikte, mijn ademhaling begon ik te horen. Ik deed mijn ademhalingsoefening.

"Goedzo, Ashley," hoorde ik Harry zeggen. "Adem in, en uit," hoorde ik weer. De stem werd onderbroken door een waterdruppel.

"Tik," mompelde ik weer. Ik begon te gillen. Ik gooide de koptelefoon van mijn hoofd. Ik stond op, de stoel achter me viel op de grond. Tranen kwamen op. Ik liep naar de grijze muur ik begon erop te slaan. Harde bonken, terwijl ik door bleef gillen. Adrenaline viel over mijn lichaam heen, het overviel me. Ik viel op de grond, en liep voor even op de grond.

"Hoe voelde dit voor je, Ashley?" ik keek op, Liam keek me vragend aan.

"De waterdruppels, ze moeten stoppen," gilde ik gestressed.

"Waarom moeten ze stoppen?"

"Ze zijn moordend, ze zijn de tijd, ik heb hier 5 minuten gezeten," zei ik. Ik sloot mijn ogen. Ik begon trillend adem te halen.

"De eerste keer van deze methode is heftig, zullen we stoppen voor vandaag?" vroeg Liam, ik knikte. "Anders ga je nu even in de gezamelijke ruimte een puzzel met Harry maken, of je gaat verven?" ik knikte. Ik stond op, net als Harry. Ik liep de kamer in, vele mensen waren deuk bezig met figuurzagen, kleuren, puzzelen of met elkaar praten.

Ik ging aan de tafel zitten bij de mysterieuze jongen en Ashton. Harry kwam naast me zitten. Ik glimlachte even, maar de glimlach was gespeeld. "Wil je wat drinken, Ashley?" vroeg Harry, ik keek op en knikte. "Cola?" weer knikte ik. "Jullie ook wat te drinken?" allebei schudde ze hun hoofd. Ik pakte de kleurplaat waar ik mee bezig was.

Het nerveuze getik op de tafel liet me stressen. Ik keek op, het was Ashton die nerveus aan het tikken was. De mysterieuze jongen keek ernaar. "Waarom teken je winney the pooh?" vroeg de mysterieuze jongen.

"Het is bezigheid therapie," vertel ik. Ik keek hem aan, en verdronk even in zijn ogen.

"Die jongen is leuk en knap he?" vroeg de stem in mijn gedachte. Ik maakte een uhu- geluidje. "Hij zal je verkrachten hoor," zei de andere stem weer. Ik slikte.

"Wie ben je en wat doe je hier?" vroeg ik wat boos aan de jongen. Ik keek hem boos aan.